Ο καβαλάρης τ’ ουρανού

Ενα αδυσώπητο φως στο απέραντο. Ενας απύθμενος Ερωντας. Μια άβυσσος που βρουχάται στην άκρα της ψυχής. Κι ο άνεμος, καβαλάρης τ’ ουρανού. Χίλια χρώματα, χίλιοι λογισμοί, αστερισμοί στη νύχτα της σκέψης. Ψεύτη άνεμε πειραχτήρι. Αστειεύεσαι με τη φωτιά. Κι αυτή, γελώντας, θεριεύει. Ένα πέλαγο το ψιθύρισμα των συναισθημάτων. Αγγελοι κρυφακούνε το φως, το κρυμμένο σε μύρια βλέμματα. Κι ο άνεμος ένας μαντατοφόρος Ερμής, που ντύνεται τα φτερωτά πέδιλα της Εκρηξης. Ένα χάδι σκληρό πάνω στο πρόσωπο του μεσημεριού της γαλήνης. Γάργαρο γαλάζιο που το λέρωσαν χίλιοι στεναγμοί.
Οι ανάσες γίνονται ένα με τον άνεμο. Κι αυτός καλπάζει προσπερνώντας τις πεθυμιές και τις θύμησες.
Οι κεραυνοί έκρυψαν τ’ άρματά τους και σιωπούν. Και αφουγκράζονται. Φωνές που αφήνουν τα χνάρια τους στους φλεγόμενους δρόμους. Εναλλάσσονται οι στιγμές πάνω στο λευκό, φρεσκοπλυμένο σεντόνι της ψυχής. Ενας αιώνιος ταξιδευτής πάνω σ’ ένα Αγιωργίτικο άτι ο άνεμος της επιθυμίας. Εθισμένος στην εναλλαγή. Εθισμένος στην κίνηση.
Εθισμένος στο τώρα. Ρίχνει τις ριπές του πάνω στους βαλτωμένους εγωισμούς, πάνω στα βαλτωμένα βολέματα. Ενας επαναστάτης άνεμος που είναι παντοτινός σύντροφος των πιο ψηλών κορυφών, των πιο απάτητων ονείρων. Εκεί που δεν υπάρχουν σπήλια για να κρυφτούν τα θεριά. Εκεί που δεν υπάρχουν σπήλια για να ξεκουραστούν τ’ αγρίμια. Μια διαρκής επανάσταση ο καβαλάρης άνεμος. Δεν τον κρατούν οι ουρανοί. Δεν τον χωρούν οι άβυσσοι της θάλασσας. Δεν ξέρει τα σύνορα των στεριών και των ερήμων. Η ανανέωση του τώρα, είναι η εναλλαγή των στιγμών. Στιγμιαίες μάχες με νικητή την έκρηξη. «Πράξε» φωνάζει ο άνεμος. Δράσε. Λιώσε τη φθορά της ύλης. Λιώσε όλους τους φόβους. Χίλια κεριά αναμμένα σε μια μελωδία που υψώνεται, το “να ζεις”. Το να δημιουργείς. Ένα χαστούκι σε κάθε τι το τυραννικό που προσπαθεί ν’ απλώσει τα δεσμά του. «Εχεις το σπαθί», φωνάζει ο άνεμος. Κι η αδερφή του η Ηχώ πολλαπλασιάζει την κραυγή του.
Η ψυχή πολλαπλασιάζει την κραυγή του. Αδυσώπητο φως, θα σε καταπιούν τα βλέμματα της σκοτεινιάς της ψυχής που πλαντάζει. Και τότε ο άνεμος θ’ απλώσει τα χέρια του και θ’ ανεβάσει το φλογισμένο όνειρο πάνω στο άτι του. Χαΐνισσα ψυχή, γίνε ο καβαλάρης τ’ ουρανού.