«Είναι µερικές φορές, που αναρωτιέσαι:
αν είµαστε ακόµα άνθρωποι;
Αν είµαστε ακόµα άνθρωποι
και τι σηµαίνει αυτό;
Τι σηµαίνει κρατάω την ανθρωπιά µου,
νιώθω, αισθάνοµαι, αντιδρώ;
Τα έχουµε χάσει όλα,
τα έχουµε ισοπέδωσει όλα…
Τίποτα πια δεν µας ξαφνιάζει, δεν µας
εντυπωσιάζει, δεν µας φαίνεται περίεργο.
∆εν έχει «πάτο το βαρέλι» και ίσως
αυτό, να είναι και το πιο αηδιαστικό.
Ζούγκλα καταντήσαµε από άγρια θηρία,
που κατασπαράζει το ένα το άλλο.
Αλλά όχι, ακόµα και στην
ζούγκλα, υπάρχουν νόµοι.
Όλα γίνονται µόνο για το αίσθηµα
της επιβίωσης, για να συντηρηθεί
η ζωή και το είδος.
Χειρότεροι από άγρια θηρία γίναµε,
γιατί µπορεί να έχουµε χορτάσει
την πείνα µας, πεινάει όµως η ψυχή µας
και αυτή η πείνα, είναι και η χειρότερη.
Πώς να χορτάσεις έναν άνθρωπο
που δεν πήρε ποτέ αγάπη;
Πώς να χορτάσεις έναν άνθρωπο,
που δεν έχει γνωρίσει τον σεβασµό,
την αναγνώριση, την εκτίµηση;
Πώς να χορτάσεις έναν άνθρωπο,
που δεν αναγνωρίζει την αξία της ζωής,
ως ύψιστο αγαθό;
Όχι, όχι…υπάρχουν άνθρωποι.
Τους έχω δει µε τα µάτια µου.
Ανθρώπους που νοιάζονται,
που δεν γυρνούν την πλάτη, που δίνουν
το χέρι τους στα δύσκολα, που έχουν
πάντα το ένα µάτι τους ξάγρυπνο.
Άνθρωπους που µοιράζονται
την µπουκιά τους,
ανθρώπους µε ενσυναίσθηση
και αίσθηση αυτοθυσίας όταν χρειαστεί.
∆εν µπορεί να τα χάσαµε όλα.
∆εν µπορεί να τα ξεπουλήσαµε όλα.
Κάπου, σε κάποιο γόνιµο χωράφι,
υπάρχει ο καλός ο σπόρος.
Ας παλέψουµε να τον κρατήσουµε
ζωντανό, για να υπάρχει ελπίδα.
Γιατί αυτό που µας δυναµώνει
για το αύριο, είναι µόνο η ελπίδα.
Ας την κρατήσουµε ζωντανή,
µαζί µε την ανθρωπιά µας.
Αφιερωµένο…
