Στις δύο τα μεσάνυχτα, στο σπίτι τ’ άχαρό μου
άκουσα και γουργούρισε άπαξ το άντερό μου
και ως ήμουν με το σώβρακο πάνω στον πανικό μου
έτρεξα αμέσως στο γιατρό τον οικογενειακό μου
τον Ντούκο τον Απόστολο, μεγάλο εντερολόγο
και φοβερό καλαμπουρτζή για να μου βρει το λόγο.
Κι αυτός για το ακατάλληλο, τσ’ ώρας με κατσαδιάζει
και με μεγάλη προσοχή κινεί να με εξετάζει.
Όση ώρα με εξέταζε, συχνά μονολογούσε
τρόμου επιφωνήματα και με τρομοκρατούσε.
Πότε “αμάν” και πότε “ωχ!” και “φτου η οργή να πάρει”
ενόμιζα πως έφτασε ο Χάρος να με πάρει.
Δύο ώρες με βασάνιζε, μου ‘βαλε και δαχτύλι
και τέλος στην Αμερική, μου ‘πε πως θα με στείλει,
ανέ προλάβω δηλαδή γιατί είναι μετρημένες οι
μέρες και οι ώρες μου, αν όχι τελειωμένες.
Όταν τα άκουσα αυτά,απ’ την πολλή τρομάρα
ίδρωσα, κατουρήθηκα κι έπαθα βουβαμάρα.
Και μόλις βρήκα τη φωνή εφώναξα: Μανούλα
το χάνεις το καμάρι σου, κι εδώ τελειώνουν ούλα.
Κι η κοπελιά που μου ‘βρηκες, η όμορφη Αντιγόνη
δεν θα σου δώσει τη χαρά να σου χαρίσει εγγόνι.
Και τότε γέλασε ο γιατρός και μου ‘πε: Βρε μαμάκα
το άντερο γουργούρισε για να σου κάνει πλάκα,
γιατί κι αυτό κατάλαβε πως μένει σ’ ένα βλάκα.
Με αυτή του τη διόρθωση, κει που ‘μουν ψοφισμένος
αμέσως εζωντάνεψα κι είπα ενθουσιασμένος:
Ανάθεμά σε βρε γιατρέ μου ‘κοψες τη χολή μου
και πήγε και στην κούλουρη, η ψυχούλα η καλή μου.
Μα αφού με καθησύχασες, σου ‘μαι υποχρεωμένος
και που ‘μαι βλαξ μα ζωντανός είμαι ευτυχισμένος!
Τι να το κάνω αν ήμουνα έξυπνος πεθαμένος;
Κέρατο
Γιάννης Ροζάκης – Χανιά
8ο βραβείο στον 6ο Παγκ. Διαγ/σμό “Παύλος Πολυχρονάκης”
