Εδώ και 6 χρόνια ο λαός μας βιώνει μία πρωτόγνωρη στη σύγχρονη ιστορία εξαθλίωση. Εξαιτίας μίας οικονομικής κρίσης και ως επακόλουθο αυτής τη χρεοκοπία της χώρας μας. Το ξέσπασμα μίας οικονομικής κρίσης, με παγκόσμιες ή περιφερειακές διαστάσεις, όπως π.χ. το ευρωπαϊκό πεδίο, έχει διφορούμενες αιτίες και συνέπειες.
Ομως στην Παγκόσμια Οικονομία μία περιορισμένη και ελεγχόμενη οικονομική κρίση θεωρείται ως ένα απλό συμβάν π.χ. στραβοπάτημα μίας μερίδας των επενδυτών, οι οποίοι διακινούν σε ετήσια βάση δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η τεράστια αυτή διακίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων συνδέεται με την ασφάλιση του ρίσκου αυτών για τον περιορισμό απωλειών. Είναι μία απλή διαδικασία και ένα ρίσκο το οποίο αντιμετωπίζει και ο καθείς από εμάς στην καθημερινότητα.
Ομως αξιοπερίεργο είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση της χρεοκοπίας της χώρας μας, από την έναρξη της κρίσης, εδόθησαν τεράστιες πολιτικές και οικονομικές διαστάσεις.
Οι οποίες προέρχονται από διεθνείς κύκλους και ενδογενείς παράγοντες, οι οποίοι εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα εξωτερικών κυρίως παραγόντων.
Από ό,τι είναι γνωστόν, σε άλλες χώρες, οι οποίες βίωσαν ανάλογες κρίσεις, το όλο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε επιστημονικά, με ρεαλισμό και σύμπνοια, από τις κοινωνίες και τους πολιτικούς. Για πρώτη φορά στη χώρα μας συμβαίνει κάτι το διαφορετικό.
Η χρησιμοποίηση μίας ασύμμετρης και καταστροφικής προπαγάνδας με πληροφορίες παροδηγητικές ή ψευδείς, οι οποίες υποστηρίζουν πολιτικές σκοπιμότητες ή προστατεύουν συμφέροντα αυτών που κατέχουν την εξουσία ή εκείνων που επιδιώκουν αυτήν.
Αυτό που ξεχωρίζει την προπαγάνδα από άλλες μορφές συνηγορίας είναι ότι ο προπαγανδιστής είναι πρόθυμος να αλλάξει την άποψη του κοινού μέσω σύγχυσης και εξαπάτησης και όχι μέσω πειθούς και κατανόησης.
Ως εκ τούτου η χώρα μας εδώ και 6 χρόνια δεν είναι μόνον θύμα οικονομικής εκτροπής, λόγω ευθύνης του πολιτικού συστήματος και παράλληλα του στραβοπατήματος των διεθνών επενδυτών, αλλά και θύμα της επικίνδυνης προπαγάνδας – τρομοκρατίας των μνημονιακών και αντιμνημονιακών που ασκείται με αμείωτο βαθμό εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, η οποία βιώνει καθημερινώς τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και φτωχοποίησης.
Ομως τι κρύβεται πράγματι πίσω από αυτήν τη βία της προπαγάνδας – τρομοκρατίας που ασκείται εις βάρος του λαού μας;
Η παγκόσμια ιστορία μας έχει διδάξει ότι ο ανταγωνισμός των οικονομικών συμφερόντων ορισμένων χωρών έχει ως συνέπεια τις πολεμικές συγκρούσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρείται η διαμόρφωση μίας νέας φιλοσοφίας, η οποία περιορίζει τις πολεμικές συγκρούσεις, τώρα με τον έλεγχο ή υποταγή μίας άλλης χώρας μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η όλη πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Ε.Ε.), μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, έχει τώρα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής φιλοσοφίας.
Η οποία είναι προϊόν της πρωταγωνίστριας στην Ευρώπη Γερμανίας.
Ομως για να γίνει πιο κατανοητή η όλη μεταστροφή, η οποία παρατηρείται εδώ και 25 χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ηπειρο, η οποία και θέτει σε κίνδυνο τις ευρωπαϊκές αρχές, αξίες και παραδόσεις των λαών, οφείλουμε να ανατρέξουμε και πάλιν στην Ιστορία.
Ως γνωστόν, πρωταγωνιστικό ρόλο στη διερεύνηση των Ηπείρων του πλανήτη και τον αποικισμό των και ως συνέπεια αυτού την ενδυνάμωση της παγκόσμιας οικονομίας, έπαιξαν οι χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Μ. Βρετανία, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία και Βέλγιο.
Η Γερμανία, αν και διέθετε δυναμισμό σε όλους τους τομείς του πνεύματος και της τεχνολογίας, για διάφορους λόγους έμεινε εκτός αυτής της μεγαλειώδους προσπάθειας. Ομως δεν συγχώρησε τον εαυτό της γι’ αυτή την αποχή της, η οποία έκτοτε τη συνοδεύει εφιαλτικά ως «σύνδρομο της χαμένης ευκαιρίας».
Παράλληλα και η μεγαλειώδης Επανάσταση του 1789, η οποία ανέδειξε τη Γαλλία ως χώρα και μητέρα του Διαφωτισμού.
Προς αντιμετώπιση αυτού του συνδρόμου στράφηκε κατά πρώτον εναντίον της Γαλλίας με τον Γερμανο-Γαλλικό πόλεμο του 1870/71, με την ταπείνωση της Γαλλίας.
Η νίκη αυτή της έδωσε φτερά για να προκαλέσει εντός μόλις 20 χρόνων 2 συνεχόμενους Παγκοσμίους Πολέμους, η προετοιμασία του 2ου
Παγκοσμίου Πολέμου του οποίου, για την επίτευξη του μεγάλου οράματος της
Χιλιετούς Αυτοκρατορίας (Tausendjähriges Reich), διήρκεσε μόλις 6 χρόνια (1933 – 1939).
Ομως δυστυχώς για τους λαούς οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα, η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου ευνόησε και πάλιν την ηττηθείσα Γερμανία, οποία απαλλάχθηκε σε μεγάλο ποσοστό από την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων.
Η Συμφωνία των 2 (Δυτική και Ανατολική Γερμανία) + 4 (Η.Π.Α., Σοβιετική Ένωση, Γαλλία, Μ. Βρετανία), η οποία δεν συμπεριέλαβε τις άλλες χώρες της Ευρώπης, για την ενοποίηση της Γερμανίας, έδωσε το έναυσμα στο Βερολίνο για την ολοκληρωτική τώρα αλλαγή της πολιτικής της απέναντι της Ευρώπης και την ενορχήστρωση ενός Σχεδίου για την κυριαρχία της εντός της Ε.Ε.
Παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας εντός της Ε.Ε. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως σήμερα επέβαλε εντός της Γερμανίας την απαγόρευση αυξήσεων σε μισθούς, αμοιβές και συντάξεις και σχεδόν τον μηδενισμό των τόκων στις τραπεζικές καταθέσεις, αλλά και τη σταθερότητα των τιμών.
Αυτό είχε ως συνέπεια τον χαμηλότοκο δανεισμό του Γερμανικού Τραπεζικού Συστήματος προς τις Τράπεζες των Ε.Ε. – Εταίρων οι οποίες διέθεταν τεράστια κεφάλαια για την αγορά καταναλωτικών προϊόντων, τα οποία στην κυριολεξία προέρχονται από τη Γερμανία.
Αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της παραγωγικότητας της Γερμανίας, η οποία εξάγει τώρα πλέον του 63% της παραγωγής της στις χώρες της Ε.Ε., με τη συσσώρευση τεραστίων πλεονασμάτων, πλέον 25 δισ. ευρώ μηνιαίως.
Παράλληλα οι δανείστριες χώρες της Ε.Ε., κυρίως του Νότου, όχι μόνον απώλεσαν την παραγωγικότητά τους, αλλά και χρεοκόπησαν.
Η εμμονή του προέδρου Μιτεράν της Γαλλίας για την καθιέρωση του ευρώ ως νόμισμα της Ε.Ε., για την «εξουδετέρωση» του βαρύτατου όπλου της Γερμανίας, δηλαδή του μάρκου και ως αντάλλαγμα την αποδοχή της Φρανκφούρτης ως έδρα της Ε.Κ.Τ., απέβη ως ο Δούρειος Ιππος της Γερμανίας.
Διότι η Ε.Κ.Τ. ελέγχεται στην κυριολεξία από το πνεύμα και φιλοσοφία της αυστηρότατης Νομισματικής Πολιτικής και Δημοσιονομικής Πειθαρχίας, αλλά και της αυστηρής λιτότητας της Γερμανίας.
Εκ του λόγου αυτού το ευρώ κατέστη το πυρηνικό όπλο της Γερμανίας με το οποίο ελέγχει την Ε.Ε. Αυτή η φιλοσοφία της αυστηρής λιτότητας και το νέο πυρηνικό όπλο το ευρώ της Γερμανίας στραγγαλίζει τώρα τις υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε., οι οποίες δέχονται τις εξοντωτικές πιέσεις και τη θανατηφόρο λιτότητα της Γερμανίας, η οποία παίζει και τον ρόλο του “Εξολοθρευτή” για τις χρηματαγορές.
Ομως την πατρίδα μας δεν πρέπει να τη φοβίζουν οι πιέσεις και οι απειλές της Γερμανίας.
Είναι πλέον διεθνώς αποδεκτό ότι το χρέος των 325 δισ. ευρώ δεν είναι βιώσιμο ούτε σε 5 γενεές.
Οι δανειστές οι οποίοι διακινούν 50 τρισ. δολάρια ετησίως δεν θα είχανε ουδεμία αντίρρηση εάν η ελληνική κυβέρνηση με δική της και μόνο πρωτοβουλία πρότεινε τη διαγραφή του χρέους, το οποίο αποτελεί μόλις το 0,10% των διακινούμενων κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Διότι η απώλεια για τους διακινητές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων είναι σχεδόν μηδενική.
Γνωστόν είναι ότι η Γερμανία, λόγω της φιλοσοφίας της και των αυστηρών αρχών και πειθαρχίας, όταν θέλει κτυπάει χωρίς προειδοποίηση.
Δεν απειλεί ποτέ. Ομως οι απειλές του κ. Σόιμπλε και του Βερολίνου, οι οποίες θυμίζουν τη ρήση «σκύλο που γαβγίζει μη τον φοβάσαι», υποκρύπτουν τον φόβο της Γερμανίας.
Οτι το φιτίλι της Ελλάδος θα οδηγήσει σε μία ηφαιστειακή έκρηξη στην Ε.Ε., στην οποία βράζει τώρα το καζάνι, κατά της Γερμανίας, με την κατάρρευση των υποχθόνιων σχεδίων της για τον έλεγχο και κατάκτηση της Ευρώπης.
*σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά στην Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια στην Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας
