Ευθύνες από την περιφερειακή Αρχή ζήτησαν στην τελευταία συνεδρίαση του Περιφερειακού Συµβουλίου περιφερειακοί σύµβουλοι της αντιπολίτευσης και γονείς. «Μα δεν είναι αρµοδιότητά µας!», απαντάει η πλειοψηφία, πετώντας το “µπαλάκι” στους ∆ήµους και την κεντρική εξουσία και καταλογίζοντας ταπεινά κίνητρα σε όσους της ασκούν κριτική.
Έστω, λοιπόν, ότι είναι έτσι: η αντιπολίτευση σύρεται πίσω από µικροκοµµατικές σκοπιµότητες. Οι γονείς µανιπουλάρονται από κόµµατα και κοµµατίδια. Ο Τύπος ξιφουλκεί για λίγα περισσότερα “κλικ”. Οι ∆ήµοι αποδεικνύονται απρόθυµοι και ανίκανοι να “τρέξουν” τα θέµατα, ως οι πλέον αρµόδιοι. Οι τοπικοί βουλευτές εµφανίζονται µόνο σε εθιµοτυπικές εκδηλώσεις και στα δύσκολα κρύβονται και η κυβέρνηση χρησιµοποιεί την “καραµέλα” των δηµοσιονοµικών δυσκολιών και νίπτει τας χείρας της…
Έστω, λοιπόν, ότι όλα αυτά ισχύουν κι ακόµα περισσότερα. Κι έχει δίκιο σε όλα όσα καταλογίζει σε όσους… φωνασκούν η περιφερειακή Αρχή.
Όµως τα παιδιά µας συνεχίζουν να κάνουν µάθηµα µέσα σε ‘‘ληγµένα’’ κοντέινερ και ακατάλληλους χώρους. Μέσα σε υπόγεια και κτήρια της συµφοράς, ενίοτε και επικίνδυνα.
Αλήθεια, λοιπόν, πέραν του ότι είναι αναρµόδια η Περιφέρεια, έχει κάτι πολιτικό να πει -και κυρίως να πράξει- για τη θλιβερή αυτή κατάσταση ή της αρκεί να µένει έξω από το κάδρο των ευθυνών; ∆εν είναι πολιτικό όργανο; ∆εν την αφορούν όσα απασχολούν τους πολίτες της Κρήτης; ∆εν έχει “φωνή”; ∆εν θέλει να αποτελέσει µέρος της λύσης;
Κι αν ακόµα οι ενέργειες που χρειάζονται κινούνται έξω από τις αρµοδιότητές της, γιατί δεν ασκεί πολιτική πίεση; Γιατί δεν αναλαµβάνει ένα συντονιστικό ρόλο, όπως συνέβαινε παλιά µε το άτυπο συντονιστικό όργανο του νοµού που έβαζε στο ίδιο τραπέζι βουλευτές, νοµάρχες, δηµάρχους κ.ά. για να βρεθούν συλλογικά λύσεις στα προβλήµατα;
Πολιτική σηµαίνει πρωτίστως βούληση. Κι όταν αυτή υπάρχει, τότε δεν χρειάζεται κανένα θεσµικό πολιτικό όργανο να κρυφτεί πίσω από τον φερετζέ των αρµοδιοτήτων.
