Για την ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον από εκατοµµύρια επιστήµονες ανά τους αιώνες. Πέραν όµως διαχρονικά του επιστηµονικού προσωπικού της υφηλίου και οποιοσδήποτε άνθρωπος πάνω στην γη κάποια στιγµή στην ζωή αυτού εκφράζει την διαµορφωθείσα από την δική του γνώση και εµπειρία µελλοντική θεωρία για την ανθρωπότητα και των ανθρωποκεντρικό κόσµο.
Ως εκ τούτου σε αυτό το κείµενο πρόκειται ο γραφών να αποτυπώσει στο χαρτί κάποιες σκέψεις για το µέλλον του ανθρώπινου είδους.
Σύµφωνα µε τους επιστήµονες το πρώτο σοφό είδος ανθρώπου συνιστά ο Homo sapiens (άνθρωπος σοφός), ο οποίος έχει την δυνατότητα να δηµιουργεί τις αναγκαίες και απαραίτητες βιοτικές συνθήκες, για να εξουσιάζει τον κατοικήσιµό από τούτον πλανήτη. Ο συγκεκριµένος τύπος ανθρώπου χαρακτηρίζεται κατά την ιστορική εξελικτική πορεία του ανθρωπίνου είδους τον περισσότερο υλιστή και εγωκεντρικό άνθρωπο εν σύγκριση µε τους απογόνους αυτού. ∆εδοµένου ό,τι από την µια πλευρά λαµβάνοντας πολύ περιορισµένη επιστηµονική γνώση και τεχνολογική ικανότητα εν αντιπαραβολή των προσφερόµενων δυνατότητων των µεταγενέστερων Homo deus και Homo republicus αναλογικά στους ίδιους τοµείς και από την άλλη πλευρά καταδυναστεύοντας την πανίδα, την χλωρίδα ως ο υπερέχων σύµφωνα µε το φυσικό δίκαιο, αποκτά την εσφαλµένη πεποίθησή ή ακριβέστερα την ψευδαίσθηση πως καθιστά τον αποκλειστικό και µοναδικό ιδιόκτητη της γης, αφού διαθέτει ως θεµελιώδες µέτρο σύγκρισης, αποµιµήσεις και ανταγωνισµού, πρωταρχικά την φύση και τους κανόνες αυτής και δευτερεύοντος καθένα έτερο ανθρώπινο πολιτισµό της δικής του εποχής.
Ο αµέσως επόµενος τύπος ανθρώπου ονοµάζεται Homo deus (Άνθρωπος θεός), ο οποίος συγκριτικά µε τον προαναφερθέν δικό του πρόγονο τον Homo sapiens θα καταφέρει, όχι µόνο να κυριαρχήσει, άλλα επιπλέον να ελέγξει µε την διακατέχουσα από εκείνον επιστηµονική γνώση και µε τις δικές του τεχνολογικές ανακαλύψεις τον κόσµο και την ανθρωπότητα.
Παράλληλα ο συγκριτικά λιγότερο υλιστής και εγωκεντρικός Homo deus (άνθρωπος θεός) κατέχει και διαχειρίζεται σχεδόν την µεγίστη επιστηµονική γνώση, το οποίο οδηγεί εκείνον να διαµορφώσει έναν πολύ εξελιγµένο τεχνολογικά κόσµο. Συγκεκριµένα ο Άνθρωπος θεός διαβιώνει κατά κύριο λόγο, όχι εντός του αληθινού περιβάλλοντος, άλλα µέσα στον εικονιστικό κόσµο της τεχνολογίας και της επιστήµης. Αιτία αυτού είναι η άµβλυνση του χώρου και του χρόνου και η άνευ ανθρώπινης παρέµβασης βιοµηχανική, τεχνολογική διατροφική και κάθε άλλου είδους ανακύπτουσα για την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών παράγωγη.
Με άλλα λόγια αυτός ως µικρός θεός διαπλάθει µέσο της επιστήµης και της τεχνολογίας έναν απολύτως προστατευµένο, ελεγχόµενο και κυριαρχούµενο από εκείνον ηµιπραγµατικό κόσµο, του οποίου το προεξέχων χαρακτηριστικό αποτελεί η παραγωγή και χρήση τεχνολογικών ανθρωπόµορφων µηχανήµατων περιορισµένης οξυδέρκειας, τα οποία εργάζονται σαν νέοι δούλοι χωρίς κανένα δικαίωµα, µε σκοπό την ευηµερία και τον πλουτισµό του ανθρωπίνου είδους. Βεβαία κατά την εποχή του ∆ηµοκρατικού ανθρώπου όπως είναι φυσικό κάθε αυτόνοµο και αυτοεξυπηρετούµενο τεχνολογικό ανθρωποειδές θα είναι σε θέση να απολάβει των νοµικών εγγυήσεων των πανανθρώπινών συνταγµατικών δικαιωµάτων. Ενώ ο Άνθρωπος θεός θεωρητικά έχει την δυνατότητα να ευηµερεί συλλογικά ως κοινωνία και ατοµικά ως µονάδα. Εν τούτοις δυστυχώς θα υποφέρει από την απόλυτη ατοµικότητα, την µοναξιά και την ψυχική δυστυχία στην απτή καθηµερινή συµβίωση αυτού, καθότι ακόµη στην µεταίχµια εποχή η ωριµότητα του Ανθρώπου θεού υποτάσσει το δηµοκρατικό εµείς έναντι του απολυταρχικού εγώ. Για αυτόν τον λόγω ο Homo deus ως ο ιδιοτελής άνθρωπος πρέπει να εξελιχθεί στον Homo republicus, δηλαδή τον ανιδιοτελή άνθρωπο, για να επιτύχει την καθολική συλλογική και ατοµική ευηµερία της ανθρωπότητας. Έκτος όµως όσων αναφέρονται ήδη ανώτερο ο Άνθρωπος θεός ως αλαζόνας και απολυταρχικών χαρακτηριστικών ων αδυνατεί να συµφιλιωθεί ειλικρινά και πλήρως µε το φυσικό περιβάλλον και τις λειτουργίες τούτου. Όπως είναι προφανές αυτό πρόκειται να µεταβληθεί µε την µετατροπή του Ανθρώπου θεού µε περιορισµένα εν σχέση µε τον Homo sapiens αυταρχικά και εξουσιαστικά ένστικτα στον τύπο του ∆ηµοκρατικού ανθρώπου, ο οποίος σκέφτεται, δραστηριοποιείται και εν τελεί συµπεριφέρεται σύµφωνα µε τις νοµικοηθικές αξίες και αρχές του δηµοκρατικού συνταγµατικού δίκαιου.
Επίσης είναι σε θέση κάποιος να επισηµάνει ως µερικά επιπλέον κύρια χαρακτηριστικά διαφοροποίησης τούτου από τον Homo sapiens και τον Homo republicus, ό,τι συνιστούν, πρώτον το συγκεκριµένο είδος ανθρώπου εξισώνει την σχέση µεταξύ υλικού και άυλου κόσµου, καθότι όση αξία περιέχει η ακίνητη περιουσία, τόση ακριβώς αξία ενέχει και η επιστηµονική γνώση και η τεχνολογική ανάπτυξη. Βεβαία ο Άνθρωπος θεός διαχωρίζεται στους υλιστές και στους οραµατιστές ανθρώπους. Ειδικότερα οι υλιστές Άνθρωποι θεοί επιδιώκουν την ατοµική καταξίωση εντός του κοινωνικού ιστού και τον πλουτισµό.
Αντιθέτως οι οραµατιστές Άνθρωποι θεοί επιθυµούν και επιδιώκουν την διαµόρφωση της τέλειας δηµοκρατικής κοινωνίας. Παρ’ όλα αυτά το συγκεκριµένο χάσµα µεταξύ των ανθρώπων πρόκειται να εξαλειφθεί κατά την χρονική διάρκεια διαβίωσης του ∆ηµοκρατικού ανθρώπου.
Ο Homo republicus καταφέρνοντας σχεδόν την τελεία επιστηµονική και τεχνολογική εξέλιξη της ανθρωπότητας πρόκειται να µετάβει στο επόµενο επίπεδο ωριµότητας και τελειότητας, το οποίο όπως είναι προφανές συνιστά, αφενός η καθολική και απόλυτη ευηµερία του ανθρωπίνου είδους και αφετέρου ο κατεξοχήν αρµονικός συµβιβασµός του ανθρώπου µε τους φιλοξενούντες εκείνον πλανήτες.
Με άλλα λόγια ο ∆ηµοκρατικός άνθρωπος σέβεται, αγαπάει και φροντίζει το περιβάλλον, στο οποίο κατοικεί εκείνος χωρίς να επιδιώκει την κατά δικό του γούστο και αρέσκεια βίαιη αλλοίωση αυτού. Ωστόσο για να λάβει χώρα η τελεία δηµοκρατική κοινωνία είναι αναγκαίο και απαραίτητο να συντρέχουν κάποιες προκαθορισµένες παράµετροι:
Πρώτον σε ολόκληρο των κόσµο πρέπει να συντρέχει η προϋπόθεση της καθολικής ισότητας, το οποίο υποδηλώνει πως κάθε άνθρωπος σε οποιοδήποτε τµήµα πάνω στην γη διακατέχει ακριβώς τα ίδια δικαιώµατα µε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Με άλλα λόγια η ύπαρξη του ∆ηµοκρατικού ανθρώπου είναι συνυφασµένη µε την ύπαρξη του ενός οικουµενικού δηµοκρατικού κράτους στον πλανήτη µας, το οποίο θα διασφαλίζει τον καθολικό σεβασµό των ανθρωπίνων δικαιωµάτων σε κάθε µήκος και πλάτος της υφηλίου.
Πιο συγκεκριµένα κάθε άνθρωπος πάνω στην γη πρόκειται να απολάβει εκάστοτε έκφανσης των δικαιωµάτων της ισότητας και της ελευθερίας πέραν των θεµιτών περιορισµών, οι οποίοι απορρέουν από την δηµοκρατική αρχή και την εξυπηρέτηση της δηµοκρατικής εν συναίσθησης και συνείδησης. ∆εύτερον ο ∆ηµοκρατικός άνθρωπος έχει ως στόχο διαβίωσης, όχι τον ατοµικό πλουτισµό, την ιδιοτέλεια και την σύναψη εξουσιαστικών ανθρωπίνων σχέσεων, οι οποίες πηγάζουν από το φυσικό δίκαιο και τον νόµο της υπεροχής, άλλα τις ανιδιοτελείς, απονήρευτες και ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες βασίζονται στον πυρήνα των δηµοκρατικών αξίων.
Με άλλα λόγια οι ανθρώπινες σχέσεις µεταξύ κυρίαρχου και κυριαρχούµενου θα εξαλειφθούν για πάντα ως χαρακτηριζόµενες µε τον όρο απαρχαιωµένες για την εποχή του ∆ηµοκρατικού ανθρώπου.
Ακριβέστερα καθεµία ανθρώπινη σχέση υπεροχής και υποτελείας εκπορεύεται από το φυσικό δίκαιο, το οποίο υιοθετείται ως νοµικό και ηθικό µοντέλο της απολυταρχίας και εκάστοτε αυταρχικού καθεστώτος.
Με άλλα λόγια κάθε ηθική αξία ανισότητας, δηλαδή δυνατού και αδύνατου, κυρίαρχου και κυριαρχούµενου αποτελεί για αιώνες την κανονικότητα για την ανθρωπότητα, αφού το ίδιο ακριβώς πράγµα εντοπίζεται µέσο της παρατήρησης να κατισχύει ως ο µοναδικός και κατεξοχήν κυρίαρχος κανόνας δίκαιου στο φυσικό περιβάλλον.
Εν τούτοις προσωπικά πιστεύω ό,τι στο φυσικό περιβάλλον υφίσταται ο νόµος της υπεροχής, επειδή το ζωικό βασίλειο αδυνατεί να θεσπίσει καθολικούς για όλα τα ζώα και κοινά αποδεκτούς κανόνες δίκαιου, καθότι δεν υπάρχει η λογική στον κόσµο των ζωών, ο οποίος διαπλάθει κάποιον ενιαίο και καθολικό κώδικα επικοινωνίας ανάµεσα στην πανίδα του πλανήτη µας. Κατά επέκταση τούτου µόνον ο άνθρωπος µέχρι στιγµής έχει την ευτυχή δυνατότητα να συλλογίζεται και να πράττει µε λογική και να επικοινωνεί µέσο της γραπτής και της προφορικής γλώσσας µεταξύ των ανθρώπινων οντοτήτων.
Παράλληλα ας επισηµανθεί ό,τι το φυσικό δίκαιο και ο κανόνας της υπεροχής του ενός ατόµου από το άλλο συντελούν ως το µοναδικό όχηµα για την καθιέρωση, την επιβολή και την εξάπλωση παγκοσµίως των απολυταρχικών καθεστώτων. Εξ αιτίας της ηθικοποίησης του φυσικού δίκαιου και του κανόνα της υπεροχής του ενός ανθρώπου έναντι του άλλου συνάνθρωπου αυτού υφίσταντο ως ο αιτιώδης σύνδεσµος για αιώνες της κοινωνικής, πολιτικής και οικονοµικής ισορροπίας και σταθερότητας µεταξύ, αφενός του απολυταρχικού ή περιορισµένης εξουσίας, πρώτον κληρονοµικού και δεύτερον αιρετού µονάρχη και των διοικουµένων και αφετέρου κατεξοχήν των απολυταρχικών κρατών της εποχής του Homo sapiens και πολύ λιγότερο των ετών του Homo deus.
∆εδοµένου ό,τι ο Άνθρωπος θεός επιδιώκει κυρίως να οργανώνει τις δικές του έννοµες τάξεις µε τους κανόνες του δηµοκρατικού πολιτεύµατος, µε σκοπό την σταδιακή αναβάθµιση και του ίδιου σε Homo republicus. Κατά συνέπεια της προηγηθείσας σκέψης ο Άνθρωπος θεός ως µικρός θεός γνωρίζει ή αντιλαµβάνεται πως για να εξελιχθεί ως είδος είναι αναγκαίο και απαραίτητο να αφοµοιώσει την ιδεολογία της δηµοκρατίας και αµέσως µετά να απορρίψει τα προσκολληµένα στην εφαρµοζόµενη δηµοκρατία απολυταρχικού χαρακτήρα στοιχεία, τα οποία όπως είναι φυσικό νοθεύουν την δηµοκρατία ως τρόπο ζωής και φιλοσοφικό ρεύµα.
Εν τω µεταξύ η µετατροπή της δηµοκρατίας από πολιτικό σύστηµα µε απολυταρχικά δεδοµένα σε καθαρά δηµοκρατία ως φιλοσοφικός και πολιτικός τρόπος σκέψης από καιρώ σε καιρούς πρόκειται να µετατρέψει τον Άνθρωπο θεό σε ∆ηµοκρατικό άνθρωπο. Αντιθέτως το νοµικοηθικό µοντέλο της δηµοκρατίας εκκινεί από το νοµικό και ηθικό αξίωµα της ισότητας και της ελευθερίας. Σύµφωνα µε το εν λόγω αξίωµα, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι µεταξύ τους και ελεύθερη να πράττουν αυτεξούσια, ό,τι επιθυµούν. Επιπροσθέτως το ανώτερο αξίωµα της ισότητας και της ελευθερίας καθίστατο η µήτρα όλων των δικαιωµάτων του ανθρώπου.
Πέραν ωστόσο των τεθειµένων από την κοινή συµφωνία των µελών της εκάστοτε δηµοκρατικής κοινωνίας για κάποιον περιορισµό της ατοµικής ελευθερίας τούτων για χάριν του γενικού συµφέροντος εκείνης. Αυτό έχει ως απόρροια, ο ∆ηµοκρατικός άνθρωπος να σκέφτεται και να δρα ορµώµενος από τις νοµικοηθικές αξίες του πυρήνα του συνταγµατικού δίκαιου, οι οποίες µετατρέπονται από απλό τεθειµένο δίκαιο σε τρόπο σκέψης, πράξης και όχι µόνο νοµική, άλλα επιπλέον ηθική συµπεριφορά για εκάστοτε ∆ηµοκρατικό άνθρωπο.
Λαµβάνοντας ως δεδοµένο την προηγηθείσα ανάλυση γίνεται σαφές ό,τι ως αποκλειστικός σκοπός του ∆ηµοκρατικού ανθρώπου καθίσταται η ατοµική και η συλλογική κοινωνική ευηµερία, η οποία επέρχεται µέσω του σεβασµού των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, του δικαιώµατος καθορισµού από οποιαδήποτε γενιά των συµβατών µε αυτήν νοµικοηθικών αξίων, της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας, της ισότητας, της λογοδοσίας, της διάκρισης των εξουσιών και εκάστοτε άλλης νοµικοηθικής αξίας, σύµφωνα µε την οποία µετουσιώνονται οι εν προκείµενο αξίες στην κοινωνική και οικουµενική ευηµερία του ανθρώπινου είδους και της γης. Για αυτόν τον λόγο ο Homo republicus θεωρεί, πως το δηµοκρατικό εµείς καθίσταται ως η υπέρτατη ηθική αξία στην πορεία της ζωής καθενός ατόµου ξεχωριστά, άλλα και εν του σύνολού της ανθρωπότητας, καθότι όταν ευηµερεί το εµείς την ίδια στιγµή ευτυχεί και το εγώ.
Συµπερασµατικά ως ∆ηµοκρατικός ή Συνταγµατικός άνθρωπος ονοµάζεται το ανθρώπινο είδος, το οποίο κατέχοντας τα επιστηµονικά και τεχνολογικά µέσα παράγωγης και εφαρµόζοντας την δηµοκρατική ιδεολογία και φιλοσοφία διαπλάθει τον δηµοκρατικό κόσµο. Παράλληλα ο ∆ηµοκρατικός άνθρωπος συλλογίζεται και πράττει σύµφωνα µε τις νοµικοηθικές αξίες του πυρήνα του συνταγµατικού δίκαιου, αποσκοπώντας στην ατοµική και συλλογική ευηµερία. Με άλλα λόγια ως Homo republicus χαρακτηρίζεται εκείνος ο άνθρωπος, του οποίου οι σκέψεις και οι πράξεις συµβαδίζουν αρµονικά µε τον πυρήνα της συνταγµατικής θεωρίας και πρακτικής ή µε τον δηµοκρατικό τρόπο προσεγγίσεως των πραγµατικών καταστάσεων.
