Ο ιδρώτας τ’ ουρανού

Ξημερώνει. Πρώτα μέσα σου. Τότε είναι που το πρώτο φως αποκτά το νόημά του. Ξημερώνει. Πρώτα μέσα σου. Τότε είναι που το σκοτάδι αποκτά το νόημά του. Έχει πολλή σιωπή για να βρεθείς. Κι άλλη τόση για να χαθείς. Ένας παλιός Μύστης σου είπε κάποτε : ” Πρόσεξε μη χάσεις το νόημά σου”. Σου φάνηκε αστείο. Πώς μπορεί να χαθεί το νόημα. Είπες. Και γέλασες. Ο δρόμος ανηφορίζει. Είναι γεμάτος δέντρα και σιωπές. ”Μίλησες πολύ” είπε η σιωπή. Και ‘συ τη κοίταξες παράξενα. Μέσα από τη πάχνη σου. Λένε, οι καιροί θα χαλάσουν. Και θα ‘ρθουν καταιγίδες. Θα ‘χει δροσιά και θα ξεδιψάσει ο νους. Θα ξεδιψάσει, σα γη, που ποθεί τον ιδρώτα τ’ ουρανού. Πέρασε μισός αιώνας πεζοπορία στο άγνωστο. Και ευχεσαι ν’ ανοίγονται ακόμα οι δρόμοι. Πέρα από τις ερήμους σου. Στο τέλος της ανηφόρας, υπάρχει, σχεδόν πάντα, μιά πηγή. Για τον κουρασμένο πεζοπόρο. Η πιό μεγάλη ανηφόρα βρίσκεται μέσα σου. Αυτή, δε λογαριάζει τη δικιά σου κούραση. Μήτε θέλει να ξαποστάσεις. Καθόλου. Παρ’ εκτός για λίγο. Όσο μιά σκέψη. Το νόημα, είναι καλά κρυμένο στην ανηφόρα του εντός. Περιμένει σαν αγρίμι. Να το μερώσεις. Κι ύστερα θα σε ακολουθεί. Θέλει πολύ αγάπη για να μερώσεις το νόημα. Αλλιώς θα φύγει. Και θα μείνεις πραγματικά γυμνός. Ίσως όμως πρέπει να χάσεις όλα αυτά που νόμισες ότι αποτελούν το νόημά σου. Για να βρεις το πραγματικό σου νόημα. Όπως ο Μύστης κρυφά εννοούσε με αυτά που έλεγε. Ξημερώνει πρώτα μέσα σου. Αλλιώς θα συνεχίσεις να κοιμάσαι. Και θα χάσεις το πρώτο φως. Αυτό που χρόνια τώρα σου μιλά. Μα εσύ δεν ήξερες πως ν’ ακούσεις. Όταν όλα φύγουν. Τότε μένει η αγάπη. Μύρισε θυμάρι απόψε. Και βρεγμένο ξερό στάχυ. Σίγουρα θ’ αλλάξει ο καιρός. Σίγουρα θ’ αλλάξουν όλοι οι καιροί. Αφού άλλαξες εσύ. Είναι όπως όταν φοράμε τα καθαρά μας ρούχα. Πρέπει πρώτα να νιφτούμε για να φορέσουμε τη καθαρή φορεσιά. Να φύγει ότι παλιό. Ότι αρνητικό. Ότι περιττό. Για να ‘ρθει το καινούργιο. Για να βρεις τη πηγή στο τέλος της ανηφόρας. Εκεί είναι το νόημά σου. Άσε να σε καθαρίσει ο ιδρώτας τ’ ουρανού. Και γίνε γη. Διψασμένη. Εν μέσω του θέρους.