Ο καλός, ο κακός και ο… καλόκακος

Οχι, άσχημος δεν υπάρχει. Είναι και οι δύο όμορφοι, για να μην πω εξαιρετικά γοητευτικοί! Διοικούν πανίσχυρες επιχειρήσεις, ζουν σε πολυτελέστατα σπίτια, οδηγούν πανάκριβα αυτοκίνητα, περιτριγυρίζονται από πανέμορφες γυναίκες. Και συγκεκριμένα μία, που τυγχάνει να είναι σύζυγος του ενός και ο μεγάλος έρωτας, η αδελφή ψυχή και η μητέρα του παιδιού του άλλου. Ως είναι εύλογο, μίσος αβυσσαλέο χωρίζει τους δύο άνδρες. Και σύμφωνα με την μανιχαϊστική προσέγγιση  του σίριαλ -γιατί περί τούρκικης σαπουνόπερας ο λόγος, και ας με συγχωρέσουν οι αγαπητοί αναγνώστες για την ταπεινή επιλογή του θέματός μου- φυσικά ο εις είναι καλός και ο έτερος κακός.
Ο κακός είναι πέραν αμφιβολίας κακός, έως και σατανικός. Σου είναι τόσο εύκολο να τον αντιπαθήσεις, να του στείλεις την αρνητική σου ενέργεια ή και ακόμα και να τον μισήσεις. Με τον καλό όμως τι γίνεται; Για κάποιο λόγο, πάρα τις καλύτερές μου προθέσεις, μου είναι αδύνατον να τον συμπαθήσω όπως θα όφειλα. Και φυσικά δεν φταίει το γεγονός ότι ονομάζεται Κεμάλ ή ότι το μαλλί του είναι πιο καλοχτενισμένο από το δικό μου. Μάλλον δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι ραδιουργεί, ψεύδεται και εξαπατά ακριβώς όπως και το καταχθόνιο alter ego του στη εν λόγω σειρά. Βέβαια,  η συμπεριφορά του έχει κάποια ελαφρυντικά.  Αγωνίζεται για να προστατεύσει την καλή του, τιμωρεί όσους τον έχουν αναίσχυντα προδώσει, μάχεται εναντίον σκοτεινών δυνάμεων! Όταν  όμως, ο «καλός» και ο «κακός» αρχίζουν να χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα προκειμένου να πετύχουν ο καθένας το σκοπό του, τότε αναμφίβολα η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αγαθού και μη, αρχίζει να θολώνει επικινδύνως. Σίγουρα δεν θα μπορούσε κανείς να ασπαστεί την απλουστευτική αντίληψη του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Τελικά, για άλλη μια φορά, εγείρεται το ερώτημα αν στην πραγματικότητα υπάρχουν- πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-  μόνο καλόκακοι άνθρωποι, μόνο γκρίζες ζώνες συμπεριφορών, μόνο αμαλγάματα προσωπικοτήτων! Αλλά, ας μην πάμε μακριά. Ας μην ξεχνάμε την δική μας φιλοσοφική παράδοση σύμφωνα με την οποία, η αρετή εντοπίζεται μάλλον στην μεσότητα, παρά στην πόλωση!
Δεν είμαι σίγουρη αν θα παρακολουθήσω μέχρι τέλους τη λύση του σύγχρονου δράματος στη γείτονα χώρα. Πάντως δεν αμφιβάλλω ότι θα έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση  για τους σεναριογράφους αν εν τέλει η κατά τ’ άλλα ωραιοτάτη ηρωίδα έβαζε λιγάκι μυαλό, τους παρατούσε και τους δύο, και έψαχνε να βρει κανένα φυσιολογικό καλόκακο παιδί να ξαναφτιάξει τη ζωή της…