Συχνά, η ωραία μας ανεξαρτησία δεν είναι
παρά ο φόβος της δράσης – ένας φόβος
ν’ ασκήσουμε την ελευθερία μας μέσα στον κόσμο…
Γ. ΡΙΤΣΟΣ
Κάθε φορά που ένα σκίρτημα αγάπης αναζητά το ξεπροβόδισμά του διεκδικώντας το μερίδιό του στον θρόνο της καρδιάς μας, ένας ήλιος προβάλλει απλώνοντας το φως του στις σκιές που έχουν κρεμαστεί στα σωθικά της μνήμης μας κι οι αχτίδες του σκορπούν την λάμψη, εκεί που το σκοτάδι σκίαζε την ελπίδα στο όνειρο, την πίστη στην πραγμάτωσή του.
Κι ενώ θρονιάζεται αναπαυτικά στο βασίλειο της καρδιάς μας, ένας φόβος τρυπώνει στις χαραμάδες της πύλης, όσο επτασφράγιστη κι αν παραμένει, για να διαφυλάξει την αποδοχή του. Ενας φόβος που έχει τις ρίζες του στις εικόνες γεμάτες στάχτες από έναν καμένο ήλιο, απομεινάρι αλλοτινών εποχών, που στοίχειωσε την μνήμη και στα αποκαΐδια του φτιάχνουν λημέρια σκιώδεις φιγούρες που παραμονεύουν να αρπάξουν την χαρά μόλις ξεμυτίσει.
Ο πόνος από την θυσία σκορπά την θλίψη στις θύμησες και ροκανίζει την εμπιστοσύνη στην δύναμη που χρειαζόμαστε για να αποδεχτούμε το δικαίωμα στην αγάπη. Η αίσθηση απαξίωσης καραδοκεί, για να αποτρέψει την τόλμη που διψά να δώσει την ώθηση σε εκείνη την πρωτόγνωρη ζεστασιά που αγκαλιάζει όλη την ύπαρξη, προσπαθώντας να γεμίσει κάθε κόκκο ερημιάς που παρέμεινε σκόρπιος και αφανής μέσα μας.
Ολες εκείνες οι επιλογές, που έντυσαν ρακένδυτα τη φτώχεια μας, σέρνουν τον ίσκιο τους στην απόφασή μας να παραδοθούμε στον πλούτο της ψυχής μας, να φερθούμε τρυφερά στους θησαυρούς μας, ώστε να τους μοιραστούμε με εκείνους που μπορούν να τους εκτιμήσουν και αμοιβαία να παραδοθούμε στην καλλιέργεια της χαράς, στην καρποφορία της ελπίδας, στο μοίρασμα της εμπιστοσύνης και στην προσφορά αγάπης.
Οταν η μνήμη έχει γεμίσει ιστούς που απειλούν να νεκρώσουν το δικαίωμά μας στη ζωή, χρειάζεται αργά αλλά σταθερά να συγκολλήσουμε όλα εκείνα τα κομμάτια εαυτού μέσα μας, που τα αδικήσαμε στην κριτική προς τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα ο εαυτός μας να παραμένει κατακερματισμένος και άδειος. Αν τα αρμολογήσουμε προσεκτικά, η σύνθεση που θα προκύψει, θα μας γεμίσει αγάπη, γιατί το καθετί στην ζωή μας μπορεί να γίνει αμάλγαμα σοφίας και δύναμης, αν το αξιοποιήσουμε σωστά και του δώσουμε πολύτιμη θέση στο καταστάλαγμα των εμπειριών μας. Ακόμη και το λάθος μπορεί να γίνει εμπειρία ζωής, ώστε να ξέρουμε τι δεν θέλουμε στην ζωή μας, τι να αποφύγουμε, τι είναι παράταιρο στην παλέτα των χρωμάτων μας, ώστε να δημιουργήσουμε τον πίνακά μας με χρώματα που ταιριάζουν σε μας, για να τον χαρούμε με εκείνους που χρειαζόμαστε δίπλα μας. Χωρίς τα λάθη πως θα γνωρίζαμε να συνθέσουμε τον χάρτη μας και τι διαδρομές θα ακολουθήσουμε; Ενώ, αν δεν τολμούσαμε να βιώσουμε εμπειρίες ζωής, θετικές και αρνητικές, ο χάρτης μας θα παρέμενε λευκός και το ταξίδι μας θα λίμναζε αταξίδευτο. Καθετί που ζήσαμε, ανάλογα πως θα το αξιοποιήσουμε, μπορεί να σταλάξει μέσα μας πολύτιμες ουσίες, με τις οποίες θα μπολιαστούμε για τις αναζητήσεις μας, αλλά και για να συναντηθούμε με όλα εκείνα τα αραξοβόλια καρδιάς, τα οποία χρειαζόμαστε για να γαληνέψουμε και να ζήσουμε όλα εκείνα που επιθυμούμε με σεβασμό στον εαυτό μας και στους άλλους.
Χρειάζεται λοιπόν να συνθέσουμε στο ψυχικό μας σύστημα την τόλμη να διεκδικήσουμε το όνειρο μας, που διεκδικεί το καλωσόρισμά του στην ζωή μας με την δύναμη που διαθέτουμε, για να ανοίξουμε τον δρόμο στην ελπίδα και στην εμπιστοσύνη που χρειαζόμαστε, ώστε να ξεχερσώσουμε κάθε ζιζάνιο που παρεμποδίζει την καλλιέργεια της αγάπης μέσα μας, οπότε θα μπορούμε πιο εύκολα να δημιουργήσουμε ένα γόνιμο χώρο για να κυοφορηθεί η αμοιβαία αγάπη.
Οι σκιές που αλυχτούν βρίσκουν χώρο μέσα μας, γιατί ένα αδύναμο και φοβισμένο παιδί μάς στήνει παγίδες για να μας κρατήσει στα δόκανά του και να μην το εγκαταλείψουμε στην μοναξιά που το βύθισαν οι επιλογές μας. Παραμένει παιδί που μας εμποδίζει στην ωριμότητά μας, γιατί είτε το κρίνουμε συνεχώς για τα λάθη του, είτε επιμένουμε να το μεγαλώσουμε πρόωρα χωρίς να είμαστε δίπλα του στα παράπονά του, απαιτώντας από αυτό την τελειότητα, είτε καταφεύγουμε σε μαγικές λύσεις για να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα και ζητάμε από αυτό να παραμείνει ο μικρός μάγος, που με το μαγικό του φίλτρο θα μας απαλλάσει από την οδύνη, ταξιδεύοντας μας στην χώρα της ουτοπίας, όσο οι τρικυμίες απειλούν να μας πνίξουν στην πραγματικότητά μας.
Αυτό που έκανε τους ίσκιους των φόβων μας να βρουν κατάλυμα μέσα μας, ήταν πως στις αλλαγές μας μέχρι τώρα, εκείνο που ασταμάτητα κάναμε ήταν να καθησυχάζουμε τις ανασφάλειες των άλλων για να αποδείξουμε την παρουσία μας δίπλα τους, ενώ το δικό μας παιδί το αφήναμε μόνο του να βολοδέρνει σε μια ερημιά, αδιάφοροι στις δικές του ανάγκες, στερεύοντας τα αποθέματα ζωής μας όσο αναζητούσαμε συνεχώς μια όαση για τους άλλους, ενώ παραμέναμε με ένα ψεύτικο χαμόγελο ψευδαισθησιακής δύναμης υποστηρίζοντας ένα παντοδύναμο εαυτό, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν θραύσματα ελπίδας, που δεν μπορούσαν να ενωθούν.
Κάθε φόβος βρίσκει χώρο μέσα μας, γιατί τον τρέφουμε με τις ανασφάλειες μας, οι οποίες διατηρούνται γιατί δεν ασχολούμαστε μαζί τους, αλλά μόλις τις συναντούμε στους άλλους καταγινόμαστε μαζί τους ώστε να τις καθησυχάσουμε σε εκείνους κι ενώ οι δικοί μας φόβοι θεριεύουν μέσα μας, εμείς λυγίζουμε συνεχώς κάτω από το βάρος τους, γιατί στην προσπάθεια μας να τους ελέγξουμε, αποπροσανατολιζόμαστε γυρεύοντας την σωτηρία της ψυχής μας στην αλόγιστη προσφορά σε εκείνους που αδυνατούν να ανταποκριθούν, βουλιάζοντας μαζί τους σε μια άβυσσο.
Κάθε αλλαγή για να εδραιωθεί χρειάζεται τον συνεχή διάλογο με αυτό το παιδί, ώστε να το πείσουμε ότι δεν θα απομείνει μόνο του στις αλλαγές, αλλά ότι θα είμαστε δίπλα του για να καθησυχάσουμε τους φόβους που θα προκύψουν, όταν ένα νέο κεφάλαιο γράφεται στην ζωή μας. Μόνο τότε θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητά του και θα αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, ώστε το μεγάλωμά του να γίνει πρόκληση και επιθυμία.
Κάθε βήμα που κάνουμε προς την ωριμότητά μας, τη σωτηρία της ψυχής μας, δεν μπορεί να είναι τίναγμα ελευθερίας που θα μας οδηγήσει σε ψευδαισθησιακά ύψη, γιατί αυτό εντείνει τους φόβους μας, αλλά ένας περίπατος στους διαδρόμους της σκέψης μας που θα εμπεριέχουν κατανόηση για τις εμπειρίες που ζήσαμε, σύνεση, φροντίδα, υπευθυνότητα για τα όνειρά μας, ανάληψη της ευθύνης του εαυτού μας και όλα αυτά θα γίνονται με ρυθμούς που να μπορούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματα μας προς αυτά, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι θα αναζητούμε ένα άλλοθι για την στασιμότητά μας.
Για να μπορέσουμε να καλοδεχτούμε την αγάπη στη ζωή μας, χρειάζεται να ενισχύσουμε όλες εκείνες τις αδύναμες πλευρές μας που έχουν λυγίσει από την δική μας απαξίωση, να αποδεχτούμε το δικαίωμα στο λάθος για να γυρέψουμε το σωστό στη ζωή μας και κάθε φορά που ένας ίσκιος προβάλλει για να λιγοστέψει το φως, να πειστούμε πως αυτό που μας αξίζει δεν είναι η στασιμότητα, αλλά το ταξίδι στον εαυτό μας που θα μας επιτρέψει να φανερώσουμε κάθε πτυχή, ώστε η σύνθεση που θα προκύψει να ανατείλει την αλήθεια μας.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΠΟΛΟΥΔΑΚΗ
*Ειδικός Ψυχικής Υγείας
