Ο καθένας, οι άλλοι και όλοι…

Κανείς άνθρωπος δεν είναι ο ίδιος ακριβώς με έναν άλλο. Μπορεί να μοιάζει με κάποιον από τους πολλούς άλλους στις πράξεις και στις σκέψεις, αλλά είναι ξεχωριστός ως προς το ήθος και τους τρόπους.
Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Ξεχωρίζει στον χαρακτήρα, στο πώς αγωνίζεται να κάνει τις ιδέες και τα όνειρά του πράξη, αλλά και στο πώς αντιδρά στα έξωθεν ερεθίσματα.
Όπως εμείς θέλουμε να μας σέβονται και να μας τιμούν για την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς μας, όμοια και εμείς πρέπει να τιμούμε και να σεβόμαστε τις αρχές και τις αξίες που διακρίνουν  τους συνανθρώπους μας στο ανθρωπογενές περιβάλλον τους.
Κι αν τυχόν πετύχει κάποιος κάτι καλό στη ζωή του, ας μην τον ζηλεύουμε. Ας προσπαθούμε να τον μιμηθούμε. Και ας επιδιώκουμε να συνεργαστούμε πρόθυμα και άδολα και ανιδιοτελώς μαζύ του για το κοινό όλων μας καλό.
Και όσες φορές κάποιος σφάλλει και επιδιώκει να μας βλάψει, ας μην θελήσουμε να του ανταποδώσουμε το κακό.
Αρκούν οι συμβουλές και οι νουθεσίες των μεγαλυτέρων σε ηλικία και δοκιμασμένων στη ζωή, για να καταλάβει το λάθος του και να ξαναβρεί το σωστό δρόμο.  Εμείς οφείλουμε να ψάξουμε μαζύ του τι τον έσπρωξε στη συγκεκριμένη συμπεριφορά και δείχνοντάς του αληθινή αγάπη ας τον βοηθήσουμε να βρει την οδό της μεταμέλειας και να τον συγχωρέσουμε.
Οι γραφτοί νόμοι και κανόνες, από τη μια,  σε μιαν κοινωνία υπαγορεύουν ή απαγορεύουν συμπεριφορές  στους πολίτες και τιμωρούν όποιους τους καταπατούν. Σκοπός τους είναι η εξασφάλιση της αρμονικής συμβίωσης των μελών ενός κοινωνικού συνόλου ανεξάρτητα από τις κοινωνικές, οικονομικές και ιδεολογικές τους διαφορές.
Οι άγραφοι νόμοι, από την άλλη, σε ένα κοινωνικό σύνολο είναι οι άρρηκτοι συνεκτικοί δεσμοί μεταξύ των μελών του. Είναι οι κανόνες της ηθικής, οι πατροπαράδοτες αρχές και αξίες και τα πνευματικά εφόδια που λειτουργούν, κυρίως, ως θεμέλιο του κοινωνικού οικοδομήματος και ως θώρακας αμύνης για μιαν κοινωνία όταν αυτή δέχεται ξένες εισβολές και όχι αυτοαπομόνωσης.
Τόσο οι γραφτοί όσο και οι άγραφοι νόμοι χρησιμεύουν για να προφυλάσσουν όλους τους ανθρώπους, τόσο ως άτομα, όσο και ως μέλη της κοινωνίας, για να έχει η κοινωνία  αυτή ένα γερά θεμελιωμένο εφαλτήριο απ’ όπου θα φτάσει σε καλύτερες για όλους μέρες. Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, δύναται, όμως, να γεννηθεί και να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που η ιδιαιτερότητα ενός ανθρώπου δεν τον απομακρύνει από τους άλλους, αλλά λειτουργεί, με όλες τις αρχές, ως εφόδιο για την ατομική προκοπή και για τη συμβολή στην κοινωνική πρόοδο.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του αθέμιτου ανταγωνισμού που ζούμε καθημερινά, πολλές πατροπαράδοτες αξίες αμφισβητούνται και κλυδωνίζονται έντονα.
Εάν κατακρημνιστούν, οι ανθρώπινες κοινωνίες θα οδηγηθούν ανεπιστρεπτί στον όλεθρο. Για να μη γίνει, λοιπόν, αυτό, ας διώξουμε, όσο είναι καιρός,  πρώτα απ’ όλα, ως ξεχωριστές προσωπικότητες, τον εγωισμό, τη ζήλια, τη μικροψυχία και κάθε αλαζονεία από την ψυχή μας και, κατόπιν, όλοι μαζύ, χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις ή παρωχημένες ιδεοληψίες, ας βάλουμε στη θέση τους μέσα μας τόσο την αλήθεια, τη σύνεση και την αγάπη στον άνθρωπο όσο και την υπακοή στους κανόνες και στις αξίες που επί χρόνια στήριζαν τη δημόσια και την προσωπική ζωή των ανθρώπων – μελών των κοινωνιών και τους ωθούσαν να συμπράττουν, διά της ευγενούς άμιλλας, με αμοιβαίο σεβασμό και ανιδιοτέλεια …