Ι.-Η ΞΕΝΟΦΕΡΤΗ γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου (14/2), με τον κορωνοϊό και την τραγική “αριθμητική” του, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Λέμε “σχεδόν” γιατί, εντάξει, λουλουδάδικα και ζαχαροπλαστεία ήταν ανοιχτά.
ΚΑΙ για την ιστορία του πράγματος, η 14η Φεβρουαρίου στο ελληνικό ορθόδοξο εορτολόγιο δεν έχει καμιά σχέση με τον Άγιο Βαλεντίνο! Ορίστηκε επίσημα ως «ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου» (υπάρχουν πολλοί με το όνομα αυτό) στην Καθολική Εκκλησία στα τέλη του 5ου αιώνα, από τον Πάπα Γελάσιο Α΄. Συνδέθηκε όμως με τον έρωτα και την αγάπη, από τον άγγλο ποιητή Geoffrey Chaucer (1343-1400 μ.Χ.)
ΙΙ.-Ο ΕΡΩΤΑΣ στη χώρα μας φέτος, μάλλον βρέθηκε σε πλήρη σύγχυση -για να μη πούμε βαριά “τραυματισμένος”- για το ποιος και τι είναι; Επισκιάστηκε από αποκαλύψεις και δυσάρεστες εμπειρίες κυρίως γυναικών/ηθοποιών του λεγόμενου καλλιτεχνικού/θεατρικού κόσμου. Ενός κόσμου στον οποίο η έννοια της ύβρης διδάσκεται, τόσο από το αρχαίο ελληνικό δραματολόγιο, όσο και το σύγχρονο. Αλλά φαίνεται πως δεν άφησε τίποτε…
ΕΔΩ και καιρό, λοιπον, όλα τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο φιλοξενούν δημόσιες και θαρραλέες καταγγελίες γυναικών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, κακοποιήσεις, απειλές, ακόμα και εγκλήματα. Πίσω από τις κουίντες αποκαλύπτεται μια δυσωδία γεγονότων, που συνεχίζει να απασχολεί όλη τη χώρα. Μετά την Μπεκατώρου, χιονοστιβάδα ομολογιών από γυναίκες-θύματα αλλά και άνδρες, έρχεται στο φως. Οι εξομολογήσεις επικεντρώνονται στην εξουσιαστική συμπεριφορά και κατάχρηση θέσης ορισμένων “αρσενικών/αφεντικών” στον εργασιακό χώρο του θεάτρου, του θεάματος γενικά.
ΑΝ ΜΗ τι άλλο, η ελληνική κοινωνία “άκουσε”, ίσως για πρώτη φορά πολύ “φωναχτά” (ΜΜΕ) για καταστάσεις που μπροστά τους ωχριούν ο Σαντ και ο Μαζώχ! Το πρώτο πράγμα που δολοφονείται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η έννοια του έρωτα: είτε πρόκειται για νεανικό “έρωτα” για το θέατρο, είτε για τον έρωτα ζωής και δημιουργίας. Ονόματα τρανταχτά του θεάματος αποδείχτηκαν “άρρωστα” στη συμπεριφορά και τη διαχείριση των παθών τους. Πλάσματα που υπό την κάλυψη μιας εξουσίας που ασκούσαν και πίστευαν ότι ήταν άτρωτοι, επιδόθηκαν σε ανομολόγητα πάθη και πράξεις ταπεινώνοντας άλλα πλάσματα – τα θύματά τους! Τον λόγο σήμερα έχει η δικαιοσύνη…
ΙΙΙ.-ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ του Αγίου Βαλεντίνου βρεθήκαμε στους Αγίους Αποστόλους (φωτ.). Πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών. Εργένηδες η παντρεμένοι, μικροπαρέες ή οικογένειες. Ερωτευμένοι ή μη. Ήταν και η φύση περίπου ανοιξιάτικη, οπότε η μέρα κύλησε μάλλον ευχάριστα. Έστω κι αν από το πρωί τα μηνύματα περί καθόδου της “Μήδειας” (της σφοδρής κακοκαιρίας) πλήθυναν. Όμως, ο έρωτας ήθελε να το γιορτάσει!
ΣΙΓΟΥΡΑ η “αναγκαστική” για πολλούς καθιστική ζωή, εκτός των άλλων δημιουργεί και μια ψυχοσωματική “κόπωση”. Προ πάντων είναι η παράλυση, η ατροφία του σώματος που μας ωθεί στο να βγούμε έξω, να περπατήσουμε, να αναπνεύσουμε λίγο θαλασσινό αέρα, να αλλάξουμε παραστάσεις, να μιλήσουμε με κάποιον, να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας, να ξεδώσουμε. Κι ο έρωτας θέλει την ανανέωσή του. Αναγκαίες οι μικρές διακοπές, απαραίτητες και οι “γιορτές” με τα παραδοσιακά ή τα ξενόφερτα έθιμα, με τις λίγες στιγμές “ευτυχίας” ή προσδοκίας για κάτι καλύτερο.
ΟΜΩΣ, ένα βασικό πρόβλημα που “γέννησε” η πανδημία είναι η δυσκολία στη διαχείριση των σχέσεών μας. Ειδικά, τα νέα ερωτευμένα παιδιά ανυπομονούν και θέλουν με το παραμικρό να βρίσκονται κοντά το ένα με το άλλο. Δεν καταλαβαίνουν από “εγκλεισμούς”. Συνάντηση με οποιοδήποτε ρίσκο, με τον έρωτα κυρίαρχο! Λησμονιέται ο φόβος της λοίμωξης, η ανεργία, η επιδοματική πολιτική, το εμβόλιο, οι φόροι, η πολιτική κ.λπ., για χάρη του μικρού θεού. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον του χρόνου τα πράγματα να είναι διαφορετικά.
