Ο Έλληνας – ο Κρητικός

Αυτό το χώμα είναι δικό σου και δικό μας.
Το χώμα της Κρήτης. Το χώμα των Χανιών μας.
Το χώμα που σου ‘δωσε βαθιές προγονικές ρίζες
κι άνεμοι δεν σε λύγισαν πανώριο κυπαρίσσι.
Μα ψήλωσες και ψήλωσες
και σ’ είδε ο κόσμος όλος.
Η μουσική σου… ψίθυροι τ’ αρχιπελάγους
πηγές και αστραπόβροντα του Ψηλορείτη
πατήματα των αγριμιών
του Αρκαδιού η αντάρα
του Καγιαλέ η παλικαριά
και του λαού ο ιδρώτας
της λύρας το κελάηδισμα
των στιβανιών ο κρότος
και των προγόνων η ευχή.
Τα χέρια όταν άπλωνες ίδιος σταυρός γινόσουν.
Κι απλώνοντάς τα αγκάλιαζες όλη την Οικουμένη.
Νύχτα του γυρισμού αναπότρεπτη,
στους δρόμους της πεθύμιας σου
στους δρόμους που αγάπησες
στο Γαλατά και στα Χανιά σ’ οδήγησε.
«Νόστιμον ήμαρ» Οδυσσέα της μουσικής περιπλάνησης
Οδυσσέα της μουσικής κορυφής και των αγώνων.
Καλώς ήρθες περηφάνια μας κι απαντοχή
και νυν και αεί.