Στο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι (1949 – ), «Ο δρόμος των δακρύων», υπάρχει ένα μικρό απόσπασμα που συνοψίζει εύστοχα το αίσθημα απώλειας μέρους του εαυτού μας.
Αναφέρει τα εξής: «Όσο κι αν με πονάει να το παραδεχτώ, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι επίσης η ιστορία της απώλειας της χθεσινής μου μέρας, μέχρι την οποία ήμουν αυτός που ήμουνα. Γιατί σήμερα δεν είμαι αυτός που ήμουν χθες, και δεν θα ξανά είμαι ποτέ πια».
Ψάχνουμε και εμείς να βρούμε τον δρόμο μας μέσα σε μια κοινωνία κατακερματισμένη, όπου οι άνθρωποι πλέον μοιάζουν πληγωμένοι, φοβισμένοι, ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που αισθάνονται ισοπεδωμένοι. Η ζωή για κάποιους μοιάζει στάσιμη, κενή, χωρίς κανένα νόημα. Αυτά που κατάφεραν ως τώρα μοιάζουν να μην έχουν καμιά αξία, καμιά δυναμική να τους οδηγήσουν παρακάτω. Ψάχνουν για δεκανίκια, ίσως και για μια σανίδα σωτηρίας, που κάπου θα τους βγάλει. Δεν έχει σημασία το που, μιας και είναι πεπεισμένοι πως θα είναι καλύτερα από εδώ που βρίσκονται. Μονάχα φαντάζονται, ενώ έχουν πάψει να ελπίζουν, να ονειρεύονται. Υπάρχουν σε μια κοινωνία δυστυχισμένων, δεν ζουν, δεν απολαμβάνουν, μονάχα παλεύουν με θηρία, με το σκοτάδι που τους επιβάλουν, με τον ίδιο τους τον εαυτό. Για πόσο ακόμα; Σιγά σιγά και αυτόν αισθάνονται πως χάνουν.
Ο σύγχρονος άνθρωπος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο μέσα στις τεράστιες συνέπειες της κρίσης. Μιας κρίσης που σωστό θα ήταν να πάψουμε πλέον να την συγκεκριμενοποιούμε, χαρακτηρίζοντάς την μονάχα ως οικονομική κρίση. Με σιγουριά πλέον μπορούμε να υποστηρίξουμε πως έχει εξελιχθεί σε πολλά περισσότερα. Επίσης πολλοί περισσότεροι είναι εκείνοι που πραγματικά κουβαλούν την ευθύνη για την ύπαρξη και διάδοσή της. Δεν έχασαν χρόνο μεταθέτοντας από την πρώτη στιγμή τις ευθύνες σε άλλους και τώρα δεν παύουν να τους φορτώνουν με την «ηθική» υποχρέωση για θυσίες κάθε τύπου. Το θετικό, το κοινωνικό και το αρνητικό πρόσημο που κατά καιρούς επικαλούνται στους πολιτικούς τους λόγους οι έχοντες την εξουσία ή πολιτικό βήμα, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, έχουν δώσει τη θέση τους σε μονόδρομους, αποκλείοντας με τον τρόπο αυτό κάθε είδους ελιγμών. Παραμυθιάζουν για ακόμη μια φορά τους πολίτες, ωραιοποιώντας δράκους και αποκρύπτοντας εμπόδια. Προσπαθούν να αντιστρέψουν, να αναστρέψουν τα προβλήματα, τα οποία έχει δημιουργήσει η μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική.
Με τον τρόπο αυτό γεννιέται ξανά μια νέα τραγωδία που κουβαλά όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά της; Κομπάρσοι εμείς και πρωταγωνιστές κάποιοι άλλοι; «Η ζωή μας ένα τεράστιο θέατρο, όπου παίζεται η ίδια τραγωδία με διαφορετικούς τίτλους» είχε πει ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ (1788 – 1860). Να είχε δίκιο όμως; Ερωτήματα που γεννιούνται στο μυαλό σχεδόν κάθε απλού πολίτη, ενώ η ίδια η καθημερινότητά φροντίζει πλέον να ενισχύει την τραγικότητα της μοίρας του. Εσωτερικές κραυγές αγωνίας, απελπισμένων ανθρώπων που στέκονται βουβοί να κοιτούν τη μανία της φύσης για ακόμη μια χρονιά. Χημική αντίδραση, που ξεπρόβαλε σαν άλλος δήμιος της ψυχής ανθρώπων και ζώων, ως αποτέλεσμα δράσης αρρωστημένων ατόμων, τα οποία κινούνται γύρω μας. Κάποιοι θα μιλήσουν για
τεράστια καταστροφή, μετρώντας νεκρούς και ζημιές. Όσα όμως και να περιγράψουν με λέξεις, οι εικόνες για μια ακόμη φορά θα πουν περισσότερα. Ο τρόμος μονάχα στα μάτια των πρωταγωνιστών μαρτυρά την αλήθεια και τα όσα δραματικά έζησαν. Κοιτώντας τους όμως πιο προσεκτικά διαπιστώνεις και την ύπαρξη της σπίθας μέσα τους που αυτή δεν σβήνει τόσο εύκολα. Μαρτυρά θέληση για ζωή και όχι μονάχα για επιβίωση. Αυτή η σπίθα θα τους αναγάγει σε άλλους Φοίνικες που πεθαίνουν και αναγεννιούνται από τις στάχτες τους…
«Ο δρόμος των δακρύων»
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
