Η ψεύτικη ταυτότητά μας είναι απλώς ένα υποκατάστατο του Είναι μας.
Πολύ συχνά ακούμε από τους γύρω μας φράσεις όπως «αυτό το μαγαζί είναι όλη μου η ζωή», «η δουλειά μου είναι η ζωή μου», «αυτό το πρόσωπο είναι η ζωή μου». Φράσεις που σηματοδοτούν μια πρωτοκαθεδρία ενός τμήματος του εαυτού μας, που όμως είναι πραγματικό μόνο τη στιγμή που το λέμε.
Δηλαδή αν πάψω να έχω το μαγαζί, δεν θα έχω ζωή; Αν πάψω να είμαι με το συγκεκριμένο πρόσωπο και το χάσω για κάποιο λόγο τελείωσε η ζωή μου και πρέπει να καώ στην πυρά; Είναι άραγε όλα αυτά τα πιστεύω των πολλών αληθινά ή η ψεύτικη ταυτότητά μας;
Κι αν αυτή είναι ψεύτικη ταυτότητα, ποια είναι η αληθινή μας ταυτότητα;
Και τρέχουμε για διαλογισμούς, γιόγκα, κοινωνικές δραστηριότητες, πολιτικές δραστηριότητες, ακόμη και θρησκευτικές, για να νοιώσουμε ότι είμαστε κάποιοι. Το shopping therapy, οι επεμβάσεις lifting, προσπαθούν να στηρίξουν, να δώσουν διάρκεια στον ψεύτικο εαυτό μας.
Οταν όμως μέσα από την προσευχή, τον διαλογισμό, τη γιόγκα, μείνουμε μόνοι, απομακρυνθεί δηλαδή ο ψεύτικος εαυτός μας και μείνει η πραγματικότητά μας, τότε έρχεται ένα μεγάλο σοκ και μαζί ο φόβος και ενίοτε ο πανικός, η κατάθλιψη,.
Στην αρχή νιώθουμε μια παράξενη “τρέλα” και μετά αρχίζουμε να νοιώθουμε πως δεν είμαστε αυτό που μέχρι τώρα πιστεύαμε κι έρχεται ένα μεγάλο ταρακούνημα. Σε όλες τις πρακτικές χαλάρωσης, απομόνωσης, περιμένει κανείς το πραγματικό να εμφανιστεί. Οι συνήθειες μας όμως πεθαίνουν δύσκολα. Κι όταν για πολλά χρόνια ζεις με μια ψεύτικη προσωπικότητα, πώς μπορείς να δεχθείς το πραγματικό ακόμη κι αν σου παρουσιαστεί ξεκάθαρα;
Και να ο φόβος που έρχεται βαθύς και μεγάλος. Γκρεμίστηκε ο ψεύτικος εαυτός μας, που θεωρούσαμε αληθινό και παλεύουμε να διαχωρίσουμε το αληθινό από το ψεύτικο και να επιβεβαιώσουμε το τελικά αληθινό, φθάνοντας έτσι το άτομο να λειτουργεί σαν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του.
Το πραγματικό όμως το έχουμε μέσα μας. Απλά πρέπει να απομακρυνθεί το ψεύτικο για να φανερωθεί. Και δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε, διότι αυτό που μπορεί να χάσουμε είναι το ψεύτικο και μόνο αυτό πρέπει να χαθεί. Το αληθινό δεν χάνεται ποτέ και φυσικά δεν δημιουργεί φόβο, ούτε καν ανησυχία. Όσο περισσότερο μένουμε στο ψεύτικο, τόσο πιο δυνατό το κάνουμε, τόσο περισσότερο προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι αληθινό.
Ας μην φοβόμαστε να μείνουμε έστω και για λίγο μόνοι, από κόσμο, αλλά κυρίως από σκέψεις, από συναισθήματα. Μόνοι με τον εαυτό μας, τον πραγματικό εαυτό μας, χωρίς τα επιπρόσθετά του, τα ελαττώματά μας. Όπως ο Επίκτητος αναφέρει: «Δικό μας είναι μόνο ότι μας δίνει η στάση μας απέναντι στα γεγονότα». Όλα τα άλλα αναφέρει ότι είναι δυνατόν να τα χάσουμε, να μας τα αφαιρέσουν. Τη στάση μας απέναντι στα γεγονότα, που έχουν ως συνοδευτικό τους τις αρχές που βρίσκονται μέσα μας, δεν μπορεί να μας τα αφαιρέσει ή να μας τα αλλοιώσει κανείς, παρά μόνον εμείς.
Η πραγματικότητά μας όμως πρέπει να είναι η άμεση και κύρια ενασχόλησή μας με την αναλλοίωτη αλήθεια μας, για να γίνει η μέρα μας καλύτερη και η ζωή μας ουσιαστική και αποτελεσματική.
Το ψεύτικο είναι σαν να χτίζουμε στην άμμο. Το παραμικρό κύμα τα γκρεμίζει όλα και τότε μένουμε με βήμα μετέωρο, με το επόμενο βήμα στο πουθενά και να η αιτία του φόβου, της απελπισίας, της ανικανοποίητης αναζήτησης, μας περιζώνει και νιώθουμε χαμένοι ή καλύτερα. δεν γνωρίζουμε ποιοί πραγματικά είμαστε.
Ας αναζητήσουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον αληθινό σκοπό μας στη ζωή, την πραγματικότητά μας. Αρκεί να αναρωτηθούμε αρκετές φορές.
Ποιά άραγε είναι η πραγματική μας ταυτότητα;
Ας τη βρούμε για να γίνουμε αποτελεσματικοί κι ευτυχισμένοι στην καθημερινότητά μας…
*ilariond@gmail.com
