Ο φίλος μου ο Σεπτέμβρης

Τους θυμούμαι σχεδόν όλους τους Σεπτέμβρηδες της ζωής μου. Δίχως να μπορώ να εξηγήσω πώς συνέβη τούτη η… “άσκηση μνήμης”, η στοχευμένη “θυμήσου τον Σεπτέμβρη”. Για τους Σεπτέμβρηδες της σχολικής ζωής, ίσως να “ευθύνονται” το τέλος των διακοπών ή η αρχή της κάθε σχολικής χρονιάς από την πρώτη δημοτικού κιόλας, με δασκάλα την κα Φωτεινή.
Κι έπειτα ήταν και η αλλαγή Σχολείου, στο 4ο στην Κοραή με την κα Σπυριδούλα και τον κ. Μανώλη! Τρεις δάσκαλοι κι 6 Σεπτέμβρηδες όσες κι οι τάξεις του Δημοτικού, εύκολο το πισωγύρισμα, ξεπηδούν οι αναμνήσεις· φωνές, ιστορίες, συμμαθητές και συμμαθήτριες παντοτινοί…
Κι έπειτα ήρθαν οι τρεις μεγαλύτεροι Σεπτέμβρηδες. Της πρώτης Γυμνασίου ο λίγο φοβισμένος, κι άλλοι δύο που μας οδήγησαν να πατούμε καλά στα πόδια μας, ν’ αναζητούμε εμπειρίες “μεγάλες” και παρέες – ομόκεντρους κύκλους!
Του Λυκείου οι Σεπτέμβρηδες αναδύουν και λίγη από τη μελαγχολία του τραγουδιού σε στίχους Γ. Παπαστεφάνου, μουσική Γιάννη Σπανού κυρίως από τη φωνή του Πουλόπουλου. Είναι μέρος των χρόνων που το σώμα, ο νους, η καρδιά, ζουν και νιώθουν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Τότε που οι αγωνίες, τα όνειρα, η προσπάθεια, οι απογοητεύσεις σε φτάνουν από το ναδίρ στο ζενίθ και πάλι πίσω…
Μετά είχαν σειρά οι Σεπτέμβρηδες των ταξιδιών, των αποχωρισμών και της… επιστροφής!
Σούρουπο στο λιμάνι της Σούδας, βαλίτσες σε αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων, των σταθμών λεωφορείων, τρένων, των σταθμών… Ανεξίτηλες εικόνες αυτών που φεύγουν κι αυτών που μένουν. Λόγια ανείπωτα μες σε καλά νοούμενα βλέμματα, λυτρωτικοί διάλογοι με συνταξιδιώτες που στην πλειονότητά τους δεν πρόκειται να ξανασυναντήσεις!
…Τους θυμούμαι καλά τους Σεπτέμβρηδες της ζωής μου, κάποιους από αυτούς -τις μέρες και τις ώρες τους- με όλες τις λεπτομέρειες μα δεν με κατατρώγουν οι θύμησές τους πια!
Κι έχουμε τόσο καλά φιλιώσει με τούτον τον μήνα που δεν το κρύβω, αδημονώ να τον συναντήσω κάθε χρόνο, να τον καλωσορίσω, να τον αφήσω να κυριεύσει τις αίσθησες και να με ταξιδέψει όπου μόνον αυτός μπορεί!