Ο επιθεωρητής έρχεται (του Τζον Πρίσλεϊ) από την “Πρόβα τετραώρου” στην Κίσαμο

Εργο βαθιά κοινωνικό, με ωραία πλοκή σύνθετη, αλλά και “βαφτισμένη” σ’ ένα σασπένς, που κατανέμεται με θαυμαστή οικονομία και διαβαθμισμένη ένταση!
Εργο πάρα πολύ γνωστό και προτιμητέο, το ξέρουμε από χρόνια.
Κλασική δημιουργία…
Η κορυφαία του συγγραφέα, υποστηρίζουν ορισμένοι αναλυτές.
Για την ομάδα μας, η έβδομη (!) παραγωγή.
Τα παιδιά δεν επαναπαύονται!
Ολο και ψηλότερα τοποθετούν τον πήχυ, όλο και περισσότερο αναζητούν ποιοτικούς δρόμους στη “θεατρική πολιτεία”, όλο και περισσότερο μάς ικανοποιούν με τις προτάσεις τους.
Και δικαιώνονται με το χειροκρότημά μας, και τον καλό μας λόγο, γιατί (το ’χω ξαναπεί), ο θεατρικός ίδρως που έχει καταβληθεί στο πριν χρονικό διάστημα με τις δοκιμές, και ο θεατρικός ίδρως της σκηνής, είναι… ορατοί!
Ιδιαίτερα ο θεατρικός της σκηνής, με τις εκτιθέμενες όλες τις υποστάσεις των προσώπων που αναμετρούνται με τη σκέψη του δημιουργού, μεταφέροντας το δικό του ήθος κατ’ αρχήν, στη σκηνή είναι μια ευθύνη και μια ανησυχία, κι ένα… ιερό άγχος, που θα πρέπει να καταλαγιασθούν!!
Ο Φιλολογικός Σύλλογος, εννοείται, αγκαλιάζει και τώρα και πάντα την “πρόβα”, σάρκα εκ της σαρκός του…
Η σκηνοθετική εκδοχή του Θανάση Τριανταφύλλου (έχει ξανασυνεργασθεί με το Σχήμα), έδωσε πάλι το στίγμα της…
Σεβάστηκε απολύτως θεωρώ, τις αρετές του κειμένου. Ενα κείμενο δίχως νεφελώματα, χάσματα και διπλές αναγνώσεις!
Ο δέκτης – θεατής, συμφωνεί απολύτως, με το σύστημα αξιών που “δοξάζεται” στη σκηνή!
Ο Τριανταφύλλου, ενθάρρυνε σκηνοθετικά, την “ενώπιον ενωπίω” πρόταξη της ολιγωρίας με τις εκφάνσεις της, να κορυφώνονται ομαλά, τελεσίδικα με τις ερμηνείες των ηθοποιών του.
Σε μια γραφή, που στηλιτεύει τολμηρά όλες, ή σχεδόν όλες, τις παθογένειες μιας κοινωνίας ταξικής, σκληρής, εγωιστικής, ασυνείδητης, ενίοτε, που διαβρώνεται μέσα στην αδικία…
Ο “επιθεωρητής Γκουλ” από τον Στάθη Παλιάμπελο, ωραίος…
Αδυσώπητα ψύχραιμος ο ερμηνευτής, και, σταθερά βλοσυρός, ως… πρώτο βιολί, “τύλιξε” όλους, σε αμηχανία, σε επαναπροσδιορισμούς…
Ο “Αρθρουρ Μπέρλινγκ” του Σπύρου Παππά (πάντα άμεσος και αυθεντικός ο Παππάς), υποστηρίζει το ρόλο του.
Η “Σύμπιλ Μπέρλινγκ” της Ινώς Γεωργακάκη μπόρεσε να παίξει με όλα της τα μέσα, και στήριξε το ρόλο, που, έτσι κι αλλιώς, της ταίριαζε!
Η “Σήλα” ακόμη, της Αφροδίτης Ράπτη, ως… ανυποψίαστη μικρή, που, όμως από τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις, επανατοποθετεί τα ηθικά πράγματα, με ειλικρίνεια και συγκίνηση, πειστική.
Ο “Ερικ Μπέρλινγκ” του Θοδωρή Παρασκάκη, ως… κακομαθημένος νεαρός, αν και κόντρα στην ιδιοσυγκρασία του ο ρόλος, κάνει επίσης την αυτοκριτική του, συνειδητοποιημένος, πλέον, με ωραίο, επαναστατικό εκτόπισμα! (Το… ελπιδοφόρον ήθος της νέας γενιάς). Τα δύο αδέρφια εξυγιαίνονται!
Ο “Τζέραλντ Κροφτ” του Χάρη Κοκολάκη, κομψευόμενος γαμπρός, που είχε το μερίδιό του στην ενοχή, ζητά, εντέχνως, “ισορροπία” με λίγες απώλειες… καλός! και, τέλος η “υπηρέτρια” της Αργυρώς Χαραλαμπάκη, πρόσθεσε τη γνωστή, αγαπησιάρικη πινελιά του μικρού ρόλου.
«Και το πολύ, και το λίγο στη σκηνή, είναι άξιο κι απαραίτητο» έλεγε ο αείμνηστος Ιάκωβος Καμπανέλλης, για τον ρόλο.
Ρόλο, ρόλους, που η ομάδα έφερε εις πέρας, με τη μουσική, τους φωτισμούς, το σκηνικό και όλες, μα όλες, τις λεπτομέρειες που είχαν ευθύνη και κόπο και χρόνο και σημασία, για ένα αποτέλεσμα συνόλου!
Η Μαρία Μπαλαντίνου, η Βίκυ Πέτσκου, η Ελένη Γεωργακάκη, και η Μαρία Κακαβελάκη, είναι πρόσωπα που δικαιούνται μιαν αναφορά, γιατί η προσφορά τους στην πραγμάτωση και της νέας παραγωγής, ήταν υπολογίσιμη….
…Τρίτη φορά βλέπω τον “επιθεωρητή”, τις δύο προηγούμενες, από επαγγελματίες… Τα παιδιά μας, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν, mutatis mutandis!
Πάντα ξεπερνούν το προηγούμενο.
Συγχαρητήρια! Και εις άλλα.
Εμείς εδώ, να τα αγκαλιάζουμε.