Ο οδηγός από το Τορίνο έμεινε στην ιστορία των αγώνων αυτοκινήτου όχι μόνο ως ο πρώτος νικητής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1 το 1950, αλλά και ως ένας αθλητής με μοναδικό και εξαιρετικά αποδοτικό στιλ οδήγησης.
OΤζουζέπε Φαρίνα, ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1, ήταν γιος ενός από τούς δύο ιδρυτές της θρυλικής κατασκευάστριας εταιρείας αμαξωμάτων Farina. Γεννήθηκε τo 1906 και λόγω της ασχολίας του πατέρα του, γνώρισε από μικρός τα αυτοκίνητα. Σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και, αφού πήρε το πτυχίο, ξεκίνησε την καριέρα του στους αγώνες αυτοκινήτου. Το 1932 έκανε τα πρώτα του βήματα στις επίσημες διοργανώσεις, οδηγώντας ένα Alfa Romeo 1500. Με αυτό το αυτοκίνητο συμμετείχε στον αγώνα που πραγματοποιήθηκε στην Αόστα, στο πέρασμα του Αγίου Βερνάρδου. Δυστυχώς, στο ντεμπούτο του έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα: Εξάρθρωση στον έναν ώμο και έγκαυμα στο πρόσωπο. Παρά την ατυχία αυτή ακολούθησε μια καριέρα που ήταν γεμάτη μεγάλες επιτυχίες, απογοητευτικές ήττες και πολυάριθμες ατυχίες.
Το πρώτο πρωτάθλημα
Το 1934 ο Φαρίνα εντάχθηκε στην ομάδα της Maserati και, οδηγώντας ένα μοντέλο 4CM, σημείωσε την πρώτη του νίκη στην πίστα της Μπιέλα. Ακολούθησε μία δεύτερη νίκη στο Γκραν Πρι Τσεχοσλοβακίας. Στα τέλη του 1935 ο Ιταλός οδηγός εντάχθηκε στην ομάδα την οποία τότε διηύθυνε ο Έντζο Φεράρι. Ετσι ξεκίνησε η συνεργασία του με την Alfa Romeo. Με Alfetta 158 σημείωσε εξαιρετικά αποτελέσματα τις χρονιές 1938 και 1939. Η καριέρα του διεκόπη κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά το 1945 πήρε ξανά τη θέση του στην ιταλική ομάδα. Το 1946 κέρδισε σημαντική νίκη στο Γκραν Πρι των Εθνών στη Γενεύη. Το 1947 επέστρεψε στη Maserati και οδηγώντας ένα 4CLT θριάμβευσε στο Γκραν Πρι του Μονακό το 1948. Το 1950, έπειτα από μία απογοητευτική σεζόν, ο Τζουζέπε Φαρίνα επέστρεψε στην Alfa Romeo. Ηταν ο πρώτος οδηγός του ιταλικού οίκου που δήλωσε συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1. Εκείνη τη χρονιά διοργανώθηκε για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών. Στο Γκραν Πρι της Μεγάλης Βρετανίας, στην πίστα του Σίλβερστοουν, ο Τζουζέπε Φαρίνα ξεκίνησε πρώτος, σημείωσε ρεκόρ γύρου και κατέκτησε την πρώτη θέση, αφήνοντας πίσω του τον Λουίτζι Φατζόλι και τον Χουάν Μανουέλ Φάτζιο. Στον επόμενο αγώνα, το Γκραν Πρι του Μονακό τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον εκπληκτικό Αργεντινό οδηγό. Λίγες μέρες αργότερα και μετά από σκληρή αναμέτρηση ξανά με τον Φάτζιο, ο Φαρίνα αναδείχθηκε νικητής στη Βέρνη στο Γκραν Πρι Ελβετίας. Αφού τερμάτισε τέταρτος στο Γκραν Πρι Βελγίου και έβδομος στο Γκραν Πρι Γαλλίας, βρέθηκε ξανά στις πρώτες θέσεις στον τελευταίο αγώνα της σεζόν που πραγματοποιήθηκε στην πίστα της Μόντσα. Τις παραμονές αυτού του αγώνα ο τίτλος διακυβευόταν ανάμεσα σε αυτόν και τον Φάτζιο, ο οποίος τον είχε πλησιάσει απειλητικά στη βαθμολογία. Ο Αργεντινός οδηγός, όμως, βρέθηκε εκτός αγώνα και ο Φαρίνα στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1 μπροστά σε ένα πλήθος που ζητωκραύγαζε και τον αποθέωνε.
Ο Τζουζέπε Φαρίνα δεν κατόρθωσε να επαναλάβει τη μεγάλη επιτυχία του και τον επόμενο χρόνο. Το 1951 νίκησε μόνο σε έναν αγώνα, στο Γκραν Πρι Βελγίου και δεν μπόρεσε να πλησιάσει καν τον Φάτζιο, ο οποίος κέρδιζε τον έναν αγώνα μετά τον άλλον. Τελικά ο Φαρίνα βρέθηκε στην τέταρτη θέση της γενικής κατάταξης.
Το πέρασμα στη Ferrari
Το 1952 ο Τζουζέπε Φαρίνα άφησε την Alfa Romeo και εντάχθηκε στην ομάδα της Ferrari στην οποία και έμεινε έως το τέλος της καριέρας του. Τα αποτελέσματα που σημείωσε στους αγώνες ήταν πολύ κατώτερα των προσδοκιών τόσο των υπευθύνων όσο και του κοινού. Εκείνη τη χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα νίκησε ξανά ο Φάτζιο.
Ο Φαρίνα τερμάτισε τέσσερις φορές δεύτερος (Σιο Σπα, στη Ρουάν, στο Νίρμπουργκρινγκ και στο Ζάντφοορτ) και βρέθηκε στη δεύτερη θέση της τελικής κατάταξης με 24 βαθμούς.
Στις επόμενες σεζόν διάφορα μηχανικά προβλήματα και ατυχήματα έθεσαν τον Ιταλό οδηγό εκτός των σημαντικών διοργανώσεων.
Στα τέλη του 1955 ο Τζουζέπε Φαρίνα αποφάσισε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση έπειτα από μία σεζόν κατά την οποία είχε εμφανιστεί μόνο σε τρεις αγώνες εξαιτίας τραυματισμού τον οποίο είχε υποστεί τον προηγούμενο χρόνο στην πίστα της Μάνισα (Τουρκία).
Δύο χρόνια αργότερα, όμως, προσπάθησε να επιστρέψει στους αγώνες υψηλού επιπέδου. Πήρε μέρος στα 500 Μίλια της Ιντιανάπολις, αλλά δεν κατάφερε να διακριθεί. Αφού διέκοψε οριστικά την καριέρα του οδηγού ο Φαρίνα διατήρησε την επαφή του με τον κόσμο των αγώνων, από τη θέση του υπευθύνου της ομάδας της Alfa Romeo. Δυστυχώς, όμως, κατά τη μετάβασή του στο Κλερμόν – Φεράν για το Γκραν Πρι Γαλλίας του 1966, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν 60 ετών.
