Ο κόμπος στο χτένι

Mε τον πιο τραχύ, απειλητικό και επιθετικό και συνάμα επίσημο και παράνομο τρόπο, ο Πρόεδρος της Τουρκίας απείλησε ευθέως ότι θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα της χώρας του, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αφαιρεί τα δικαιώματα της Τουρκίας από «νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που δεν της ανήκει η κυριαρχία τους…Η ιδιοκτησία του Αιγαίου και της Μεσογείου ανήκει σε όλες τις χώρες που διαθέτουν ακτές στις θάλασσες αυτές…» .
Είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν -και με συμβολική τελετή καθέλκυσης του πρώτου τουρκικής κατασκευής και υψηλής τεχνολογίας υποβρυχίου, του Πίρι Ρεις, από τα 6 συνολικά που θα καθελκύσει η Άγκυρα μέσα στα επόμενα χρόνια- αφήνει άμεση προειδοποίηση ότι αν χρειαστεί θα παρέμβει και στρατιωτικά για να διεκδικήσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς νήσων νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο, αλλά και στη Μεσόγειο ( υπονοώντας σαφώς όχι μόνον την μισή Κύπρο αλλά και το νησί της Γαύδου).
Εδώ και μια δεκαετία- ύστερα και από το συμβάν των Ιμίων- ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έχει παραλείψει ποτέ σε οποιαδήποτε συνάντηση τουρκικής με ελληνική αντιπροσωπεία να θέτει ανοιχτά θέμα «ιδιοκτησίας νήσων και βραχονησίδων στο Αιγαίο», που δεν κατονομάζονται στη Συνθήκη της Λωζάννης( σσ στη Συνθήκη κατονομάζονται η Σαμοθράκη , Λήμνος Λέσβος Χίος Σάμος Ικαρία) και γι αυτό ζητά επιμόνως και σταθερώς Αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν είχε αφήσει τόσο ανοιχτό το ενδεχόμενο να διεκδικήσει και με στρατιωτικά μέσα αυτά που νομίζει ότι «του ανήκουν» (σσ μετά από μοιρασιά , βεβαίως ,όπως συστηματικώς προτείνει στις ελληνικές κυβερνήσεις).
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη , φυσικά δεν ενεπλάκη σε αντιπαράθεση με την Τουρκία για να απαντηθεί το τουρκικό ερώτημα «ποιανού είναι μάνα μου το..νησί». Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η τουρκική απαίτηση έχει πέσει στο καλάθι των αχρήστων.
Τουναντίον μάλιστα.
Όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις από τη δεκαετία του 2000, που άρχισαν οι «διερευνητικές επαφές Ελλάδας – Τουρκίας» και δεν έχουν λήξει ακόμα, σε κάθε συνεδρίαση δις του έτους φέρνει στο τραπέζι τω διαπραγματεύσεων από πλευράς της και το θέμα κυριαρχίας νήσων του Αιγαίου και της Μεσογείου ( Γαύδος) και την Αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, μαζί με έναν μακρύτατο κατάλογο θεμάτων, από τα 10 νμ του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου, τα σχέδια πτήσεων , το εύρος του Fir Αθηνών, την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Αν Αιγαίου, την υφαλοκρηπίδα ,την θαλάσσια περιοχή έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο και άλλα θέματα ων ουκ έστι αριθμός.
Φυσικά, (σσ και με τα ολίγα και ασαφή που έχουν γίνει γνωστά όλο αυτό το διάστημα), καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κάνει αποδεκτές αυτές τις τρελές και επικίνδυνες επιδιώξεις της Τουρκίας σε βάρος των εθνικών και κυριαρχικών συμφερόντων της χώρας . Αυτό όμως δεν αποτελεί σημείο ανακούφισης , αλλά μόνον σημείο βαθιάς περισυλλογής και επείγουσας ανάγκης αναθεώρησης τακτικής και διόρθωσης λαθών που έχουν σωρευθεί στους ελληνικούς χειρισμούς όλο το προηγούμενο διάστημα.
Και τούτο γιατί η Τουρκία βάζοντας ελεύθερα στο τραπέζι των διερευνητικών συνομιλιών ό,τι θέλει και όπως το θέλει, -αφού δεν υπάρχει ένα καθορισμένο και περιοριστικό πλαίσιο στα υπό συζήτηση ελληνοτουρκικά θέματα–κατοχυρώνει το δικαίωμα σε συζήτηση και διαπραγμάτευση των απαιτήσεων και διεκδικήσεων της σε βάρος των εθνικών και κυριαρχικών συμφερόντων της Ελλάδας.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα συνεχώς αμύνεται απέναντι στις τουρκικές απαιτήσεις – διεκδικήσεις και το κυριότερο δεν έχει βάλει «σε τάξη» τα δικά της θέματα εθνικής πολιτικής, με αποτέλεσμα πολλές ελληνικές θέσεις να κονταροχτυπιούνται μόνες τους και να δίνουν το «δικαίωμα» στην Τουρκία να χτίζει την επιθετική διεκδικητική πολιτική της και με βάση ελληνικά «λάθη» (σς πχ δεν είναι ακόμα και σήμερα δυνατόν τα 10νμ του εθνικού εναερίου χώρου να βασίζονται σ ένα «απλό» Προεδρικό Διάταγμα χωρίς να υπάρχει –ή να μην υπάρχει -ο αντίστοιχος νόμος του κράτους. Όπως δεν είναι ακόμα και σήμερα δυνατόν, η Ελλάδα να μην έχει απαιτήσει και κατοχυρώσει την κατάργηση των παράνομων και παράτυπων Διαταγών τριών γ γραμματέων του ΝΑΤΟ για την «αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Αν Αιγαίου». Όπως δεν είναι δυνατόν εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια η Ελλάδα να μην έχει ανακτήσει το «χαμένο έγγραφο» του ICAO του 1958 για τα όρια του Fir Αθηνών στο Καστελόριζο, που επιτρέπει τώρα στην Τουρκία να χρησιμοποιεί τα προγενέστερα και καταργημένα όρια του 1950, που τις δίνουν τεράστιο «χώρο» στην υφαλοκρηπίδα της ώστε να τολμά να “κατεβάζει” την ΑΟΖ της μέχρι την Λιβύη.. Όπως δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει ζώνη αλιείας στο Αιγαίο μόνον τα 6νμ των χωρικών υδάτων , τη στιγμή που η Τουρκία από τη δεκαετία του 1960!! έχει ψηφίσει και εφαρμόζει και υπερασπίζεται ζώνη αλιείας 12νμ στο Αιγαίο. Και τόσα άλλα σοβαρά και επικίνδυνα για τα εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας…
Αυτή την στιγμή η κυβέρνηση Μητσοτάκη- η στήλη επιμένει σ αυτό- προσπαθεί να κερδίσει διπλωματικό – και όχι μόνον-χρόνο απέναντι στην Τουρκία, «ψελλίζοντας» μέσω πολλών εκπροσώπων του δικομματικού πολιτικού συστήματος των τελευταίων δεκαετιών, ότι παρά τους «λεονταρισμούς» του Ερντογάν , η Τουρκία θα οδηγηθεί στο Δικαστήριο της Χάγης ,αφού προηγουμένως συμφωνηθεί το απαραίτητο συνυποσχετικό. Αυτή η διαδικασία , -την οποία αρέσκεται να ψελλίζει η ελληνική πολιτική ελίτ-προϋποθέτει δέσμευση και των δυο πλευρών σε μακρόσυρτες διερευνητικές διαπραγματεύσεις, με την ελπίδα ότι και αυτές θα χαθούν στον χρόνο, όπως και οι προηγούμενες. Στο μεταξύ, όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, η ελληνική πολιτική ελίτ των κομμάτων μετά χαράς δέχεται τη συζήτηση για στρατιωτικά ΜΟΕ, ( δηλαδή στο Αιγαίο) ελπίζοντας πεισματικά ότι θα περάσει τώρα επώδυνα για την ελληνική πλευρά θέματα , ( πχ όπως τα DFS), τα οποία είχε ακυρώσει τη δεκαετία του 2000 η ίδια η ελληνική Πολεμική Αεροπορία ως άκρως επιβλαβή για τα ελληνικά συμφέροντα..
Δεν είναι αυτή η περίπτωση τώρα. Και τούτο γιατί ο Ερντογάν, όλα αυτά τα χρόνια της ελληνικής απραξίας και χαριτωμένης ανεμελιάς, έχει γεμίζει μέχρι πάνω το καλάθι των διεκδικήσεων του σε βάρος της Ελλάδας , τα έχει ρίξει όλα πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τα έχει κατοχυρώσει προς συζήτηση γιατί η ελληνική πλευρά δεν έχει ακυρώσει ούτε μια από τις τουρκικές διεκδικήσεις- απαιτήσεις, αλλά τις έχει αφήσει για αργότερα..και για την επόμενη κυβέρνηση..
Τώρα όμως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, ο Ερντογάν είναι πλέον ανοιχτά επιθετικός και με άμεση απειλή χρήσης στρατιωτικών μέσων. Και η Αθήνα δεν έχει πια πολύ χρόνο να ανασυντάξει δυνάμεις και θέσεις , να καθαρίσει τα δικά της λάθη, αν δεν θέλει –ύστερα από απρόβλεπτες διαδικασίες που δεν ξέρει κανείς- να βρεθεί σ ένα τραπέζι για «μοιρασιά μισά- μισά».
Στην καλύτερη περίπτωση..