Είναι προφανές ότι η υγειονομική κρίση έχει επισκιάσει την καθημερινότητά μας, διαμορφώνοντας μάλιστα νέες κοινωνικές συμπεριφορές (μάσκες, αποστάσεις, εμβολιασμοί), αν και εξοικειωνόμαστε κάπως με τα νέα δεδομένα, ελπίζοντας κάποια στιγμή να βρεθεί θεραπεία και να εξαλειφθεί.
Aυτό που δεν μπορεί να κάνει αυτή η κρίση είναι να διαγράψει τα ιστορικά γεγονότα, τα οποία παραμένουν ακόμη και στην πανδημία στην συλλογική μνήμη. Μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως πρόσφατα είχαμε την Εθνική μας επέτειο καθώς και πολλές άλλες τοπικές επετείους, όπως η Μάχη της Κρήτης, η Έξοδος του Μεσολογγίου, η Γενοκτονία των Ποντίων…
Ο μήνας Μάιος έχει μια σημαντική επέτειο· είναι αυτή του Γαλλικού Μάη του 1968, ίσως το σημαντικότερο γεγονός της Ευρωπαϊκής ιστορίας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Είναι αλήθεια ότι την εποχή εκείνη η Γαλλία ήταν η “αφέντρα” της Ευρώπης, με ρυθμούς ανάπτυξης και ΑΕΠ κάτι λιγότερο από αυτό της Ιαπωνία, συν το ότι υπήρξε η μόνη πυρηνική δύναμη της Ευρώπης.
Στο εσωτερικό της που άκμαζε η βιομηχανική παραγωγή κυρίως της αυτοκινητοβιομηχανίας, καθώς και η πολεμική βιομηχανία της Ντασό – Μιράζ, επίσης πολύ καλή παρουσία στις τηλεπικοινωνίες. Εξασφαλίζοντας έτσι μεγάλα κέρδη στις βιομηχανίες και στους βιομηχάνους, καθώς και ποιότητα ζωής, κυρίως στην αστική τάξη.
Αυτή η ανισότητα έγινε αντιληπτή από το φοιτητικό κίνημα, το οποίο εκείνη την εποχή βρισκόταν σε αναβρασμό, καθώς είχε πλέον αλλάξει ως προς το ταξικό του περιεχόμενο δεν ήταν πλέον οι γόνοι των πλουσίων, αλλά και από χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις. Είχε όμως τα δικά του προβλήματα και απαιτούσε περισσότερες ακαδημαϊκές ελευθερίες, ερχόμενο πλέον σε ρήξη με το κατεστημένο και το δομημένο σύστημα σε όλο του εύρος. Η ατμόσφαιρα μέσα στα πανεπιστήμια ήταν πλέον με εντάσεις, που κάποιοι φοιτητές συνελήφθησαν από την αστυνομία στο περιφερειακό Πανεπιστήμιο της Νατύρ, αυτό πυροδότησε την ατμόσφαιρα και στο μεγάλο Πανεπιστήμιο της Σορβώνης· οι φοιτητές ήταν πλέον στους δρόμους με οδοφράγματα και επεισόδια με την αστυνομία.
Τότε τα εργατικά συνδικάτα άρπαξαν την ευκαιρία, κατεβαίνοντας σε γενική απεργία, θέτοντας και αυτά τα δικά τους αιτήματα για σαράντα ώρες εργασία την εβδομάδα, καλύτερες αποδοχές, κοινωνικό κράτος πρόνοιας. Όλη η Γαλλία πλέον ήταν στους δρόμους, τόσο που αυτά τα γεγονότα ξεπερνούσαν τα σύνορά της και γίνονταν πανευρωπαϊκά αν όχι παγκόσμια. Τα γεγονότα αυτά άλλαξαν τον οδικό χάρτη της πολιτικής, η οποία ήταν πλέον υποχρεωμένη να λαμβάνει υπόψιν της και να πράττει ανάλογα τα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα από την εξέγερση του Γαλλικού Μάη.
Έτσι κάποια πράγματα έγιναν, κάποια άλλα όχι, όμως για πολλά χρόνια αυτό που έγινε στον Γαλλικό Μάη ήταν πύρρειο.
Στις μέρες μας, δεν ξέρω τι απέμεινε από αυτήν την ιστορία αν και τα προβλήματα δεν είναι λιγότερα ίσως πολύ περισσότερα από εκείνη την εποχή. Η σημερινή Ε.Ε., με τις πολιτικές της έχει ξεχάσει τα αιτήματα του Μάη του ‘68 που επανέρχονται, ίσως μάλιστα πιο επιτακτικά.
Ανεργία, περιόριση του κοινωνικού κράτους, μονόπλευρες πολιτικές σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων και αντιθέτως, ευνοϊκότερη μεταχείριση στους οικονομικά ισχυρούς, με πλήθος σημαντικών παροχών και κινήτρων, σε βάρος του εγχώριου ανθρώπινου δυναμικού που μένει εκτός παραγωγικής διαδικασίας.
Όλα αυτά είναι ένα μείγμα κοινωνικών προβλημάτων που επαναφέρουν τις προϋποθέσεις των επικίνδυνων αναταράξεων και μάλιστα μέσα στην παγκόσμια υγειονομική κρίση, που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Σε κάθε περίπτωση, ο Γαλλικός Μάης του 1968, παραμένει ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός και ως τέτοιο πρέπει να το θυμόμαστε, ευχόμενοι να μην είναι και πάλι αναγκαίος.
