[ΦΩΦΗ ΡΙΧ’ ΤΟ] Το 1998 ο Παντελής Βούλγαρης σκηνοθετεί το “Oλα είναι δρόμος”. Από τις τρεις διαφορετικές ιστορίες που μας παρουσιάζει με επίκεντρο τη μοναξιά, οι περισσότεροι θυμούνται το “Βιετνάμ”. Την ιστορία του νταλκαδιασμένου μεγαλέμπορα που με τον παρά του αφού “σπάει” το μαγάζι στο οποιο διασκεδάζει, μεταφέρει το γλέντι έξω και στην… κορύφωση του δράματος αναφωνεί το περιβόητο «Ηλία ριχ’ το», διατάζοντας μια μπολντόζα να γκρεμίσει το μαγάζι.
Σε ένα -αρκετά πιο ελαφρύ- πολιτικό ζεϊμπέκικο, η Φώφη Γεννηματά έρχεται σήμερα να γκρεμίσει τη μαρκίζα του ΚΙΝΑΛ που στήθηκε πάνω στα ερείπια του ΠΑΣΟΚ. Τα “παλαμάκια” φυσικά στον χορό αυτό, τα χτυπά ο Αλέξης Τσίπρας, που βλέπει τον βασικό πόλο της παραδοσιακής ελληνικής κεντροαριστεράς να κατακερματίζεται ξανά και να επιστρέφει σε κατάσταση εσωστρέφειας.
Ο “νταλκάς” της Φώφης Γεννηματά σε σχέση με τον πρωταγωνιστή του “Βιετνάμ”, ήταν η διαφορετική στάση των υπολοίπων ηγετών κομμάτων που συμμετείχαν στο ΚΙΝΑΛ για τη συμφωνία των Πρεσπών. Δεν μπόρεσε να τους πείσει για το ορθόν της γνώμης της κι έτσι αποφάσισε να την επιβάλλει. Δεν τόλμησε να αφήσει το ΚΙΝΑΛ να λειτουργήσει διαφορετικά από την πεπατημένη των προσωποπαγών κομμάτων.
Αυτές της οι επιλογές όμως δείχνουν ότι η περιβόητη αλλαγή που ευαγγελιζόταν, μάλλον περιορίζεται στην αλλαγή του ΑΦΜ του κόμματος…
[Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ] Πρωταγωνιστής των εξελίξεων στην κεντροαριστερά και ο Σταύρος Θεοδωράκης, έχοντας κι αυτός ευθύνες για το… ναυάγιο στις Πρέσπες. Φταίει γιατί επέτρεψε το Ποτάμι να γίνει “μόδα”. Να γίνει εργαλείο στα χέρια γυρολόγων, ώστε να βγάλουν μια ωραία πολιτική “σέλφι” με φόντο την καινοτόμα πρόταση που εισήγαγε ο Κισσαμίτης δημοσιογράφος και πολιτικός.
Γιατί στα γεννοφάσκια του το Ποτάμι, ήταν πρωτοποριακό. Η παρουσία όμως ανθρώπων που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παράγωγα του lifestyle όπως αυτό προσδιορίζεται από τα συστημικά ΜΜΕ, προεξοφλούσε την αποτυχία του εγχειρήματος. Αν πάντως πιστέψουμε τον Γούντυ Αλεν ότι το «μυστικό της επιτυχίας είναι το να είσαι διαφορετικός από τους άλλους», τότε το Ποτάμι του Θεοδωράκη έχει μέλλον, αρκεί ο ίδιος να αναδείξει τη διαφορετικότητα.
[Ο ΕΠΙΓΟΝΟΣ] Αυτός που χαίρεται με όλα τα παραπάνω όπως γράψαμε εξαρχής, είναι ο σημερινός επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας. Από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του ήταν θέμα συζήτησης το αν θα επιλέξει να κάνει τη στροφή στο κόμμα του. Και όντως, το… πήρε όλο δεξιά. Δεν ακολουθεί τον δρόμο μιας σύγχρονης κεντροαριστεράς που δίνει εναλλακτικές απαντήσεις από το νεοφιλελευθερισμό. Αντίθετα, επέλεξε να προσαρμόσει βίαια στον αξιακό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ όλα όσα χαρακτήρισαν την ελληνική κεντροαριστερά. Το… “παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο”, θα μπορούσε να πει κανείς. Με όλες τις παθογένειές του, όλη την έπαρση που το χαρακτήριζε. Είναι συνειδητή επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να διεκδικήσει αυτή την κληρονομιά. Και είναι λάθος επιλογή γιατί βασίζεται σε μια κοντόφθαλμη, εκλογική λογική.
[ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ] Αν τώρα στη δεξαμενή ψηφοφόρων της ελληνικής κεντροαριστεράς τα πράγματα έχουν πονηρέψει, τότε οι πολίτες που κινούνται σε αυτό τον χώρο θα αναζητήσουν διεξόδους σε νέα κόμματα και σχηματισμούς, γυρίζοντας την πλάτη στην εύκολη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν άραγε τα κόμματα αλλά κυρίως τα πρόσωπα εκείνα που μπορούν να βγουν με αξιώσεις μπροστά, να κοιτάξουν τον ψηφοφόρο της κεντροαριστεράς στα μάτια και να τον εμπνεύσουν;
Αυτός που μέχρι στιγμής αποδέχεται την πρόκληση, είναι ο Βαρουφάκης με το ΜεΡΑ. Ριζοσπαστικός “όσο πρέπει” για να μην… τρομάξει ο “νοικοκυραίος” του κέντρου και ρεαλιστής “όσο χρειάζεται” για να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Το μεγαλύτερο πρόβλημά του θα είναι να ξεφορτωθεί το βάρος των λαθών της διαπραγμάτευσης του 2015 το οποίο -έντεχνα- ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίξει όλο στις πλάτες του π. υπουργού Οικονομικών.
[…ΚΑΙ Ο ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΣ] Με τη χώρα πάντως να βλέπει τα τελευταία χρόνια να ανεβαίνει συνέχεια η ίδια παράσταση, με τους κατά καιρούς πρωταγωνιστές να μην ξεφεύγουν ούτε… ρούπι από το σενάριο, αυτός που πρέπει να νιώθει δικαιωμένος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Πολεμήθηκε, λοιδωρήθηκε, έγινε… ανέκδοτο και χρεώθηκε την παρουσία του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα, όμως κανείς από τους διαδόχους του στην πρωθυπουργία δεν έπραξε κάτι διαφορετικό από αυτόν.
Αν δεν είχαμε τα Ζάππεια, αν δεν είχαμε την εξαφάνιση Καραμανλή, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, όχι μόνο για τον Παπανδρέου αλλά και για τη χώρα γενικότερα;
