Ο Αρπάχτρας!
Ο βέβηλος αυτός συνέδεσε το όνομα του με την αισχρότερη ατιμία των Αιώνων. Ο βάνδαλος αυτός συνέδεσε το όνομα του με την ατιμότερη πράξη της Ιστορίας. Ο άνθρωπος αυτός ατίμασε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος αυτός δικαιούται την παντοτινή καταφρόνια, το παντοτινό ανάθεμα, την αιώνια κατάρα.
Ολάσπρη, φροντισμένη, καλοχτενισμένη, καλοβαλμένη περούκα, φρεσκοξυρισμένο, παραπουδραρισμένο χλωμό πρόσωπο. Λεπτή, διάφανη επιδερμίδα, φίνα λεπτά χείλη, αριτίδωτο παρατεντωμένο δέρμα, ολομέταξα αρωματισμένα ρούχα, ολόσωμο, σφιχτοδεμένο κορσέ, αγέτωχο ύφος, αψεγάδιαστο αρχοντικό παρουσιαστικό, αριστοκρατικό αυτοκρατορικό στυλ, ατσαλάκωτο βάδισμα, ονειροπόλο, κοσμοπολίτικο βλέμμα, λοξό υπεροπτικό ακατάδεκτο κοίταγμα, μελιστάλαχτα προσεγμένα λόγια, εντυπωσιακή φίνα φιγούρα ευρωπαϊκής ραφιναρισμένης καταγωγής και προέλευσης κι ένα ύφος χιλίων γοήτρων και άλλων τόσων Δόγηδων, Βασιλιάδων και Αυτοκρατόρων. Να η προσωπικότητα… Τ’ αψεγάδιαστου άντρα.
Το όνομα του; Σιδηρόδρομος, ενδεικτικό κι αυτό της αριστοκρατικής του καταγωγής. ΤΟΜΑΣ ΜΠΡΟΥΣ, ΕΒΔΟΜΟΣ ΚΟΜΗΣ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ ΚΑΙ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΚΑΡΤΙΝ, όλα τα γράμματα κεφαλαία, θαυμάστε τον!
Πρώην Κολεγιόπαις, πρώην φοιτητής στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας του, πρώην φοιτητής του Διεθνούς Δικαίου, πρώην Στρατηγός, τώρα διπλωμάτης πλήρης μέλλοντος. Έκτακτος πρεσβευτής στην Υψηλή Πύλη, Μέγας μπίζνεσμαν, αξεπέραστης, ασύλληπτης επινοητικότητας και διορατικότητας, μέγας κομπιναδόρος λονδρέζικης κυνικότητας και εκρηκτικού, μαφιόζικου, τυχοδιωκτικού ταμπεραμέντου. Πληθωρικό ταλέντο υψηλής, απλησίαστης τεχνικής.
Ήξερε τ’ αναμφισβήτητα προσόντα του ο Έλγιν, τα ‘ξερε και καμάρωνε γι’ αυτό. Κάτι όμως τον έτρωγε, κάτι τον μαράζωνε τον άνθρωπο. Όλα παρέρχονται σ’ αυτόν τον κόσμο, σκεπτόταν μελαγχολικά ο έβδομος Κόμης του Έλγιν κι ο ενδέκατος του Κίνκαρτιν. Κάτι πρέπει να κάνω που το δοξασμένο ονοματάκι μου να μείνει αθάνατο στους Αιώνες των Αιώνων. Κάτι πρέπει να κάνω που η Ιστορία να σταθεί προσοχή μπροστά μου. Τι όμως;
Ήταν δυνατόν το «τέρας» αυτό της ευστροφίας της σοφίας, του δυναμισμού, της εφευρετικότητας και της προνοητικότητας να μη βρει αυτό το κάτι; Ήταν δυνατόν;
Κάποιος κύριος Τόμας Χάρισσον που λάτρευε την Ελλάδα και τους Έλληνες πρότεινε στον Κόμη να ζητήσει την άδεια των τουρκικών αρχών, για να ξεσηκώσει τα σχέδια όλων των μνημείων της Αθήνας. Η ιδέα άρεσε στον Άγγλο διπλωμάτη και Κόμη. Μάζεψε μερικούς Ιταλούς καλλιτέχνες που μ’ επικεφαλής τον Ναπολιτάνο ζωγράφο Λουζιέρη άρχισε την… αντιγραφή. Κάποιες δυσκολίες στην αρχή δύσκολα ξεπεράστηκαν χάρη στη διπλωματική ικανότητα του Έλγιν που πέτυχε να του παραχωρήσει ο φίλος του ο Σουλτάνος, όλες τις δυνατές ευκολίες και διευκολύνσεις.
Θαμπώθηκε ο λαμπρός Άγγλος διπλωμάτης από το θαύμα των θαυμάτων στην Ακρόπολη. Θαμπώθηκε από το αρχαίο κάλλος του Παρθενώνα, ζαλίστηκε από την ανυπέρβλητη ακθαμβωτική ομορφιά του Πανάρχαιου ιερού Βράχου. Σκέφτηκε: Δούλοι είναι οι Έλληνες και οι δούλοι δεν μιλάνε. Μπουνταλάδες είναι οι Τούρκοι και οι μπουνταλάδες δεν ρωτάνε. Ώρα μου το λοιπόν να ξαφρίσω τα γλυπτά. Καιρός μου να απογυμνώσω τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Ώρα μου είναι το όνομα μου να γραφτεί με ολόχρυσα γράμματα στην Ιστορία. Γιατί, δηλαδή, καλύτερος ή εξυπνότερος ήταν ο Γκουφφριέ (Γάλλος διπλωμάτης κι αυτός που ‘χε κάνει μια ανάλογη αρπαγή). Και τι αρπαγή; Ολόκληρα καράβια αρχαιολογικοί θησαυροί είχαν μεταφερθεί στη Γαλλία από τον αξιότιμο και… εντιμότατο αυτόν Γάλλο διπλωμάτη.
Τόσος μεγάλος είναι ο θαυμασμός του Έλγιν που ώρες ολόκληρες έμενε πάνω στην Ακρόπολη και με το αβρό του, παχουλό χεράκι χάιδευε και ξαναχάιδευε τα γλυπτά και τα αγάλματα, κι από το πολύ το χάιδεμα τ’ άνοιξε περισσότερο η όρεξη.
Γιατί να μη χαϊδεύω τα αγάλματα στο Λονδίνο με την ησυχία μου, αναρωτήθηκε ο Κόμης της Λόντρας κι «αφθορί» τρέχει τον Τούρκο Διοικητή. Το και το και ξανατό!
Κλείστε τα μάτια, κλείστε τ’ αυτιά. Πάρε και τούτο, πάρε και τούτα, πάρε κι αυτά… Τρεμόπαιξε το βλέφαρο ο Τούρκος Διοικητής. Τρεμόπαιξε το μάτι, σύγκρυο τον έπιασε τον άνθρωπο. Όσο Τούρκος και να ‘τανε, όσο μπουνταλάς και να ‘τανε κατάλαβε τη μεγάλη του Έλγιν βρομοδουλειά. Φοβήθηκε για το κεφάλι του. Τόλμησε και ρώτησε. «Κι αν το μάθει ο Σουλτάνος; Αν το μάθει ο μεγάλος πατισσάχ;» Γέλασε με την καρδιά του ο Ελγίνος. Άστο σε μένα, είπε με καμάρι. Άστο σε μένα, είπε κι έδειξε στον έντρομο Τούρκο το σουλτανικό φιρμάνι. Μα εδλω αφέντη μου μιλάει για να ξεσηκώσετε τα σχέδια των μνημείων και όχι να τα σηκώσετε, ξανατόλμησε ο… μπουνταλάς ο Τούρκος. Το ίδιο είναι, είπε ο Κόμης, και μ’ ακατάδεχτο ύφος γύρισε την πλάτη στον διπλωμένο στα δυο Τούρκο, που με γουρλωμένα μάτια κοίταζε τον ευγενέστατο Κόμη να τραβάει κατά της Ακρόπολης τα μέρη.
Αρπάχτρα! Ε αρπάχτρα βροντοφώναξε ο έκπληκτος Τούρκος σαν έμεινε μόνος. Σεις περάσατε και μας…
Από τότε του ‘μεινε του Κόμη. Ο Αρπάχτρας! Βαφτισιμιός του ο Τούρκος Διοικητής.
Πήρε, λοιπόν, τα μάρμαρα, τα κιονόκρανα, τα γλυπτά και ότι άλλο βρήκε διαθέσιμο ο αρπάχτρας- πάλι καλά που δεν σήκωσε ολόκληρη την Ακρόπολη και ντουγρού για τη Λόντρα.
Η αρπαγή των αρχαίων μνημείων έγινε σε πολλές φάσεις. Στην πρώτη φάση έκαναν φτερά τα αετώματα του Παρθενώνα, μαζί και η περίφημη και ανεπανάληπτη ζωοφόρος.
Στη δεύτερη πέταξε η Καρυάτις από το Ερέχθειο. Στην τρίτη φάση, σειρά έχουν οι Μυκήναι, η Τίρυνθα, το θέατρο του Διονύσου. Ακολουθεί το μνημείο του Θρασύλλου. Λέγεται ότι τα γλυπτά που άρπαξε ο έντιμος Κόμης από την Ελλάδα ανέρχονται σε 235. Χώρια τα σπασίματα. Πάλι καλά που φάνηκε τόσο ολιγαρκής. Πάλι καλά που δεν τα πήρε όλα. Τα ‘βαλε σε κιβώτια, τα φόρτωσε σε καράβια, γραμμή για τη μεγάλη και ένδοξη Μεγάλη Βρετανία, τη χώρα του.
Ζήτησε τη βοήθεια του διάσημου Ιταλού γλύπτη Καζανόβα για να τα αναστηλώσει. Καταπέλτης η απάντηση του Ιταλού.
– Για μένα, του είπε ο Ιταλός, είναι ιεροσυλία και να τα αγγίξει κανείς αυτά τα γλυπτά.
Δεν πτοήθηκε ο τρανός Κόμης. Δεν κοκκίνισε, τοποθέτησε τα κλεμμένα μάρμαρα σ’ ένα περίπτερο στον κήπο του σπιτιού του στο Πικαντίλι και Πάρκ Λάιν γωνία. Όλη η Αγγλία παρήλασε από το σπίτι του, να θαυμάσει τα δυο θαύματα. Τον Έλγιν και τα γλυπτά του. Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες της εποχής του επισκέφτηκαν τη γνωστή γωνία. Χιλιάδες τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα, σύννεφο και χειροκροτήματα. Μεγάλο το κατόρθωμα. Σπάνιο το θέαμα. Οι συντάκτες της νέας αγγλικής εγκυκλοπαίδειας ετοιμάζονται να τον γράψουν… στους Αθάνατους. Οι εφημερίδες επίσης.
Μόνο ο Βύρωνας θυμώνει κι όπως είναι και οξύθυμο παιδάκι και τα λέει έξω από τα δόντια ξεσπαθώνει, αποκαλεί ληστή τον Έλγιν. «Γύρνα τα γλυπτά λήσταρχε» και καταλήγει «Ντροπή σε σένα Αγγλία που έχεις ένα τέτοιο παιδί».
Δεν πτοείται ο Έλγιν, καρφάκι δεν του καίγεται. Διαπραγματεύεται με τη Βρετανική Κυβέρνηση την πώληση των κλεμμένων αριστουργημάτων. Ζητά πάνω από 100.000 λίρες. Η κυβέρνηση αντιπροσφέρει μόνο 35.000. Συμφωνεί ο ‘Ελγιν. Γιατί; Μήπως κουράστηκε να τα σιάξει; Τσάμπα πράμα!
Ούτε έσκαψε, ούτε πότισε, όπως λέει ο λαός μας.
Και τα αγάλματα, τα περίφημα αριστουργήματα του αθάνατου ελληνικού πνεύματος και μεγαλείου φυλάσσονται στο Βρετανικό Εθνικό Μουσείο, προς δόξαν, προς αιώνια δόξα της Αγγλίας και του άξιου, του πανάξιου παιδιού της του ΤΟΜΑΣ ΜΠΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΟΥ ΚΟΜΗ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ ΚΑΙ ΕΝΔΕΚΑΤΟΥ ΤΟΥ ΚΙΝΚΑΡΤΙΝ, όλα τα γράμματα κεφαλαία.
– Γιατί τα πήρες τα γλυπτά; ρώτησε κάποιος που δεν του άρεσαν τα καμώματα και τα σουφρώματα του Έλγιν.
– Για να τα παρουσιάσω στον κόσμο, απάντησε ο Κόμης.
Σ’ άλλους πάλι που του ‘καμαν την ίδια ερώτηση, απάντησε με λονδρέζικη οξφορδιανή κυνικότητα. «Στους Έλληνες δεν χρειάζονταν. Αργά ή γρήγορα θα τα κατέστρεφαν ή θα τα ‘παιρναν οι Τούρκοι. Προκειμένου, λοιπόν, να υποστούν αυτή τη μοιραία συμφορά, τα πήρα εγώ!»
Θαυμάστε τον! Τελειώνοντας δεν έχουμε παρά να επαναλάβουμε:
α) Τα λόγια του Βύρωνα:
«Κρίμα σε σένα Αγγλία. Ντροπή σου που έβγαλες ένα τέτοιο… αξιολάτρευτο παιδί».
β)… να του δώσουμε και ‘μεις την κατάρα της Αθήνας.
και γ) να ξαναθυμηθούμε και αν επαναλάβουμε τα λόγια του έντρομου Τούρκου Διοικητή: Αρπάχτρα! Ε! Αρπάχτρα! Εσείς περάσατε και μας…
*συγγραφέας
