Ο “κύριος Κομισιόν”

Είδαμε προ μηνών στην τηλεοπτική αντιπαράθεση τους πέντε υποψηφίους για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) τους Γιούνκερ, Σουλτς, Φερχόφστατ, Σκα Κέλερ και Αλέξη Τσίπρα. Στην ψηφοφορία, που έγινε απ’ τους νεοεκλεγέντες ευρωβουλευτές, ο Γιούνκερ, ο οποίος προτάθηκε απ’ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (26 κράτη, πλην Βρετανίας – Ουγγαρίας), υπερψηφίστηκε με 422 υπέρ, 220 κατά, 47 λευκά και 10 άκυρα, θα αντικαταστήσει δε τον επί δύο 5ετίες Ζοζέ Μπαρόζο, αναλαμβάνοντας καθήκοντα την 1 Νοεμβρίου 2014.
Ο κεντροδεξιός Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, ο νέος πλέον ισχυρός της Ευρώπης, διετέλεσε επί 18 χρόνια πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος της Ευρωζώνης (2005 – 2013, τον διαδέχτηκε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ), ο “κύριος Ευρώ”, όπως χαρακτηρίσθηκε, να δούμε πόσο ισχυρός θα μείνει στη συνέχεια. Και τούτο διότι εκφράζει εκ διαμέτρου αντίθετες με τη Μέρκελ θέσεις.
Στην ομιλία του αναφέρθηκε για την οικονομική κρίση ότι κατά την προηγούμενη 5ετία η Ευρώπη βρέθηκε σε δυσκολίες, μοιάζοντας σαν να προσπαθούσε να επισκευάσει “φλεγόμενο αεροπλάνο εν πτήσει”. Εγινε “κύριος Κομισιόν” σε περίοδο που η Ευρώπη βρίσκεται εξαρτημένη από κάπου, αδύναμη να παρακολουθήσει τα γεγονότα και ν’ αντιδράσει αυτεξούσια σε κάθε τι που γίνεται κι έχει σχέση με τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς. Η πτώση του Μαλαισιανού μπόινγκ σε ουκρανικό έδαφος και οι μη δηλώσεις ένθεν κακείθεν πρέπει να μας προβληματίζει.
Η ουσία είναι ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν είναι ν’ αλλάξει απ’ τις συνήθειες των πεπαλαιωμένων σχημάτων με νέες, αξίες, αντιλήψεις και προοδευτικές κινήσεις. Ανακυκλώνει και εμπιστεύεται πρόσωπα αλληλένδετα μεταξύ τους και έχοντας κάποιο αδιευκρίνιστο παρελθόν. Τον κ. Γιούνκερ δεν ξέρουμε κατά πόσο τον αγγίζει το σκάνδαλο των μυστικών υπηρεσιών του Λουξεμβούργου, που παρακολουθούσαν ξένα πρόσωπα, με επακόλουθο να παραιτηθεί από πρωθυπουργούς και να κηρύξει εκλογές απ’ τις οποίες βγήκε χαμένος. Ομως, το ότι 26 από τους 28 αρχηγούς κρατών της Ε.Ε. τον πρότειναν για πρόεδρο της Κομισιόν είναι αξιοπερίεργο.
Για μας η στάση του είναι αμφιλεγόμενη. Εβλεπε ότι οι Γερμανογάλλοι γνώριζαν το ελληνικό πρόβλημα, αλλά το αποσιωπούσαν, διότι κέρδιζαν. Αντέδρασαν, όταν κατάλαβαν ότι η κρίση της Ελλάδας απειλούσε την Ευρωζώνη. Ο Γιούνκερ κατακριτέος θεωρείται, διότι ως πρόεδρος του Γιούρογκρουπ δεν αντέδρασε δημοσίως.
Δικαιολογήθηκε ότι θα δημιουργούσε πρόβλημα στην οικονομία. Εκμυστηρεύτηκε δε ότι είχε ενημερώσει τους πρωθυπουργούς και υπουργ. Οικ/κών για τα πάντα, όσα αφορούσαν το χρέος. Είχε πάρει θετική στάση υπέρ ημών, αλλά οι Γαλλογερμανοί δεν τον άκουγαν.
Είχε πει: “Οι Ελληνες πήραν μια εύλογη απόφαση. Ο κόσμος υποφέρει. Θα πρέπει ν’ αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίον χορηγείται η βοήθεια, ώστε να εξασφαλίζονται ανάπτυξη και θέσεις εργασίας.
Η φράση μου «πόλεμος νομισμάτων» είναι σκληρή να περιγράψει την κατάσταση… Χρειάζεται εμπροσθοβαρής δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο για ν’ αντιμετωπισθεί η ανεργία στην Ελλάδα. Η επιτροπή να καταλάβει ότι βρισκόμαστε μετά τη Χιροσίμα και όχι πριν απ’ αυτήν”!
Τι κι αν τα ’λεγε; Για τους Ευρωπαίους ήταν “φωνή βοώντος…”. Για μας, που έπρεπε να εκμεταλλευτούμε τις απόψεις του Γιούνκερ και δεν το κάναμε, ήταν πολιτικό έγκλημα και δουλοπρέπεια.
Τον φέραμε εδώ και τον Φεβρ. 2011 τον αναγόρευσε η Νομική Σχολή του Παν. Αθηνών επίτιμο διδάκτορα. Του φορέσαμε την “τιάρα και το “γουνάκι”, ακούστηκε ότι θα του έδιναν και την ελληνική υπηκοότητα να ’ρχεται όποτε θέλει και να μείνει στην Ελλάδα όσο θέλει.
Να μην τον χάσουμε!