Ο καστρινός πιανίστας Κωνσταντίνος Σφακιανάκης

Ο νέος διευθυντής (από τον Οκτώβριο του 1929) του Κρητικού Ωδείου Κωνσταντίνος Σφακιανάκης (1890-1946), γιός του κρητικού πολιτικού Ιωάννη Σφακιανάκη, δίνει μεγάλη σημασία στη διαφύλαξη και στη διάδοση της κρητικής μουσικής παράδοσης. Με εκτενές πρωτοσέλιδο άρθρο στην εφημερίδα «Κήρυξ» στις 2/11/1929 αναλύει την ιστορία της, ενώ παράλληλα εκφράζει την ανησυχία του για την καταστροφή,  την οποία αποδίδει σε τρείς βασικές αιτίες: την αστικοποίηση και την αλλαγή του τρόπου ζωής, την κακή φωνογραφική αποτύπωση και τέλος τη ξενόφερτη μουσική και τους χορούς («νεοαμερικάνικους», όπως τους χαρακτηρίζει). Ο Σφακιανάκης τονίζει τη σημασία της κρητικής μουσικής (το ίδιο το άρθρο έχει τίτλο «Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ») και προτείνει τη διδασκαλία της λύρας στο Κρητικό Ωδείο. Η αγάπη και η ενασχόληση του διαπρεπούς Ηρακλειώτη πιανίστα με την κρητική μουσική ήταν γνωστή από το παρελθόν, καθώς το 1923 και το 1924 (εφημ. «Νέα Εφημερίς», 25/12/1923 και 4/1/1924) είχε δώσει συναυλίες ευρωπαϊκής μουσικής με τον Λευτέρη Αλεξίου στο βιολί σε κεντρικό θέατρο της πόλης του Ηρακλείου. Στο τέλος έπαιξαν καστρινό πηδηχτό, τον οποίο είχε ο ίδιος εναρμονίσει στο πιάνο.
Σε ένα άλλο άρθρο στην ίδια εφημερίδα τον επόμενο χρόνο  με τίτλο «Διδασκαλία Βυζαντινής Μουσικής» («Κήρυξ» 28/11/1930) ο Σφακιανάκης δείχνει ενδιαφέρον για τη διάδοση και διδασκαλία της βυζαντινής μουσικής στοχεύοντας στη μουσική μόρφωση των ιεροψαλτών. Η έναρξη των μαθημάτων έγινε στις 28/11/1930 από τον πρωτοψάλτη Νικόλαο Δασκαλάκη, ο οποίος προσέφερε τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η προσφορά του καστρινού αστού πιανίστα στα μουσικά δρώμενα των Χανίων του Μεσοπολέμου ήταν τεράστια, καθώς η πολυδιάστατη προσωπικότητά του αγκάλιασε το μουσικό παλίμψηστο της πόλης, δηλαδή την ευρωπαϊκή, την κρητική και τη βυζαντινή μουσική.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Κωνσταντίνος Σφακιανάκης μετά τη διεύθυνση του Βενιζέλειου Ωδείου ανέλαβε τη διεύθυνση του Ελληνικού Ωδείου στην Αθήνα (1935) μαζί με τον Αντίοχο Ευαγγελάτο και τον Μάριο Βάρβογλη. Επίσης, συνδεόταν στενά με την Κρασανή λογοτεχνική παρέα της οικογένειας Αλεξίου και του Νίκου Καζαντζάκη, και είχε μελοποιήσει  ποιήματα του καστρινού λογοτέχνη Λευτέρη Αλεξίου (μέλος της οικογένειας Αλεξίου). Επίσης, ήταν ο συνθέτης του πασίγνωστου «Ντούρου-ντούρου».
Βιβλιογραφία
Α. Αλιγιζάκης, Όπερες, Μαντολινάτες & Καντάδες, Βαλς & Συρτός στα παλιά Χανιά. Πολιτισμός και κοινωνία κατά την περίοδο 1878-1967,  Ηράκλειο 2016.
Α. Αλιγιζάκης, Η μουσική οδύσσεια του βιολιού στο Μεγάλο Κάστρο, Ηράκλειο 2011.