«Αύγουστος 1864. Αυτές τις μέρες στους δρόμους του χωριού Μουρνιές των Χανίων παρατηρείται ιδιαίτερη κίνηση. Οι κάτοικοι του χωριού που το 1833 υπήρξε επίκεντρο μιας επαναστατικής κινητοποίησης, έχουν ύφος ανήσυχο και συγκινημένο. Ωστόσο, αυτή η ασυνήθιστη κίνηση εκείνες τις ζεστές αυγουστιάτικες μέρες δεν σχετίζεται με γεγονότα που διέτρεχαν την πολιτική ατμόσφαιρα της Κρήτης. Κάτι άλλο είναι αυτό που απασχολεί το χωριό. Η Στυλιανή Βενιζέλου πρόκειται να φέρει στον κόσμο το πέμπο της παιδί. Τη νύχτα της 10ης Αυγούστου, ένας ιερομόναχος από τη γειτονική μονή της Χρυσοπηγής προσεύχεται στο κρεβάτι της επιτόκου, για να γεννηθεί ζωντανό το παιδί που περιμένουν. Ο θρύλος λέει ότι κλήθηκε και ο χότζας για να ενώσει και τις δικές του προσευχές μαζί με τις Χριστιανικές. Στις 11 Αυγούστου, με τη βοήθεια του εγκατεστημένου στα Χανιά Γάλλου γιατρού Βωμ (Isidore Vaume), γεννήθηκε ζωντανό το αγόρι που με τόση λαχτάρα περίμεναν οι γονείς του Κυριάκος και Στυλιανή».
Στη δίτομη (1158 σελίδων) βιογραφία με τίτλο “Ελευθέριος Βενιζέλος, ο άνθρωπος, ο ηγέτης” του Νικολάου Εμμ. Παπαδάκη (Παπαδή) που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα βιβλιοπωλεία από το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” και το “βιβλιοπωλείον της “Εστίας” (παραπάνω οι δύο πρώτες παράγραφοι απ’ το πρώτο κεφάλαιο που έχει τίτλο “Νεανικά χρόνια γεμάτα περιπλανήσεις”), στάση σήμερα. Για μια πρώτη, μικρή αναφορά εκ μέρους μου σ’ ένα βιβλίο που χαρακτηρίστηκε “αμα τη εμφανίσει του” ως “συγγραφικός άθλος” (Στ. Γ. Κλώρης, “Χανιώτικα Νέα”, 12.12.17) και «ό,τι σημαντικότερο έχουμε ως τώρα για τη ζωή του μεγάλου ανδρός και της εποχής του», (εφημ. “Το βήμα της Κυριακής”, 10.12.2017).
Και βέβαια εν αρχή ην ο συγγραφέας, ο και γενικός διευθυντής του Ιδρύματος το οποίο έχει το όνομα του Εθνάρχη, και κινών, από ιδρύσεώς του (πριν από 17 χρόνια) τα νήματά του, καταξιώνοντάς το ανά το πανελλήνιο αλλά και διεθνώς. Ο άνθρωπος που έχει μελετήσει όσο κανένας άλλος το “φαινόμενο Βενιζέλος”, τον μεγαλύτερο Ελληνα πολιτικό, και ως ηγέτη και ως άνθρωπο, αλλά και το έργο του σε όλο το εύρος του σε βάθος χρόνου. Εργο ζωής γι’αυτόν η εν λόγω βιογραφία. Για «αποτέλεσμα πολυετούς και κοπιώδους εργασίας», κάνει λόγο ο ίδιος στις “ευχαριστίες” του για να υπογραμμίσει αμέσως μετά «ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τη συμβολή στα διάφορα στάδιά της, αγαπημένων φίλων και συνεργατών (σ.σ.: αναφέρεται σ’ αυτούς ονομαστικά) οι οποίοι στάθηκαν πολύτιμοι αρωγοί». Πάντα λειτουργεί και λειτουργείται στον ίσκιο της σημαίας του βενιζελικού εμείς ο Νίκος Παπαδάκης που αφιερώνει το πόνημά του στη μνήμη της “αγαπημένης γυναίκας” του Μαρίνας που έφυγε πριν από τρία χρόνια στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, αλλά και εμμέσως στη μνήμη του πατέρα του, καθώς σ’ αυτόν μας παραπέμπει το εντός της παρένθεσης “Παπαδής” μετά το επώνυμό του.
«Είναι να μην αρχίσεις να το διαβάζεις γιατί έτσι και το αρχίσεις δεν θα το αφήσεις απ’ τα χέρια σου πριν φτάσεις στην τελευταία του σελίδα», είπα σ’ έναν φίλο μου όταν μου ζήτησε να του πω τη γνώμη μου για το περί ου ο λόγος βιβλίο, και ότι είχα την αίσθηση διαβάζοντάς το ότι «ο συγγραφέας ήταν αυτόπτης μάρτυς, στην καρδιά των γεγονότων που έζησε ή και δημιούργησε ο Εθνάρχης στην πολυκύμαντη ζωή του», του είπα. Και ότι εμνήσθην ημερών θριάμβου αλλά και ταπείνωσης της πατρίδας μας και ότι είναι ένα βιβλίο πολλών παράλληλων αλλά και αλλεπάλληλων αναγνώσεων, και ότι έχει έναν δικό του τρόπο να χρησιμοποιεί “συγκινησιακά” τη γλώσσα ο συγγραφέας και ότι εν τέλει είναι ένα βιβλίο που έλειπε και άλλα πολλά. Μέσα σ’ αυτά και ότι μου έφερνε συνεχώς στον νου μου ενώ το διάβαζα το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Μεγάλος είσαι” που τελειώνει με τους στίχους «Μόνο το ανάθεμα που θα στήσει/ μια οργή στον ίσκιο, στα κόκκαλά σου/ θα πάει σε ψήλος (που θα θυμίσει/ το ανάστημά σου». Ισως γιατί ήταν 12 Δεκεμβρίου, η 101η επέτειος του αναθέματος, στο πεδίο του Αρεως….
