» Στο πλαίσιο του προγράμματος ατομικής συμβουλευτικής για γονείς στο χώρο του Κέντρου Πρόληψης Περιφερειακής Ενότητας Χανίων
Μέσα στη σιωπή και την ασφάλεια της μήτρας, ο άνθρωπος που θα γεννηθεί υφαίνει το νήμα της μελλοντικής του μνήμης…»
Νίλσεν – Γεωργίου
Κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία κάθε ενός από εμάς. Και από την πρώτη στιγμή που θα αντικρίσουμε το φως ενός διαφορετικού περιβάλλοντος από αυτό της φιλόξενης μήτρας, σε συνήθεις συνθήκες, οι γονείς μας είναι εκεί και αναλαμβάνουν να μας φροντίσουν και να μας προφυλάξουν από κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο και κακοτοπιά. Με τον καιρό, ακολουθώντας την ορμή της ζωής, θα μεγαλώσουμε, θα φτάσουμε στην ενηλικίωση και ενώ ίσως ακόμα θα αποζητούμε για τον εαυτό μας αγάπη, υποστήριξη και ασφάλεια, θα μας συμβεί –συνειδητά ή ασυνείδητα- να περάσουμε στην αντίπερα όχθη. Να περάσουμε από τη θέση του παιδιού στη θέση του γονιού.
Τότε αρχίζει ένα από τα σημαντικότερα ταξίδια της ζωής μας, αφού σύμφωνα με το Φρόιντ η πρώτη παιδική ηλικία, η εργασία και η γονεϊκότητα είναι οι σημαντικότεροι σταθμοί της ζωής ενός ανθρώπου.
Αρχίζει ένα ταξίδι στο οποίο καλούμαστε να είμαστε εμείς οι καπετάνιοι του καραβιού, εμείς αυτοί που θα πάρουμε την ευθύνη της σωστής πορείας και του ασφαλούς τερματισμού. Και όλα καλά αν υπάρχει ένας καπετάνιος στο καράβι. Τι γίνεται όμως αν βρεθεί και δεύτερος, γεγονός που σίγουρα δεν σπανίζει; Ποιος θα είναι ο καλύτερος; Πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις; Το καράβι τελικά προς τα που θα τραβήξει;
Συχνά υπάρχουν μέσα στον καθένα μας δύο γονείς. Αυτός που πραγματικά είμαστε και αυτός που έχουμε στο μυαλό μας ως τον ιδανικό γονιό! Όταν αυτοί οι δύο συγκρούονται, στην μάχη βγαίνουμε πάντα ηττημένοι, καθώς ο ιδανικός γονιός είναι αυτός που ξέρει, αυτός που θα τα έκανε όλα τέλεια.
Ο ιδανικός γονιός είναι αυτός που επικρίνει και μειώνει την προσπάθειά μας να σταθούμε ως γονείς απέναντι στο παιδί μας, αποκαλύπτοντας τις ατέλειές μας. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση, οδηγεί σε ένα αίσθημα ανεπάρκειας στο γονεϊκό μας ρόλο και μια πεποίθηση πως δεν τα καταφέρνουμε αρκετά καλά όπως ακριβώς θα επιθυμούσαμε.
Συνήθως η φωνή του ιδανικού γονιού, στην ανασκόπηση του γονεϊκού ρόλου εστιάζει μόνο στα λάθη που κάναμε σε σχέση με τα παιδιά μας, στις φορές που τους φωνάξαμε όταν ήμασταν κουρασμένοι, στις φορές που δεν ήμασταν εκεί να τα ακούσουμε πραγματικά, στις φορές που δεν τα κατανοήσαμε, στις φορές που γίναμε οι γονείς που δεν θέλουμε να είμαστε. Αυτές είναι οι φορές που φέρνουμε στο μυαλό μας, οι φορές που σημαδεύουν τις καρδιές μας, οι φορές που μας πλημυρίζουν με αισθήματα ενοχής, θλίψης ή και απαξίωσης, επιβεβαιώνοντας το σενάριο του πόσο ανεπαρκείς και κακοί γονείς είμαστε, ή του πόσο ανεπαρκείς και κακοί γονείς μπορεί να γίνουμε! Σίγουρα, ως γονείς κάνουμε λάθη! Σίγουρα θα μπορούσαμε στην μία ή στην άλλη περίπτωση να τα είχαμε καταφέρει καλύτερα…
Άλλωστε πάντα υπάρχει το καλύτερα ως ο χειρότερος εχθρός του καλού.
Σήμερα την 1η Ιουνίου, μια ημέρα γιορτής για όλους του γονείς του κόσμου, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα πολύτιμο δώρο στον εαυτό μας. Ας προσπαθήσουμε σε αυτήν την γονεϊκή ανασκόπηση να ανοίξουμε την οπτική μας και προς την άλλη κατεύθυνση. Ας κοιτάξουμε πίσω προσπαθώντας να εστιάσουμε όχι μόνο στα άσχημα, στα δύσκολα , στα λάθος αλλά και σε όλα αυτά που κάναμε καλά! Σε αυτά που μας κάνανε να αισθανθούμε επαρκείς στο γονεϊκό μας ρόλο. Στη στιγμή που ήμασταν πραγματικά εκεί, στη στιγμή που μπορέσαμε να παίξουμε αυθόρμητα, στη στιγμή που μπορέσαμε να είμαστε μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης, στήριξης και παρηγοριάς για τα παιδιά μας.
Το να μπορούμε να αναγνωρίζουμε όσα έχουμε καταφέρει στον ρόλο μας ως γονείς, μας κινητοποιεί να πηγαίνουμε πιο κοντά στο γονιό που οραματιζόμαστε, χωρίς αυτό να αποκλείει την πιθανότητα πως θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα μας ένας γονιός δύσκολος που μπορεί να γίνεται αυστηρός, επικριτικός, τιμωρητικός απέναντί μας. Αυτόν τον αδέκαστο γονιό ας τον αποδεχτούμε ως ένα αυστηρό κομμάτι του εαυτού μας που του δίνουμε το χώρο να συνδιαλέγεται μαζί μας χωρίς όμως να μας δημιουργεί θέματα στις δεξιότητες στις αποφάσεις και στα αποθέματα αξιοσύνης που διαθέτουμε.
Ο γονιός που θα θέλαμε να είμαστε δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι τέλειος. Το κυνήγι της τελειότητας είναι ατέρμονο και το μόνο που καταφέρνει είναι να κατακλύζει και το γονιό και το παιδί με ένα αίσθημα μόνιμης ανεπάρκειας. Συνεπώς, ένας αρκετά καλός γονιός που μπορεί να αναγνωρίζει τις ατέλειές του, επιτρέπει στο παιδί να αναγνωρίζει και να αποδέχεται και τις δικές του ατέλειες. Μαθαίνει στο παιδί του να μη χρειάζεται να είναι τέλειο για να αποδέχεται το ίδιο τον εαυτό του, ή για να γίνεται αποδεκτό από τους άλλους, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να μεγαλώνει, χωρίς να έχει στους ώμους του το υπέρμετρα ουτοπικό βάρος ότι θα πρέπει να είναι τέλειο για να αγαπηθεί.
Ο γονιός που μπορεί να δίνει αξία σε όσα καταφέρνει, παρά τα όποια λάθη του, βοηθάει και το παιδί του να εστιάζει στο θετικό που υπάρχει μέσα του. Στο θετικό που λειτουργεί ως πηγή αποθεμάτων και δύναμης απέναντι στα λάθη, στις δυσκολίες, στις αποτυχίες και στα προβλήματα της καθημερινής μας ζωής.
Εν κατακλείδι το να μπορεί ένας γονιός να δίνει αξία σε αυτά που καταφέρνει, είναι ένα μάθημα ζωής, ένα μάθημα ζωής που έρχεται να υποστηρίξει τη γονεϊκή λειτουργία και ακόμη περισσότερο τη γονεϊκή υπερηφάνεια.
Εξάλλου όπως αναφέρει και ο ψυχολόγος Νίκος Σιδέρης «Το να μεγαλώνεις παιδί, το να είσαι πατέρας ή μητέρα, Άξιον Εστί…»
Στη βάση αυτή το Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων Περιφερειακής Ενότητας Χανίων σε συνεργασία με τον ΟΚΑΝΑ, θέλοντας να υποστηρίξει τους γονείς στο ρόλο τους:
– ενημερώνει ότι πραγματοποιεί δωρεάν πρόγραμμα ατομικής συμβουλευτικής σε γονείς
– στόχος του προγράμματος, το οποίο συντονίζεται από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγο, είναι η υποστήριξη των γονέων σε θέματα που αφορούν στο ρόλο τους π.χ. σχέσεων, επικοινωνίας, ανατροφής κ.α.
– τα ατομικά ραντεβού (δια ζώσης/ διαδικτυακά/ τηλεφωνικά) υλοποιούνται πρωινές ή απογευματινές ώρες κατόπιν συνεννοήσεως, ακολουθώντας τις οδηγίες του ΕΟΔΥ
– οι ενδιαφερόμενοι γονείς μπορούν να επικοινωνούν καθημερινά στα τηλέφωνα 2821028166 και 2821051214.
Πηγές:
– Η τέχνη να είσαι γονιός, Νίλσεν Γεωργίου Μυρτώ, Καστανιώτης 2002
– Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!, Νίκος Σιδέρης, Μεταίχμιο 20ο9
– www.Followyourtree
