Μεγαλωμένος στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, όπου πολλές οικογένειες γονάτισαν στερούμενες ακόμη και τα απαραίτητα, ο μικρός Λευτέρης ξεκινά το Γυμνάσιο στο σχολείο του χωριού του.
Συνεσταλμένος αλλά ευτυχής συνάμα που πηγαίνει στο μεγάλο σχολείο, όπως έλεγε η αγαπημένη του γιαγιά, θα μύριζε πλέον γράμματα κι όχι τον τίμιο μεν αλλά χαρακτηριστικό δε ιδρώτα του μόχθου της αγροτιάς.
Η καθηγήτριά του στις θετικές επιστήμες, όπου έδειχνε έφεση ο μικρός Λευτέρης, τον συμπαθούσε ιδιαίτερα κατανοώντας την ανέχεια με την οποία πάλευε με αξιοπρέπεια αυτός.
Σ’ ένα απ’ τα σχολικά διαλείμματα, χειμώνας ήταν, τον συναντά έξω από το κυλικείο του σχολείου.
«Θες ένα σάντουιτς Λευτέρη;» τον ρωτά διστακτικά.
«Μα ναι κυρία», απαντά αυτός ταπεινά, «έχω κάτι μέρες να φάω καλά.»
Ο Λευτέρης αγαπούσε την ανοιχτωσιά της θάλασσας, παρότι μεγαλωμένος στην ενδοχώρα.
Η θύμησή του, επανήλθε μετά από χρόνια, με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις πανελλήνιες εξετάσεις. Η καθηγήτριά του ένιωσε υπερήφανη ενθυμούμενη το ταπεινό κέρασμα που πρόσφερε κάποτε στον μαθητή της, που τώρα επιτυχών στο Λιμενικό σώμα, θα αρμένιζε τις θάλασσες υπηρετώντας την πατρίδα, άξιο τέκνο όλων μας.
