Ο φόβος που δεν έπιασε

» Ανέκαθεν οι εκλογές στην Ελλάδα διεξάγονταν κάτω από ακραία διλήμματα που εμπεριείχαν τον φόβο και την ελπίδα. Αλλαζαν οι λέξεις.
Γνώριζαν πολύ καλά οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων (που συνήθως ήταν αλλοδαπές εταιρείες), τόσο την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των ψηφοφόρων, όσο και την ψυχολογία του Έλληνα.
Ο φόβος μιας εκ νέου καταστροφής, ειδικά μετά τις οδυνηρές περιόδους του Β’ Παγκοσμίου -και του Εμφυλίου- Πολέμου, διαμόρφωσε έτσι τους Έλληνες, ώστε να αντιμετωπίζουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τον φόβο ως κύριο συστατικό της αντιπαράθεσης.
Ο εθισμός αυτός σε “αφηγήματα” καταστροφής ευνοούσε τη δεξιά, αργότερα το ΠΑΣΟΚ, στην εσαεί νομή της εξουσίας. Ο υπερβολικός μάλιστα φόβος (“Καραμανλής ή Τανκς”, “έξοδος από το ευρώ ή εμείς” κ.λπ.) παρέλυε κάθε ψύχραιμη σκέψη. Με συνέπεια να εκλέγονται κόμματα που δεν εκπροσωπούσαν πραγματικά το εκλογικό σώμα.
Στις προχθεσινές εκλογές (Ιαν. 2015), για πρώτη φορά οι ψηφοφόροι ξεπέρασαν τους φόβους τους και ψήφισαν το κόμμα που έδινε -ή τουλάχιστον υποσχόταν- ελπίδα. Κι ας μην έχει ξεπεραστεί κανένα πρόβλημα της καθημερινότητας των ψηφοφόρων.
Αυτό, κατά τη γνώμη μας, είναι πιθανόν και το μόνο θετικό από αυτές τις εκλογές. Για τα άλλα…, οψόμεθα!