Η επιστροφή στην κανονικότητα μετά την πανδημία (αναρωτιούνται πολλοί) είναι ειρωνεία ή αδιέξοδο; Μεσούσης μιας τόσο επώδυνης κρίσης δεν μπορούν να γίνουν ασφαλείς προβλέψεις.
Ξέρουμε όμως ότι πολλές φορές η ιστορία δίνει μαθήματα για το μέλλον.
Διανοούμενοι σημείωναν ότι χρόνια ότι το «κράχ του 1930… ήταν αποτέλεσμα θανάσιμων κυβερνητικών λαθών».
Συνεπώς αν κάτι έχουμε διδαχθεί από την ιστορία είναι ότι πρέπει να μηδενίσουμε το θανάσιμο λάθος.
Όπως λέει και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης «λάθη και αστοχίες έγιναν». Δεν έγιναν μοιραία λάθη, αλλά βρήκα τι έλεγε τέτοια εποχή πριν από 10 χρόνια, μιλώντας στο πανεπιστήμιο Harvard, η κα Άννα Διαμαντοπούλου και νομίζω ότι είναι χρήσιμο να το αναφέρω.
Τόνιζε λοιπόν ότι οφείλει κανείς να δρα άμεσα, δεύτερον ότι η εφαρμογή των πιο σκληρών μέτρων γίνεται από την αρχή της κρίσης, τρίτον ότι πρέπει να στηρίζεις δημόσια της αποφάσεις που λαμβάνονται, αν θέλεις και οι άλλοι να πιστέψουν το σχέδιο σου και να το στηρίξουν και τέταρτον ότι κάθε δημόσια δράση χρειάζεται λαϊκή υποστήριξη».
Συνεπώς οι Έλληνες οφείλουν και πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για την πολιτική που κάνει η κυβέρνησή τους.
Θα μου πείτε, εύκολα να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Στην παρούσα φάση νομίζω ότι η ηγεσία δεν μπορεί να αυτοσχεδιάσει, να συμπεριφερθεί σαν γκουρού του μάναντζμεντ αλλά έχουμε χρέος να την στηρίξουμε.
Δύσκολος δρόμος αλλά βγάζει στο ξέφωτο.
Ο δρόμος πέρα από την κόλαση
3 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Γράφετε:
1. «Δεν έγιναν μοιραία λάθη»
2.«οι Έλληνες οφείλουν και πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για την πολιτική που κάνει η κυβέρνησή τους».
Και τα γράφετε όταν γνωρίζετε ότι μέχρι σήμερα υπάρχουν 21.000 νεκροί και ότι σύμφωνα με επιστημονική μελέτη (όχι οποιουδήποτε…) με διαφορετική διαχείριση σε σημαντικούς τομείς θα μπορούσαν να έχουν σωθεί χιλιάδες από αυτούς.
Δεν έχετε (εύχομαι να μην έχετε…) κάποιον γνωστό που έχασε τη ζωή του;
Εκτός από τα θύματα της πανδημίας, το σεβασμό μας δικαιούνται και οι δικοί τους άνθρωποι – ας μην τους γνωρίζουμε.
Θεωρώ ότι σχόλια σαν αυτά είναι προκλητικά. Το μόνο που υπηρετούν είναι η επιδίωξη να διαγραφούν οι ευθύνες εκείνων οι οποίοι δεν στάθηκαν στο ύψος που απαιτούσαν (και απαιτούν) οι περιστάσεις.
Κατά τη δική μου εκτίμηση, το σχόλιο του Κου Ουντράκη αναφέρεται στην υπευθυνότητα των Πολιτών – που διαχρονικά ειναι σχεδόν ανύπαρκτη για την πλειοψηφία τους – και δευτερευόντως στην ευθύνη των κυβερνώντων. Αντί να δείχνουμε σε άλλους για τα προβλήματα που μας αφορούν όλους, θεωρώ πως πρεπει όλοι μας να κοιτάξουμε πρώτα στον καθρέπτη. Οι συναισθηματισμοί δε χωρούν σε αυτές τις συζητήσεις ζωής και θανάτου διότι το συναίσθημα συνήθως οδηγεί σε λάθη.
Ακόμη και αν δεχτούμε ότι το σχόλιο, όπως υποστηρίζετε, αναφέρεται στην υπευθυνότητα των πολιτών, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η έμμεση “υπόδειξη” ακυρώνεται με την παράκαμψη των ευθυνών που έχει η “ηγεσία” – έτσι χαρακτηρίζονται αόριστα οι αρμόδιοι. Προκύπτει και ένα άλλο αποτέλεσμα που ίσως χωρίς να το θέλετε το ομολογείτε: «Οι συναισθηματισμοί δε χωρούν σε αυτές τις συζητήσεις ζωής και θανάτου». Δυστυχώς, σ’ αυτό το σημείο (μας) έχουν οδηγήσει: συνηθίσαμε πλέον την καταμέτρηση νεκρών – φυσιολογικό αποτέλεσμα! Αν συνεχιστεί το θανατικό με τους ίδιους ρυθμούς, σύντομα ο αριθμός τους θα ισούται με τον πληθυσμό πόλης σαν το Ρέθυμνο.
Επειδή κατά κόρον τονίζεται από την “ηγεσία” η ατομική ευθύνη (όχι ότι δεν πρέπει να γίνεται αυτό, αλλά να συνοδεύεται από ανάληψη και της δικής τους ευθύνης..), καλό είναι να μη λησμονούμε ότι ο ρόλος όσων ηγούνται είναι ΚΑΙ παιδαγωγικός. Έχετε εσείς διαπιστώσει να λειτουργούν οι πολιτικοί μας (όχι μόνο οι σημερινοί…) ως παιδαγωγοί; Προσωπικά είμαι σε θέση να απαριθμήσω πλήθος περιπτώσεων οι οποίες αποδεικνύουν ότι ουδόλως σκέπτονται το πώς θα υπηρετήσουν και θα διακονήσουν το κοινωνικό σύνολο. Με έργα, όχι με λόγια. Είναι δε γνωστό το πόσο “ψηλά” βρίσκεται η εκτίμηση που απολαμβάνουν οι πολιτικοί εκ μέρους των πολιτών. Θα πούμε ότι και εδώ έχουμε θέμα ατομικής ευθύνης;