Ζούμε κοσμοϊστορικές στιγμές * άνθρωποι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, παιδιά φοβισμένα, γυναίκες γαντζωμένες στους αγαπημένους τους. Κάνουμε ιώβεια υπομονή και αντιστεκόμαστε, με όπλα την αγάπη και την ταπείνωση. Περνάει ο θάνατος πάνω από τα κεφάλια μας κι οι νύχτες κρύβουν αδιόρατα μυστικά. Δουλεύουμε και ξεχνάμε τους εαυτούς μας, προσδοκώντας τη λύτρωση. Γιατροί, νοσηλευτές και επάίοντες της επιστήμης, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Τα νιάτα ατίθασα δεν πειθαρχούν και ποθούν την επανάσταση που θα τους ασφαλίσει μες στα αγαπημένα τους στέκια. Όλοι φοβόμαστε, όλοι προσέχουμε και αναφωνούμε: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία»·
