Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας αθόρυβα, σεμνά, σιωπηλοί εργάτες της καθημερινότητας. Μοχθούν για το μεροκάματο και δεν διστάζουν να μοιράζονται τον άρτο τον επιούσιο με τους πένητες συνανθρώπους τους, δίνοντας απλόχερα ενδιαφέρον, συμπόνια και αγάπη. Ο Κωνσταντίνος Αλιγιζάκης ήταν ένας από αυτούς…
…Τη δεκαετία του 1970 ο Αϊ – Γιάννης έσφυζε από ζωή. Είχε πολλές γειτονιές γεμάτες από παιδιά. Μόνο στην οδό Πιμπλή η παιδική γεωγραφία προσδιόριζε την περιοχή γύρω από το Πρεβαντόριο ως «Πάνω γειτονιά» και την περιοχή στη μεσότητα του δρόμου, όπου ήταν και το σπίτι της γιαγιάς, ως «Κάτω γειτονιά». Ο μικρός Κωστής ή Κωστάκης ανήκε στην «Κάτω» γειτονιά. Αν και γίνονταν ομηρικοί παιδικοί καυγάδες γινόταν μεταξύ των δυο γειτονιών, ο Κωστής δεν συμμετείχε. Προτιμούσε τη μοναξιά του και με μια σκαλίδα στο χέρι είχε βάλει στόχο να ανοίξει ένα μικρό παράδρομο της οδού Πιμπλή που εκείνα τα χρόνια είχε πέτρες, βράχια και χώματα. Μονίμως σκονισμένος, αλλά πολύ ευχαριστημένος, προχωρούσε σταθερά το έργο του παρά τις γονικές παρατηρήσεις και τιμωρίες για την ατημέλητη εμφάνιση. Μπορεί ο δρόμος να μην ανοίχθηκε τότε, εντούτοις ένα λιθαράκι το έβαλε ο μικρός εργάτης. Μεγαλώνοντας φρόντιζε τα οικόσιτα ζώα, τον κήπο και καθώς ήταν πάντα πρόθυμος, ευγενικός, χαμογελαστός και καλοσυνάτος έκανε όλα τα θελήματα της οικογένειας και πολλές φορές, και των γειτόνων.
Μετά τη στρατιωτική θητεία συνέχισε την παράδοση του πατέρα του ως εισπράκτορας στα λεωφορεία του αστικού ΚΤΕΛ Χανίων. Βέβαια, παρέμεινε ο ίδιος, δεν άλλαξεˑ δεν αρνήθηκε ποτέ τη βοήθειά του σε οποιονδήποτε συνάνθρωπο είτε πληρώνοντας ο ίδιος τα εισιτήρια στους μη έχοντες είτε δίνοντας τροφή σε φτωχούς συμπολίτες στο πατρικό του. Όταν βρέθηκε στα χέρια του ένα μεγάλο ποσό που κάποιος είχε ξεχάσει στο λεωφορείο, έψαξε και βρήκε τον ιδιοκτήτη παραδίδοντάς του τα χρήματα…
…Τώρα όμως έφυγε. Αυτός εκεί ψηλά στον ουρανό, εμείς εδώ χαμηλά στη γη. Άνισοι οι αποχαιρετισμοί, δικός μας ο πόνος. Δεν προλάβαμε να πούμε αντίο. Στη βουβή σιωπή της απουσίας του, όσοι τον αγάπησαν και τον θυμούνται, ίσως μπορούν να του σιγοψιθυρίσουν:
Μες στην κλειστή μοναξιά μου
Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια
Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.
Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς
Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας
Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους.
«Πέντε μικρά Θέματα»
Μανόλης Αναγνωστάκης
ΥΓ. Κωνσταντίνου Αγησιλάου Αλιγιζάκη εξαδέλφου μνημοσύνη.
