Ο ελληνικός στρατός στο Γκαίρλιτς της Γερμανίας

Το θέρος του 1916 το 4ο Σώμα Ελληνικού Στρατού από 6.000 άνδρες και υπό τον συνταγματάρχη Δ. Χατζόπουλο απομονώθηκε από τους Αγγλογάλλους “συμμάχους” μας στην Ανατολική Μακεδονία και μη δυνάμενο να επανέλθη στην παλαιά Ελλάδα και επειδή δεν υπήρχε η θέληση να προσχωρήσει στους “συμμάχους” παραδόθηκε στους Γερμανούς και μεταφέρθηκε στην πόλη Γκαίρλιτς στην Κάτω Σιλεσία όπου στρατωνίσθηκε μέχρι και το 1918 οπότε αξιωματικοί και άνδρες άρχισαν να επανέρχονται στην Ελλάδα με τους τελευταίους το 1919.
Στο Σώμα αυτό υπήρχαν πολλοί Κρητικοί μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου Γεώργιος Ιωσήφ Πλυμάκης από Αση-Γωνιά Αποκορώνου, έφεδρος λοχίας. Αρκετοί εργάστηκαν κατ’ αρχάς σε ανθρακορυχεία και ο πατέρας μου έλεγε ότι όταν συναντιόνταν σε γαλαρίες μέσα στη γη, ο χαιρετισμός των ήταν “Γκουτ Αουτ”, δηλαδή “καλό έξω”. Μετά εργάστηκε σε γραφικές εργασίες και έμαθε καλά τη γερμανική γλώσσα και γι’ αυτό έλαβε δίπλωμα και βράβευση. Αρκετοί δημιούργησαν δεσμούς εκεί και είτε τους διέκοψαν αναχωρώντας είτε κάποιοι διέμειναν μόνιμα στην εκεί οικογένεια. Χαρακτηριστική περίπτωση ιστορίας που δημοσιεύτηκε πριν αρκετά χρόνια για περιστατικό στο Ρέθυμνο ή στο Ηράκλειο, δεν θυμάμαι, που όταν απόσπασμα γερμανικού στρατού σε χωριό πήγε με εντολή για εκτελέσεις κατοίκων ένας από τους υπό εκτέλεση αναγνώρισε στο πρόσωπο του επικεφαλής γιο που είχε αποκτήσει κατά την παραμονή του στο Γκαίρλιτς και φυσικά τα πράγματα άλλαξαν.
Τον πατέρα μου θεωρούσαν στο χωριό του χαμένο ή φονευθέντα και του είχαν κάμει και μνημόσυνο.