Ο Εραστής…

Όχι έτσι, γενικώς και αορίστως!
Ο εραστής της… γυναίκας μου!
… Η “Πρόβα Τετραώρου” είναι εδώ, με την δέκατη παραγωγή της!!
Ο Harold Pinter είναι εδώ με τον “Εραστή” του, προσφιλής στην πατρίδα, όσο, ο Lorca, νομίζω, όσο ο Dario Fo Φο, κι ο Shakespeare βέβαια…
Πραγματεύεται τολμηρά την κρίση ανάμεσα στα ζευγάρια… Τέμνει βαθειά τον ψυχισμό τους, αποφασισμένος για αποκαλύψεις! Φωτίζει λοιπόν επιθυμίες και κρύφια πάθη, απωθημένα.
Στο ζευγάρι στο οποίο επικεντρώνει το story, ο Ρίτσαρντ και η Σάρα, ύστερα από μια δεκαετία συμβίωσης, με την πλήξη και την ερωτική φθορά, αποφασίζουν να αποδομήσουν πλήρως τις συμβάσεις του γάμου!
Παραδοσιακές, οριοθετημένες στην πειθαρχία της πίστης! Κι επιδίδονται σε βίο σεξουαλικό, με εκτός γάμου, συντρόφους!
Αξίζει να θυμηθούμε εδώ, ότι ο μεγάλος νομπελίστας δραματουργός, έχει εκλεκτική “σεφαραδίτικη” συγγένεια, με τον έτερο μέγα, τον τρομερο γιατρό και διανοητή, και κοινωνικό κριτή, Μαχ Νοrdau.
Πρώτος εκείνος, στα πολυθρύλητα “Ψεύδη” του, δήλωσε: «Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί, πως δεν φαντασιώθηκε ποτέ, περιπτύξεις και ερωτική ζωή με διαφορετικό παρτενέρ.
Επιθυμίες συνειδητές ή ασυνείδητες, είναι κυρίαρχες πάντα, στο νου και τον ψυχισμό μας»…
Και άσκησε βεβαίως στο ίδιο έργο, οξεία κριτική στην πολιτική εξουσία!
Εδώ, πάντως, έχουμε μια κομεντί, αφού συντηρεί, τρυφερότητα και φρεσκάδα. Μια, μπορώ να πω, “ψυχογραφική κομεντί”.
Αφού, σύγχυση, ζήλεια, ενοχές, αισθήματα αγάπης εκ περιτροπής, έφεραν το… πλήρωμα του χρόνου! “Τι θα γέ-νο-μεν χωρίς… στερεότυπα;”
Εκείνα δεν είναι που θάλπουν τη βαθύτατη αγάπη του ζευγαριού, η οποία επιβιώνει τελικά, στα ψυχικά βάθη; Κι έχουμε την ανατροπή! Αναμενόμενη.
Η αναθεώρηση συντελείται διά του έρωτος του πανίσχυρου, ο οποίος επανέρχεται αυτοπροσώπως, με σημαία μια libido, που ζει “νέο κλέος” πού αλλού;; στην κλίνη των συζύγων! Στην κλίνη, με “σκηνικό κύρος”, στην ωραία εκδοχή του Θοδωρή Παρασκάκη. Εκδοχή, με απόλυτη ευελιξία για τη θεατρική δράση!
…Ωραία παράσταση! Ο σκηνοθέτης της, Θανάσης Τριανταφύλλου, με ευαισθησία, ανησυχία και γνώση, οδήγησε τα παιδιά εύκολα, να κινηθούν και να εκφραστούν πηγαία, αβίαστα και αισθαντικά! Δεν είναι βέβαια η πρώτη επιτυχία του Θανάση, ούτε και η τελευταία φαντάζομαι. Μας έχει πείσει εξάλλου!
Ο Μανώλης Πλουμίδης και η Πόπη Χοχλάκη, αξίως αναμετρήθηκαν με τόσο απαιτητικά και πρωτοποριακά κείμενα.
Ο Μανώλης, με μια κίνηση αστραπιαία, κατάφερνε να μεταμορφωθεί σε “άλλον” που “ζει” στην ίδια οντότητα. “Άλλους”, δηλαδή, όσοι κατά το δοκούν της δραματοποίησης απαιτούνται, ώστε να διολισθαίνει συνεχώς, η “σαφήνεια” του ορισμού του ανθρώπινου όντος!..
Η σημειολογία για την Πόπη της… “γόβας στιλέτο” παραλλαγμένη στο… επιθετικό πέδιλο, το οποίο, δις, ανταποκρίνεται στη πρόκληση!
Μου άρεσε πάντως, και η προσωπική της “σημειολογία”!! Βρισκόταν στα μαλλάκια της, με τους στιλπνούς και εβένινους κυματισμούς.
Ως και να άφηναν, “μελωδίες” στο παλκοσένικο!
Νόστιμο το μικρό πέρασμα του Σπύρου Παππά, και ωραιότερο, το σκηνοθετικό τέχνασμα
-προφανώς- ο ίδιος, να ξυπνήσει τους ήρωες, που, αναπαύονταν στις ζεστές… δάφνες του ερωτισμού!
Έπρεπε να υποκλιθούν στο χειροκρότημα!!
Ωραία και η Μουσική… Πρόσεξα πως μετά το δεύτερο οργανικό, θαρρώ, (ένα έξοχο χυμώδες bοlero), εντάθηκε το tempo, που κράτησε ως την εκπνοή της παράστασης! Οι φωτισμοί του Νίκου του Μιχελιδάκη, πάντα συνεργασία ενδιαφέρουσα, το μακιγιάζ της Μαρίας Μουντάκη, δεν λείπει επίσης, ο καθείς την πινελιά του για τον κοινό σκοπό!
Ενα σκοπό, που πάντοτε στηρίζει και σκέπει, ο Φιλολογικός! Εξάλλου, όλα τα έσοδα, το τόνισε ξανά στον χαιρετισμό της η πρόεδρος, διατίθενται στη βιβλιοθήκη.
Συγχαρητήρια παιδιά, ευχαριστούμε…
Καλή Χρονιά.