Ο ισχυρός του Μ. Μαξίμου

Υπήρχε μια πολιτική κίνηση. Την ονόμαζαν “Δί- κτυο Υπεράσπισης Κοινωνικών και Πολιτικών Δι- καιωμάτων” και της έδωσαν τον συμβολικό αριθμό “21”, αν το ερμηνεύω σωστά, για να θυ- μώμαστε την επανάσταση του ’21.

Από επιστολή του “Δικτύου” που απαντούσε σε αρθρογραφία της “Ελευθεροτυπίας” γι’ αυτή την κίνηση, που δημοσιεύθηκε την 1/3/99 διασαφη- νίζεται ποιες ήταν οι επιδιώξεις του.

Η διακήρυξη των Ελλήνων Πολιτών, που συ- γκρότησαν το “Δίκτυο” την 4 Δεκ. 1997 εστιάζε- ται υπέρ της αντίστασης και κατά της υποταγής. Μακριά από μισαλλοδοξία και μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας και αξιοπρέπειας για μια χώρα που να μην “σύρεται σε καθεστώς μειωμένης κυ- ριαρχίας” χωρίς συμφωνίες “αναγνώρισης μη κα- τονομαζομένων ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας (όρα Συμφωνία Μαδρίτης Ιούλιος ’97). Για μια χώρα, που να μην οδηγείται σε ασφυκτι- κές πιέσεις, ώστε να ματαιώνεται η εγκατάσταση των S-300, να παραχωρείται ο Οτσαλάν, να μην καταντούν οι αρμόδιοι λόγω “δουλοπρέπειας” σε “θρασύδειλους ζήτουλες”, να μην προβληματίζο- νται για το τι δεν έκαναν οι άλλοι για μας, αλλά για το “τι κάναμε ή δεν κάναμε εμείς;”. “Να δια- λέγουμε την αντίσταση στα τετελεσμένα”, να “μην εφησυχάζουμε στις Σειρήνες του ενδοτι- σμού”, “να συσπειρωνόμαστε και να αντιστεκό- μαστε στην υποταγή”.

Το ερώτημα είναι, αν πρόκειται για πολιτική εθνικοφροσύνης ή για κάτι άλλο, που οδηγεί σε παρακρατικά εθνικοαπελευθερωτικά και μοιραία πραξικοπηματικά καθεστώτα. Μια εξήγηση, που μπορεί να δοθεί είναι, ότι πίσω απ’ αυτό το σχήμα κρυβόταν μια προϊούσα αντίληψη των ιδρυτών του πως κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβουν “θέσεις στη διακυβέρνηση” οπότε θα μπορούν να οργανώνονται, να μιλούν πιο επί- σημα και να εισακούονται. Άσκησαν δριμεία κρι- τική στην τότε κυβέρνηση και διώξεις ανθρώπων του Τύπου με αθρόες αγωγές χρησιμοποιώντας καταχρηστικά τον νόμο περί τούτου, όπως κα- τήγγειλλε ο Μίκης Θεοδωράκης με επιστολή του στον κ. Σημίτη.

Τώρα απ’ αυτούς τους ανθρώπους, που ήσαν στο περιθώριο με Σημαίες “Στόχων” και “Δι- κτύων”, ευρίσκονται στο προσκήνιο ελάχιστοι, την ώρα δε που η χώρα παρασύρεται σε επικίν- δυνες περιπέτειες, παίζουν το παιχνίδι, όσων θέ- λουν την αποσταθεροποίηση της περιοχής. Τίποτα απ’ τη διακήρυξη δεν υιοθετήθηκε.

Θα ήταν θεμιτό να κατηγορηθώ για παρελθο- ντολογία, αν ένα απ’ αυτά τα μέλη του Δ.Σ. της κίνησης, όπως φαίνεται από δημοσίευμα της “Ελευθεροτυπίας” (1-3-99) και μάλιστα γενικός της γραμματέας ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης, βου- λευτής επικρατείας, δεν ήταν στα πράγματα, απα- ραιτήτως δεξί χέρι του κ. Σαμαρά, να παρευρίσκεται μέσα κι έξω αστείρευτη “μηχανή παραγωγής ιδεών” όπως ο ΕΝ.Φ.Ι.Α. και θεωριών περί “άκρων” και εμπνεύσεων μετεξέλιξης του κόμματος σε “Νέα Ελλάδα”. Ενεργεί αθορύβως χωρίς να εκτίθεται. Του έχουν παραχωρηθεί πολλά απ’ όσα μπορεί να κάνει ένας πρωθυ- πουργός, για να αναρωτιέται ο κάθε πολίτης πώς γίνεται ένας άνθρωπος να συνυπάρχει με τον πρωθυπουργό και αυτός να ασπάζεται τις ιδέες του. Τόση αξιοπιστία;

Δεν γνωρίζουμε τίνος ιδέα ήταν η διπλή φιέ- στα για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της ΝΔ. Μια στο “Αθενς Πάλλας” στη Χαλκιδική και άλλη μια στη “Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών” στην Αθήνα. Τέτοια σπατάλη εν όψει λιτότητας δεν μπορούσε να αποτραπεί; Τι λέει επί τούτου ο ισχυρός του Μ. Μαξίμου;