Κωνσταντίνος Κανάρης, ένα όνομα ιστορικό. Ένα μικρό αγόρι που καθόταν στην προβλήτα και κοίταζε ονειροπολώντας τα καράβια κατάφερε να γίνει ήρωας της επανάστασης. Κάτι που κανείς δε το περίμενε.
Μαθαίνοντας κούτσα-κούτσα γράμματα έμαθε τον κόσμο των βιβλίων, έχοντας πρότυπο τον Μέγα Αλέξανδρο, κάτι που τον βοήθησε πολύ.
Ο Κανάρης βέβαια δεν είχε πάντα ωραία παιδική ηλικία. Στα δώδεκα του χρόνια, αφού “κοιμήθηκε” ο πατέρας του, έγινε ναυτικός στο καΐκι του θείου του και ρίχτηκε στη βιοπάλη αρχίζοντας μια καινούρια ζωή με κινδύνους.
Αφού οι Τούρκοι στα περίπου είκοσι του χρόνια ήρθαν στην πατρίδα, ο μπουρλοτιέρης πετούσε δαυλούς στα Τούρκικα βαπόρια για την Ελλάς.
Η Ελευθερία ήρθε ξανά στη χώρα και ο Κανάρης έγινε Υπουργός, χωρίς τη βοήθεια του Γέρο Ματρόζου δε θα ζούσε και δε θα ήταν τόσο ψηλά.
Έτσι λοιπόν, φτωχός και γερασμένος ο Γέρο Ματρόζος πήγε στην Αθήνα να δει τον ψαριανό. Ο υπασπιστής δε τον άφηνε να μπει και τον κορόιδευε ζητιάνο μα εκείνος είπε: «Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ, δεν έχυναν το αίμα, οι καπετάνιοι σαν και σέ, δε θα φορούσαν στέμμα»
Ο Κανάρης άκουσε τη φασαρία και κοίταξε από το παράθυρο να δεί τι γινόταν. Είδε αυτόν τον άντρα με τη σπίθα στο βλέμμα. Κάτι του θύμιζε αλλά τι; τον άφησε να μπεί.
«Δε με θυμάσαι Κωνσταντή;
σε λίγο του φωνάζει
γρήγορα σύ με ξέχασες
μα σε θυμάμαι εγώ
Ποιος τόλπιζε να δει ποτέ
ο γέροντας στενάζει
Τον καπετάνιο ζήτουλα
Το ναύτη υπουργό»
Ο Ματρόζος του μίλησε για τις παλιές δόξες τους κάνοντας τον Κανάρη να συγκινηθεί. «Ματρόζε μου!» είπε.
«Κι ενώ οι δυο γίγαντες με τα λευκά κεφάλια
στ’ άσπρα τους τα γένια δάκρυα κυλούσαν σαν κρυστάλλια
σα δυο κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα απ’ το χιόνι
όταν του ήλιου το φιλί η άνοιξη το λιώνει».
Μαρία-Μιχαέλα Γιαλεδάκη
Στ2 τάξη του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων.
