Στις 17 Αυγούστου 1999 σεισμός μεγέθους 7,6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ είχε πλήξει την Τουρκία. Επίκεντρο ήταν η πόλη Ιζμίτ της επαρχίας Κοτζαέλι. Οι επίσημες ανακοινώσεις μιλούσαν τότε για περίπου 18.000 νεκρούς και 44.000 τραυματίες, ενώ καταστράφηκαν περίπου 120.000 σπίτια.
Εν μέσω μιας ασθμαίνουσας και τότε τουρκικής οικονομίας ο Μπουλέντ Ετζεβίτ δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις καταστροφικές συνθήκες που δημιούργησε ο σεισμός. Δεν ανέλαβε καν τις ευθύνες της κυβέρνησης για τις δολοφονικές παραλήψεις που οδήγησαν σε αυτήν την τραγωδία, αποδίδοντας τον όλεθρο στο πρωτοφανές μένος της φύσης. Μεταξύ άλλων από τα χαλάσματα εκείνου του σεισμού αναδύθηκε ο Ερντογάν εργαλειοποιώντας το συμβάν.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Στις 6 Φεβρουαρίου 2023, ένας ακόμα φονικότερος σεισμός μεγέθους 7,8 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ με επίκεντρο την πόλη Καχρανμαρμαράς επηρεάζει 10 επαρχίες της Νοτιοανατολικής Τουρκίας. Με το ΔΝΤ εκ νέου προ των πυλών ο Ερντογάν έρχεται αντιμέτωπος με μια αντίστοιχου είδους καταστροφή, πολύ μεγαλύτερης έντασης και διασποράς. Τώρα αυτός είναι που προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες του αποδίδοντας την καταστροφή στο πρωτοφανές μέγεθος του σεισμού και προβαίνει σε συλλήψεις «πυροτεχνήματα» των – πάλαι ποτέ φίλων και χρηματοδοτών του – εργολάβων. Υπόσχεται 10.000 τουρκικές λίρες (περίπου 497€) στους πληγέντες, ενώ προσπαθεί αγωνιωδώς να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ελέγχου της προβολής των γεγονότων από τα ΜΜΕ. Ακόμα και σε ζωντανή αναμετάδοση από τα σημεία που ο κόσμος περιμένει στην ουρά για βοήθεια, παρεμβαίνουν υπάλληλοι διατυμπανίζοντας πως όλα είναι υπό έλεγχο και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η λογοκρισία αφήνει να προβάλλονται μόνο τα θαύματα των διασώσεων. Την ίδια στιγμή οι κάτοικοι αναζητούν μια ελπίδα μέσα απ’ τα χαλάσματα και δηλώνουν ότι το κράτος τους έχει εγκαταλείψει, αναφέροντας πως γνωρίζουν ότι αυτές τους οι δηλώσεις μπορεί και να γίνουν αιτία να συλληφθούν.
Αυτή τη στιγμή η οργή του λαού στρέφεται στην κυβέρνηση και στο πρόσωπο του προέδρου Ερντογάν. Στο παρά πέντε των τουρκικών εκλογών πολλοί ισχυρίζονται πως αυτή η συμφορά θα σημάνει το τέλος της πολιτικής καριέρας του. Οφείλουμε όμως να είμαστε σκεπτικοί απέναντι σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Οι πόλεις που σχεδόν ισοπεδώθηκαν κατοικούνται κατά κύριο λόγο από Κούρδους και από Σύριους πρόσφυγες. Γεγονός που σημαίνει ότι οι οργή των κατοίκων της περιοχής αν μη τι άλλο δεν είναι οργή ψηφοφόρων του AKP. Δε θα πω ότι ενδεχομένως και να … «βολεύει». Έστω και αιθεροβατώντας, ας μην ενστερνιστούμε τέτοιες προσεγγίσεις… Πέραν τούτου, πρακτικά μια παράταση των εκλογών, προσφέρει επαρκή χρόνο για να εργαλειοποιήσει την κατάσταση ο τούρκος Πρόεδρος αντιστρέφοντας το κλίμα. Ήδη το κράτος έχει κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τρεις μήνες. Υπό την προϋπόθεση ότι θα βρει το απαιτούμενο κεφάλαιο, η ανοικοδόμηση της περιοχής μπορεί να είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Ευκαιρία να προβάλει τη δημιουργία θέσεων εργασίας και να στεγάσει κόσμο ελπίζοντας ότι έτσι θα… «ξεχαστούν» τα πεινασμένα στομάχια και θα στεγνώσουν τα δάκρυα. Βέβαια το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί να αποφύγει το σκόπελο του ΔΝΤ καταφεύγοντας για μια ακόμα φορά στην Ρωσία. Ειδικά όταν οι σχέσεις με την Αμερική ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί. Και ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι δεν πρόκειται για μια μικρή οικονομική βοήθεια.
Προς το παρόν όλα είναι εικασίες… δεν έχουμε παρά να περιμένουμε. Το μουσουλμανικό κεφάλαιο θα στηρίξει ακόμα μια φορά τον Ερντογάν; Οι κατασκευαστικές που έχτιζαν χαρτόκουτα θα χρηματοδοτήσουν τον… «αρχιτέκτονα» μιας νέας κατασκευαστικής άνοιξης; Ή μήπως η ορθόδοξη Ρωσία θα… επενδύσει στο μέλλον της στην περιοχή;
Προς το παρόν το κλάμα της Ραχήλ συνταράζει για μια ακόμα φορά συθέμελα τη γη θρηνώντας για τα χαμένα παιδιά της.
