Αφιερωμένο σε εκείνους που βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της μεγάλης μάχης ενάντια στο νέο οχθρό
Του κύκλου τα γυρίσματα π’ ανεβοκατεβαίνου
και του τροχού π’ ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου
και του καιρού τ’ αλλάματα π’ αναπαημό δεν έχου
μα στο καλό και στο κακό περιπατούν και τρέχου
αυτάνα με κινήσασι τη σήμερον ημέρα
ν’ αναθιβάλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα
εις την Αθήνα που ήτονε τση μάθησης η βρώσις
και το θρονί της αφεντιάς κι ο ποταμός τση γνώσης
κι όπου τα σπίτια και στενά σου φαίνετο εγελούσα
κι οι γειτονιές εχαίρουνταν κ’ οι τόποι αναγαλλιούσα
…………
Μα είδασι ξάφνου νέφαλο στα ύψη σηκωμένο
και καβαλάρη με πολλούς άλλους συντροφιασμένο
Μαύρο φαρί, μαύρ’ άρματα και μαύρο το κοντάρι
μαύρη ήτονε κι η φορεσά τουνού του καβαλάρη
κ’ ήκαψε δάση και χωριά κ’ αθρώπους χμαλωτίζει
κι ο πόλεμος ο φοβερός με σκοτωμούς αρχίζει
…………
Κ’ όλα πετάξα οσά πουλιά εφύγαν κι εμισέψα
κ’ εις τη χειρότερη φλακή και σκοτεινή με πέψα
κ’ εκείνη η βρύση π’ όλπιζα να πιω να με δροσίσει
έγινε ποταμός θολός και πλιο δεν είναι βρύση
κ’ έχει νερά φαρμακερά κύματα του θανάτου
βράζου, όχι να δροσίζουσι, σήμερο τα νερά του
…………
Μα εις ετούτο τον καιρό ήρθε εκείνη η ώρα
να μαζωχτούν οι στρατηγοί, ν’ αναγαλλιάσει η χώρα
κ’ ήρθε λαός αρίφνητος εγέμισεν ο φόρος
στο ύστερον ο Ρώκριτος ήσωσεν ασπροφόρος
σ’ ένα φαρίν ολόμαυρο, το ‘να του πόδι ειν’ άσπρο
και μέσα σ’ όλους ήλαμπε, οσάν τση μέρας τ’ άστρο
μα ‘σανε τόσοι οι οχθροί, απού τσοι τριγυρίζου
όπου κιανένα γλυτωμό για τότες δεν ολπίζου
Μα σα γεράκι οντε δει στη λίμνη καθισμένο
πλήθος πουλιώ κι εκεί χυθεί άγριο και θυμωμένο
Εδάτσι εγίνη στους οχθρούς εκείνη την ημέρα
πολλά την ετρομάξασι του Ρώκριτου τη χέρα
…………
κι εφάνη ολόχαρη η αυγή και τη δροσούλα ρίχνει
σημάδι τση ξεφάντωση κείνη την ώρα δείχνει
χορτάρια εβγήκαν εις τη γη τα δεντρουλάκια ανθίσα
κι από τσ’ αγκάλες τ’ ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα
τα περιγιάλια ελάμπασι κι η θάλασσα εκοιμάτο
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κ’ εις τα νερά εγροικάτο
γελούν στη χώρας τα στενά κ’ οι στράτες καμαρώνου
όλα γροικούν κουρφές χαρές κι όλα τσι φανερώνου
…………
Παιδάκι μου η απομονή είν’ γιατρικό μεγάλο
σ’ κάθε πληγή, κι ωσάν αυτή δεν ει βοτάνι άλλο
κ’ αφουκραστείτε τω γιατρώ κι ας πιάνει οπού ‘χει γνώση
για να κατέχει αλλού βουλή κι απόκριση να δώσει
για τούτο οπούναι φρόνιμος, μήδε χαθεί στα πάθη
το ρόδο κι όμορφος αθός γεννάται μες τ’ αγκάθι
ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ειν’ ο ποιητής και στη γενιά ΚΟΡΝΑΡΟΣ
που να βρεθεί ακριμάτιστος, σα θα τον πάρει ο χάρος
Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη
Εκεί καμε και κόπιασε ετούτα που σας γράφει
Υ.Γ. (με τον τρόπο του Β.Κ.)
Γονέοι ομάδι και παιδιά στο σπίτι να πομένου
Ρώκριτο να διαβάζουσι το νίκος ν’ ανιμένου
Ρώκριτο να μαθαίνουσι το πλια σοφό βιβλίο
να το ‘χου ξόμπλι κι αρμηνειά εις όλο ντος το βίο
Για την επιλογή, αντιγραφή και προσαρμογή στίχων
Νίκος Πετράκης
Σημειώσεις:
1. Το κείμενο έχει ληφθεί από την κριτική έκδοση του Στυλιανού Αλεξίου
