Ο εκλογικός νόμος είναι βασικός παράγοντας για την ομαλή λειτουργία της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, αλλά και κριτήριο για τον σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας και της ισοτιμίας της ψήφου.
Hταν ευκαιρία για την δημοκρατική ανέλιξη της χώρας, στην αναθεώρηση του Συντάγματος, να παγιωθεί ένα μόνιμο, δίκαιο και δημοκρατικό εκλογικό σύστημα. Για να σταματήσουν οι εκάστοτε πλειοψηφίες κυβερνητικές, να μεταπλάθουν τα εκλογικά συστήματα σύμφωνα με τα κομματικά τους συμφέροντα.
Γιατί αυτές οι μεταπλάσεις έχουν σαν στόχο να αποδώσουν καθορισμένα αποτελέσματα. Οι δικαιολογίες ότι στόχος των εκάστοτε αλλαγών στο εκλογικό σύστημα είναι η εξασφάλιση κυβερνητικής σταθερότητας και πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας, είναι ψευδείς.
Eνα σταθερό λοιπόν εκλογικό σύστημα του οποίου η μεθόδευση δεν θα μεταβάλλεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, θα μπορούσε να σταματήσει να ’ναι προνομιακό όπλο για την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Eνα τέτοιο σύστημα συνταγματικά κατοχυρωμένο, είναι το σύστημα της απλής αναλογικής. Αυτό θα συνέβαλε όχι μόνο στον σεβασμό στην ισοτιμία της λαϊκής ψήφου ή στον εκσυγχρονισμό της δημόσιας ζωής, αλλά ιδιαίτερα θα “τραβούσε” τις πολιτικές δυνάμεις σε συνεννόηση και συνεργασία. Κάτι που έχει ανάγκη ο τόπος, στις δύσκολες ώρες που περνά, είτε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, είτε εξαιτίας της τουρκικής προκλητικότητας.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ
Είναι γνωστό ότι τα περισσότερα εκλογικά συστήματα που εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα, ήταν καλπονοθευτικά. Πρωταγωνιστής σ’ αυτά ήταν η Ελληνική Δεξιά! Τη διαχείριση του εκλογικού συστήματος τη θεωρούσε προνόμιό της και το άλλαζε σύμφωνα με τα κομματικά της συμφέροντα. Aλλοτε εφάρμοζε την ενισχυμένη αναλογική, άλλοτε το πλειοψηφικό ή άλλοτε είναι δικής της έμπνευσης εκλογικό σύστημα το λεγόμενο τριφασικό. Ολα αυτά τα συστήματα ήταν νοθογενή. Στις εκλογές του 1952 η Δεξιά σε ποσοστό ψήφων 49,22% πήρε το 82,3% των εδρών!
Το 1956, παρ’ όλο που η Δεξιά ήλθε δεύτερο κόμμα έγινε κυβέρνηση γιατί πλειοψήφησε σε έδρες. Αυτό οφείλεται στο τριφασικό σύστημα! Το 1958 η ΕΡΕ με ποσοστό ψήφων 41,17% πήρε το 57% των εδρών. Αλλά και στις μέρες μας (εκλογές 2019) η Δεξιά με ποσοστό ψήφων 39,8% πήρε το 53% των εδρών.
Η ψήφος λοιπόν του Ελληνα πολίτη δεν είναι ίση απέναντι στο νόμο! Για άλλους μετρά διπλή και για άλλους καθόλου. Δυστυχώς όμως οι νεότεροι πολιτικοί μας, που θα έπρεπε να εκσυγχρονίσουν τον δημόσιο βίο, αντιγράφουν παλιές αναχρονιστικές μεθόδους και μάλιστα πιο προκλητικά. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας γιατί η οικογενειοκρατία έχει βαθιές ρίζες. Και οι περισσότεροι πολιτικοί είναι δημιουργήματά της.
ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ
Η προηγούμενη κυβέρνηση ψήφισε τον νόμο της απλής αναλογικής και με τον οποίο θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές. Ενα σύστημα που μοιράζει δικαιότερα τις έδρες, καταργεί το απαράδεκτο “δώρο” των 50 εδρών που παίρνει το πρώτο κόμμα, αν πλειοψηφήσει ακόμη και με μια ψήφο από το δεύτερο, αλλά ιδιαίτερα “αναγκάζει” τις πολιτικές δυνάμεις να αρχίσουν να συνεννοούνται. Να σταματήσει δηλαδή ο κατήφορος των μονοκομματικών κυβερνήσεων, που θεωρούσαν το κράτος “λάφυρό” τους και παρ’ όλο που παρίσταναν τα κόμματα που τις υποστηρίζουν, ότι είναι κατά του σπάταλου κράτους, “γέμιζαν” το κράτος με “δικούς” τους!
Στη θέση λοιπόν του υπάρχοντος νόμου της απλής αναλογικής, η σημερινή κυβέρνηση έφερε ένα νόμο εκλογικό που ξαναφέρνει το “δώρο” των 50 εδρών και το ουσιοδέστερο, απαγορεύει την προεκλογική συνεργασία των κομμάτων. Δηλαδή αν ένα αυτόνομο κόμμα πάρει 35% και ένας συνασπισμός 60%, θα πάρει την κυβέρνηση το κόμμα τού 35%!
Τα συντηρητικά κόμματα διακηρύσσουν υποκριτικά ότι μόνο οι μονοκομματικές κυβερνήσεις μπορούν να εξασφαλίσουν πολιτική και οικονομική σταθερότητα, αλλά και γιατί οι Ελληνες δεν έχουν αποκτήσει ακόμη την κουλτούρα της συνεργασίας στην πολιτική.
Οσο αφορά τον πρώτο λόγο, είναι μια απατηλή προπαγάνδα. Υπήρξαν στο παρελθόν ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις που δεν μπόρεσαν να κυβερνήσουν (1946) ή δεν τις άφησαν να κυβερνήσουν (1965). Οσο αφορά τον δεύτερο λόγο, δυστυχώς οι συντηρητικές δυνάμεις δεν άφηναν τον λαό μας να αποκτήσει την κουλτούρα της συνεργασίας. Γιατί ήθελαν τους Ελληνες ψηφοφόρους ομήρους των κομμάτων τους, με το πελατειακό κράτος που οικοδόμησαν.
Ανάγκαζαν τον Ελληνα ψηφοφόρο να γίνεται οπαδός ενός ψεύτικου… κομματικού πατριωτισμού και θεωρούσαν τους Ελληνες πολίτες, σαν τα “σημαδεμένα” πρόβατα του βοσκού για να τα αναγνωρίζει.
Θεωρούσαν το κράτος ιδιοκτησία τους και τον πολίτη υποτακτικό τους, αν ήθελε να πλησιάσει το… κράτος. Μια τέτοια κοινωνική πραγματικότητα ζήσαμε με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθεί ο τόπος στην χρεοκοπία. Εκεί μάς οδήγησαν οι ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις των 40 τελευταίων χρόνων.
Εφτιαξαν ένα κράτος με ασυδοσία, ρουσφέτια, σκάνδαλα, αναξιοκρατία και ένα λαό που τον είχαν “φλομώσει” στο ψέμα και τη δημαγωγία. Αυτό το σαθρό κράτος θα κληρονομήσουν οι επόμενες γενιές και ένα δημόσιο χρέος που θα “χαραμίσει” 2-3 γενιές. Ναι, για να φθάσει η Ελλάδα στο βιωτικό επίπεδο και στο ΑΕΠ του 2008 (230 δισεκ.) από τα 178 δισεκ. του 2019, θα χρειαστούν τουλάχιστον 25 χρόνια. Και μάλιστα με συνεχή ανάπτυξη 3%!
ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Δεν ήταν όμως μόνο τα καλπονοθευτικά συστήματα που χρησιμοποιούσε η Ελληνική Δεξιά, για να διαιωνίζεται στην εξουσία. Χρησιμοποιούσε και τον κρατικό μηχανισμό για να επηρεάσει την λαϊκή ψήφο. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε η Αστυνομία με τα “φακελώματα” αλλά ακόμη και ο στρατός. Οταν ήθελε να κερδίσει στην επαρχία κάποιες έδρες μετακινούσε τον στρατό σ’ αυτές και με τη βοήθεια των αποτελεσμάτων των στρατιωτικών εκλογικών τμημάτων, κέρδιζε αυτές τις έδρες. Στα πολιτικά εκλογικά τμήματα έπαιρνε π.χ. 45% και στα στρατιωτικά 80%!!
Σήμερα επιχειρούνται μεθοδολογίες από τη συντηρητική παράταξη σε “ηπιότερες” μορφές. Μια σημαντική μεθοδολογία που θα αλλοιώσει τη λαϊκή ετυμηγορία, είναι ο νέος εκλογικός νόμος. Οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις οφείλουν να προβληματισθούν. Γιατί όταν διακήρυσσαν στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, ότι θα λάβουν θεσμικά μέτρα για να μη ξανάρθουν άλλες πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία, φαίνεται ότι το εννοούσαν. Και ξεκίνησαν με τον νοθογενή εκλογικό νόμο! Μόνο η συνεργασία των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων, ανέκοπτε την μονοκρατορία της Δεξιάς στην Ελλάδα, κατά το παρελθόν.
Το 1956 οι δυνάμεις του κέντρου και της αριστεράς συμπορεύθηκαν με την Δημοκρατική Ενωση. Και μάλιστα σε μια εποχή που ο αντικομμουνισμός ήταν βασικό ιδεολογικό “όπλο” των αστικών κομμάτων. Παραμέρισαν τις ηχηρές αντιθέσεις τους, ακόμη και τις “μαύρες” μέρες του εμφυλίου πολέμου και συνεργάσθηκαν για μια καλύτερη Ελλάδα. Συνέβη όμως και το 1964, όταν η Αριστερά δεν κατέβασε υποψήφιους βουλευτές σε 18 περιφέρειες, ενισχύοντας το κόμμα της Ε.Κ. και καθιστώντας το πλειοψηφικό ρεύμα (ποσοστό 54%)!
Σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης συνεργάζονται στην κυβέρνηση οι προοδευτικές δυνάμεις και υπάρχει κυβερνητική σταθερότητα. Στην Πορτογαλία υπάρχει κυβέρνηση κεντρώων, σοσιαλιστών, πρασίνων και κομμουνιστών και υπάρχει όχι μόνο κυβερνητική σταθερότητα αλλά και οικονομική ανάπτυξη. Στην Ελλάδα το ΚΚΕ θέλει να πορεύεται μόνο του. Ισως να έφθασε η ώρα να συνεργασθεί, όπως το τόλμησε το 1989 και μάλιστα με τη… Δεξιά!!
Είναι λοιπόν λαϊκή επιταγή, οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις και που αποτελούν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, να συνεννοηθούν για να σχηματισθεί φραγμός στα σχέδια της κυοφορούμενης μονοκρατορίας της συντηρητικής Δεξιάς. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται αλλού τα καράβια (κόμματα) και αλλού η θάλασσα (λαός)!!
Καιρός είναι να αποδείξουν ποιες πολιτικές δυνάμεις επιθυμούν τη συνεννόηση. Η κυβερνώσα παράταξη απέδειξε ότι δεν την επιθυμεί με τον εκλογικό νόμο που μόλις ψήφισε!
