Ο κακός πρωθυπουργός

Eίναι γνωστή η ενέργεια των υπευθύνων των πανελλαδικών εξετάσεων του Υπουργείου Παιδείας να αλλάξουν κείμενο του Θεοτόκη, γραμμένο σε ανύποπτο χρόνο, που ανέφερε, δίχως να συσχετίζει με πρόσωπα της εποχής του η γενικότερα, ‘’κουφό πρύτανη και κακό πρωθυπουργό’’. Το κείμενο πριν αλλάξει έγραφε: «ένας άξιος μαραγκός που κατέχει καλά τη δουλειά του και πιστεύει σ’ αυτήν είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος και αξιοσέβαστος άνθρωπος από έναν κούφο πρύτανη ή έναν κακό πρωθυπουργό».
Το «έναν κουφό πρύτανη ή έναν κακό πρωθυπουργό» μεταβλήθηκε σε «έναν κακό επιστήμονα». Γιατί άραγε;
Η επίσημη εκδοχή είναι ότι πρόκειται για υπό του νόμου επιτρεπόμενη διασκευή για τις ανάγκες της εξέτασης. Αλλά εδώ υπάρχουν κι άλλες προσεγγίσεις:
Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Και η επίγνωση του ότι έχουμε ανίκανη κυβέρνηση οδήγησε στην αλλαγή αυτή. Μάλλον γιατί συνειδητοποιούν στο Υπουργείο ότι η έκφραση ‘’κακός πρωθυπουργός’’ θα δημιουργήσει αυτόματα συνειρμούς και θα παραπέμψει στο νυν πρωθυπουργό μας. Γιατί κι οι ίδιοι γνωρίζουν αυτό που η κοινωνία καταλαβαίνει, ότι έχουμε πρωθυπουργό που στη συνείδηση του λαού είναι εντελώς απαξιωμένος, κι αυτός κι η κυβέρνησή του. Έτσι, το κακός, με την έννοια του ανεπαρκούς, θα ταίριαζε γάντι στις σημερινές καταστάσεις.
Αν είναι έτσι όμως, το θέμα δε μπορεί να περιοριστεί εδώ.
Αντίθετα, έχει πολύ σοβαρότερες διαστάσεις.
Έτσι, υπάρχει το θέμα αρχής: Η κάποτε έχουσα το ηθικό πλεονέκτημα Αριστερά, η εμφανιζόμενη στους κληρονόμους μιας παράδοσης αντίστασης και αγώνων, μιας παράδοσης κυνηγημένου και λογοκρινόμενου πολιτικού στίγματος, έφτασε η ίδια να αλλάζει κείμενα!
Είχε προηγηθεί βέβαια το παράδειγμα του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου η λογοκρισία κι ο κατά παραγγελία λόγος ήταν στην ημερήσια διάταξη. Αυτή όμως την προσέγγιση υποτίθεται ότι απορρίπτει ο πολιτικός χώρος που μας κυβερνά.
Αν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, η αλλαγή του κειμένου είναι απλά μια ένδειξη της κατάπτωσης μιας κυβέρνησης που παραμένει στην εξουσία επειδή κάνει τα χατίρια των δανειστών, και σε αντάλλαγμα αυτοί τα στηρίζουν. Μιας κυβέρνησης που παραποιεί την πραγματικότητα και παρουσιάζει σαν επιτυχία κάθε εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας, κάθε μέτρο που στραγγαλίζει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, που εξαθλιώνει κι άλλο τους εργαζόμενους, που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και στέλνει στο εξωτερικό τους νέους.
Όταν, λοιπόν, μπορεί να τα κάνει αυτά, τότε το να αλλάζει ένα κείμενο στις Πανελλαδικές είναι απλό.
Ήδη είναι έτοιμη η επίθεση στην ταυτότητά μας, η λοβοτομή της ιδιοπροσωπίας μας μέσω της αντίστοιχης επίθεσης στην Ιστορία μας, που εισηγείται το Ίδρυμα Εκπαιδευτικός Πολιτικής. Κι εκεί αλλάζουν, όχι κείμενα, αλλά η αφήγηση του λαϊκού σώματος για την πορεία του στο χρόνο!
Πιο οργανωμένα από το αλήστου μνήμης βιβλίο της Ρεπούση, με προγραμματισμό για κάθε τάξη, το Ίδρυμα Εκπαιδευτικής Πολιτικής στοχεύει στη δημιουργία ανθρώπων που δε θα έχουν συναίσθηση των ριζών τους, του παρελθόντος τους σα λαός, και που θα είναι εύκολο να χειραγωγηθούν, να υποταχτούν στους νέους δυνάστες της Δύσης και της Ανατολής που ήδη βρίσκονται στην αυλή μας.
Η αλλαγή του κειμένου του Θεοτοκά είναι απλώς ένα δείγμα της συνείδησης που έχουν της περιφρόνησης με την οποία τους περιβάλλει η κοινωνία. Πότε όμως, αυτή η περιφρόνηση θα γίνει οργή κι εξέγερση, που θα ξαναδώσει την πατρίδα στα χέρια του λαού και θα διώξει τους δυνάστες, ξένους και ντόπιους;