Ο Γκάντι και ο δρόμος της… αγάπης

Με αφορμή τη φετινή επέτειο από τη δολοφονία του Μαχάτμα Γκάντι (2 Οκτώβρη 1869 – 30 Γενάρη 1948), εν είδει φόρου τιμής στη μνήμη του μεγάλου Ινδού ηγέτη που “σημάδεψε” την ιστορία της πατρίδας του, αλλά και την παγκόσμια, θα παρουσιάσουμε σύγχρονά μας και κατοπινά του δημοσιεύματα  γι’ αυτόν σε ελληνικές εφημερίδες.
Του ηγέτη που πρόταξε την ενεργό δράση χωρίς βία για το κοινό καλό έναντι του ατομικού συμφέροντος και του εφησυχασμού και έδωσε ακόμα και τη ζωή του υπέρ αυτού.
Θα ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το άρθρο του Ν. Χριστοδουλίδη στην «Καθημερινή», στις  12 Φλεβάρη του 2012, «Η δολοφονία του Μαχάτμα Γκάντι».  Εκεί, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε και ότι ο Γκάντι  πίστευε πως «η βία δεν μπορούσε να επιφέρει τα όποια θετικά αποτελέσματα. Ήταν εξάλλου της άποψης ότι “ο οφθαλμός αντί οφθαλμού καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό”. […] Οι πολιτικές του παρακαταθήκες αποτελούν μάλιστα μέχρι σήμερα πρότυπο για ακτιβιστές, ειδικότερα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε ολόκληρο τον κόσμο».
Στην «Ελευθεροτυπία» της 21ης Φεβρουαρίου 2009, ο Χρήστος Μιχαηλίδης (ανα)δημοσιεύει τούτα τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι: «Όταν είμαι σε στενοχώρια και απόγνωση, θυμάμαι ότι σ’ ολάκερη την Ιστορία του ανθρώπου, ο δρόμος της αλήθειας και της αγάπης πάντοτε επικρατούσε στο τέλος. Υπήρξαν δολοφόνοι και τύραννοι, και για κάποια χρόνια φαίνονταν παντοδύναμοι και ανίκητοι. Στο τέλος, όμως, γκρεμίζονταν. Όλοι. Πάντα».
Στις 2/10/2001, ο «Ριζοσπάστης» σημειώνει για τον Γκάντι και τη, χάρη στη «μη βία» που αυτός κήρυσσε και εφάρμοζε, συνεισφορά του στην πολιτική και κοινωνική πορεία του τόπου του πέραν των άλλων και ότι «έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διακήρυξε την «παθητική αντίσταση» κατά των Βρετανών αποικιοκρατών. […] Η προσέλκυση των μαζών στο εθνικό απελευθερωτικό κίνημα αποτελεί την κύρια υπηρεσία του Γκάντι και την πηγή της τεράστιας δημοτικότητάς του. Τάχθηκε, επίσης, κατά του διαχωρισμού και της σύγκρουσης μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων».
Και κλείνουμε με τη «Ναυτεμπορική» της 8ης Ιουλίου 2014. «Ο Γκάντι […] αγωνίστηκε ειρηνικά για την απελευθέρωση της Ινδίας και μνημονεύεται ως υπέρμαχος της μη βίαιης διαδήλωσης και της θρησκευτικής ανοχής».
«Η στείρα ωχαδελφίστικη λογική του “δεν βαριέσαι” για το κοινωνικό σύνολο και o ψυχοκτόνος “αγώνας” υπέρ του προσωπικού εις βάρος των άλλων “βολέματος” μοιάζουν στις ημέρες μας κυρίαρχη “ιδεολογία”, που θα κληρονομηθεί, εάν δεν βάλουμε όσο είναι ακόμα καιρός μυαλό από όλα όσα έχουν γίνει έως τώρα εντός και εκτός Ελλάδος,  και στους απογόνους μας. Κι αν αναζητούμε τα αίτια που τα παιδιά μας στρέφονται σε ναρκωτικά κι άλλους ψεύτικους και εφήμερους “παραδείσους”, ας σκεφτούμε την ανυπαρξία στόχων που κατέχει καθημερινά εμάς τους “μεγάλους”, τη βία που κυριαρχεί συχνά ως μόνο μέσο επίλυσης όλων των διαφορών μας με τους συνανθρώπους μας, τη διαιώνιση του κάθε λογής ρατσισμού και όλων των ειδών φανατισμού και των βλαβερών συνεπειών τους και την απουσία ομορφιάς και όλων εκείνων των αγαθών (αλληλοβοήθεια, ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία κ.ά.) που θα ’ταν η διατήρηση και η επέκτασή τους, όπως με έχουν διδάξει παιδιόθεν οι γονείς μου, στήριγμα γερό της κοινωνίας μας και πραγματικό κίνητρο ενός νεανικού αγώνα». Τούτες ήσαν οι σκέψεις μου καθώς ολοκλήρωνα την ανθολόγηση των δημοσιευμάτων για το Μαχάτμα Γκάντι και κοιτάζοντας, έκτοτε, από το παράθυρο του σπιτιού μου τα ανθρωποφόρα οχήματα που πηγαινοέρχονταν βιαστικά μέσα στη βροχή…