Αλήθεια τι θα λέγατε σε έναν Γερμανό, που επισκέπτεται φέτος το καλοκαίρι για πρώτη φορά την Ελλάδα;
Θα του λέγατε για τον Αριστοτέλη, τον Παρθενώνα, τις όμορφες παραλίες ή τις γαστρονομικές απολαύσεις;
Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να μάθει ο κατά τα τ’ άλλα συμπαθής βόρειος για την Ελλάδα που δοκιμάζεται σκληρά;
Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι θέλουν να μάθουν πια για μας από τα δικά μας χείλη και όχι από… το Focus και τον Spiegel. Μήπως θα έπρεπε να ξέρει γι’ αυτό το όλον του ελληνισμού που στάθηκε όρθιο με ματωμένα γόνατα, για τον δρόμο της ξενιτιάς των νέων μας, αλλά και γι’ αυτούς που μένουν στην πατρίδα και αγωνιζόμενοι διαπρέπουν;
Μήπως θα έπρεπε να ξέρει για τον ήχο του γέλιου μας, το χρώμα των ματιών μας, τους ποιητάδες μας και τους ανθρώπους της τέχνης;
Ή θα έπρεπε να μάθει από πρώτο χέρι για τη βιαιότητα των ιστορικών στιγμών, την παρακαταθήκη μας, το μεγάλο ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα του Ελληνισμού; Ο,τι κι αν τους πείτε μην ξεχάσατε να τους δώσετε λίγο θυμάρι και το κερί απ’ τη φλόγα μας που δεν σβήνει ποτέ…
