ΤΟ ότι ο κόσμος μας περνάει αλλεπάλληλες κρίσεις από τις αρχές του αιώνα είναι προφανές. Oτι οι φυσικές καταστροφές από ακραία καιρικά φαινόμενα στην εποχή μας συμβαίνουν συχνότερα, κι αυτό δεν αμφισβητείται.
ΕΧΟΥΜΕ ήδη μπει σε μια νέα περίοδο της ιστορίας, με ρευστότητα γεγονότων και πραγμάτων (πολλοί την ονομάζουν «νέο μεσαίωνα») και το χειρότερο δεν διαθέτουμε αυτή την κρίσιμη εποχή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ικανούς κορυφαίους ηγέτες.
ΑΛΛΑ και οι άλλοτε πανίσχυρες κι ακλόνητες ιδέες (θρησκευτικές, πολιτικές, φιλοσοφικές) είναι κι αυτές ρευστές. Η παρακμή πλήττει τα πάντα.
ΕΤΣΙ, άλλοι την πληρώνουν με αιματηρούς πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Αφρική), άλλοι προσπαθούν να βρουν νέα “ταυτότητα” («αραβική άνοιξη», ατέλειωτος πόλεμος στη Συρία) εμείς αντιμετωπίζουμε αυξημένη επιθετικότητα από την Τουρκία, επείγεται βεβιασμένη λύση στο Σκοπιανό, ενώ αμέτρητα είναι και τα ρεύματα των προσφύγων και των πνιγμών στη Μεσόγειο.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ πόλεμοι δημιουργούνται με προπομπούς ιδέες: θρησκευτικές, οικονομικές, πολιτικές κ.ά., ή την αποκατάσταση «αδικίας» όπως την εννοούν οι ισχυροί, την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», την ειρήνη. Ή πάλι
-αν πρόκειται για οικονομικό πόλεμο- τις επιβαλλόμενες “διαρθρωτικές” ή καθεστωτικές αλλαγές που οι ισχυροί θέλουν!
ΜΕ την κατάρρευση του Κομμουνισμού και την πτώση του τείχους του Βερολίνου (1989), η λεγόμενη «ισορροπία τρόμου» που στηριζόταν στην ιδεολογία δυο εκ διαμέτρου διαφορετικών κόσμων, ανετράπη. Από τότε ο κόσμος βρίσκεται σε δίνη και σύγχυση.
ΓΙΑ χρόνια θα ψάχνουμε την «έξοδο κινδύνου», όπως εναγώνια ψάχνουμε εμείς στην Ελλάδα το «φως στο τούνελ» των μνημονίων.
ΚΑΙ εδώ οι ποιητές είναι πιο σοφοί και σαφείς. Στο ποίημά του “Εξοδος κινδύνου”, ο Νικηφ. Βρεττάκος, (Τα Ποιήματα σελ. 167,) να τι μας λέει: «Οταν οι ιδέες θα ξαναγίνουνε ιδέες/ (γιατί κι αυτό μπορεί να γίνει αλλά σε μακρυνούς καιρούς)/ όταν θα ξαναρχίσουν οι μορφές να διαχωρίζονται απ’/ το χάος,/ όταν οι έννοιες θ’ αποχτήσουνε τη στερεότητα τους,/ όταν οι λέξεις θα ονομάζουνε συγκεκριμένα πράγματα,/ τότε θα πάψει κι ο πλανήτης μας να ταλαντεύεται/ πότε από δώ, πότε από κεί, στον άξονα του».
ΜΑΚΑΡΙ, λέμε, να επιστρέψει «ο κοινός νους» στα μυαλά των ιθυνόντων και μακάρι οι ιδέες και οι αξίες να ξαναβρούν το νόημά τους και να αποκτήσουν αντίκρισμα στη ζωή μας.
