O δρόμος της ισονομίας

(Β’ μέρος)
Εύκολος είναι ο δρόμος να πληρώνουν οι ίδιοι, που ήταν και είναι θύματα στη ζωή.
Όμως, ο δρόμος αυτός, οδηγεί στην ανομία των ατασθαλιών σε κοινωνίες με διακρίσεις παράνομων, έναντι νομίμων. Εφικτό είναι να πληρώνουν και οι παράνομοι, καταπολεμώντας την παρανομία σε μια κοινωνία με ισονομία, σε δικαιώματα και σε υποχρεώσεις.
Η πολιτική και η δικαιοσύνη, με γνώσεις και αρχές συντονιζόμενες σε διαβλέψεις και μεθοδεύσεις προάγουν τον αλληλοσεβασμό στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις, παρεμποδίζοντας τις μεταξύ των αδικίες.
Η πολιτική και η δικαιοσύνη σε μια ισορροπημένη κοινωνία, πρέπει να είναι εφοδιασμένες πέρα από γνώσεις και από συνειδητή Ανθρωπιά, απαλλαγμένες από κάθε μορφής υποκρισία.
Προωθημένο κριτήριο απαιτεί ο εντοπισμός της ανθρωπιάς και η καταπολέμηση αυτής.
Οι γνώσεις και για τους μεν (πολιτικούς) και για τους δε (δικαστικούς) αποκτούνται μέσα από βιβλία και την καθημερινότητα της ζωής χωρίς υποκειμενικούς επηρεασμούς. Όμως, η ανθρωπιά είναι συνειδησιακό προϊόν στον εσώκοσμό μας, που σπέρνεται, γεννιέται, αναπτύσσεται, από τους γεννήτορες της οικογένειας, από τα σχολεία της μάθησης, από την κοινωνία συνύπαρξης.
Οι πηγές έμπνευσης, οι διαβλέψεις στόχευσης, είναι αυτές που μπορούν να συμβάλλουν καθοριστικά στην προς σωστή κατεύθυνση, εξέλιξης των δύο μεγάλων αυτών αξιών, γνώσεις και ανθρωπιά, όμως συνοδοιπορούντες.
Η εξασθένηση αυτών και των δύο μαζί, στην πολιτική και στην δικαιοσύνη δημιουργεί μεγάλες επιπτώσεις στην κοινωνία που εκπροσωπούν και εκπροσωπούνται.
Η αποδυνάμωση και η απομάκρυνση της μιας από την άλλη, εγκυμονεί κινδύνους στην κοινωνική ισορροπία, ισονομία.
Οι γνώσεις χωρίς ανθρωπιά είναι υπόκρυφο δηλητήριο αρρωστημένου εγωισμού. Ανθρωπιά χωρίς γνώσεις είναι φανερή αδυναμία αντιμετώπισης δυσκολιών. Η επάρκεια αυτών επιτυγχάνει ισορροπίες.
Εάν, κρίνοντες και κρινόμενοι, γίνουν φορείς γνώσεων και ανθρωπιάς, τότε διαφαίνεται η κοινωνική ισοπολιτεία, ισονομία.