O κόσµος ξηµερώνει, µα σε παρακαλώ!
Μη µε ξυπνήσεις, ούτε και σήµερα…
Το ξέρω πως σ’ αρέσει να µπήγεις καρφιά στις σάρκες του· αίµατα αθώων και κλάµατα µικρών παιδιών!
Των αδυνάµων τις ζωές το ξέρω πως δεν νοιάζεσαι! Κι αν εσύ τίποτα δεν κάνεις, κι αν εσύ τίποτα δεν µπορείς, κανένας δεν νοιάζεται, ούτε µπορεί!
Κι εγώ φτάνει η στιγµή που δεν θα ’µαι τριγύρω! Η Άβυσσος µε καλεί!
Και πόσο θλίβοµαι για τα παιδιά που θα έρθουν, τα παιδιά που θα ’ρχονται…
Πόσο πονώ να σκέφτοµαι τα έντροµα µάτια τους καθώς θα τους διδάσκουν οι δυνατοί το µάθηµα της ζωής· πως τ’ άδικο κι η δύναµη των δυνατών διαφεντεύουν τον κόσµο!
Πόσο λυπάµαι ότι κανείς δεν θα τους µάθει πως οι αδύναµοι αυτής της γης θα… γίνονται -δεν θα γεννιούνται- για να τους καταπατούν οι δυνατοί κάτω από τις µπότες τους
…Ήµουν κι εγώ κάποτε παιδί και τα ’µαθα µε τον καιρό, πως ο κόσµος που ονειρευόµουν, ένας άλλος κόσµος, δεν θα ξηµερώσει!
…Μη µε ξυπνήσεις ούτε και σήµερα!
Ο κόσµος πια ξηµερώνει, ο ήλιος κατακαίει, κρυµµένος πίσω από τη βουή, τον όλεθρο και τη θαµπή ντροπή του!
Αλάτι πάνω στις πληγές οι οιµωγές!
Η συνειδητοποίηση πως την Ιστορία τη γράφουν οι δυνατοί τις πιότερες φορές· αλάτι πάνω στις ανοιχτές πληγές! Ποιος το αντέχει;
Μη µε ξυπνήσεις ούτε και σήµερα!
Σε τέλµα πια κάθε προσπάθεια ν’ ακούσουν τη φωνή µας τούτες τις µέρες οι κριτές των πάντων, όλοι εκείνοι που η φωνή τους υπερισχύει της Αλήθειας, όλοι όσοι καµουφλάρουν την ασχήµια τους και την κακοσύνη τους!
∆εν θα ξηµερώσει για πολλούς και σήµερα η µέρα· κι όσοι αντέχουν τούτη την αλήθεια, αναλογίζοµαι πώς µπορούν και την κουβαλούν;
Ο κόσµος τους πώς ξηµερώνει;
