Ο Κωσταρός Βολουδάκης και οι Τράπεζες

Πολλά δισεκατομμύρια ευρώ είναι τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις τράπεζες. Μα δε φταίνε αυτοί που πήρανε τα δάνεια, φταίνε οι τράπεζες που δεν εξετάσανε τη δυνατότητα και την αξιοπιστία, ούτε των δανειοληπτών, ούτε και των εγγυητών τους.
Ο Κωσταρός Βολουδάκης, που κατοικούσε τον χειμώνα στον Βουβά και το καλοκαίρι στην Iμβρο, είχε “χοντρό νοικοκυριό” σ’ αυτά τα δυο χωριά. Περίπου στο 1824, ενήλικος, επήγε οπλαρχηγός στον Βαφέ Αποκορώνου. Αφού είδανε τις αξιόλογες ικανότητές του, σε πόλεμο και σε ειρήνη, τον κάνανε γενικό αρχηγό του Αποκόρωνα. Επούλησε τα νοικοκυριά του στα Σφακιά, που τ’ αγόρασε ένας Χιονιάς, όλα μαζεμένα, και τα πούλησε τμηματικά και κέρδισε διπλά απ’ όσα έδωσε για να τα αγοράσει. Το σπίτι του ήτανε αυτό που τώρα ανήκει στους απογόνους του Σταύρου Πέρρου. Επήρε και ο πατέρας μου κτήματα από  τον Χιονιά, που ήτανε συγγενείς μας, και σ’ αυτά έχτισα το σπίτι που κατοικώ στον Βουβά.
Ο Κωσταρός και στον Βαφέ έγινε πολεμικός μα και οικονομικός παράγοντας και αναγνώριζε ότι τα πάντα τα όφειλε στις ικανότητές του, μα και στις μάχες, πολλά όφειλε στους οπαδούς του, διότι οι μάχες κερδίζονται από τους καλούς ηγέτες μαζί με τους ηρωικούς στρατιώτες τους.
Και τους αγαπούσε και τους προστάτευε και εν καιρώ ειρήνης. Πάντα είχε λεφτά ο Κωσταρός, και συχνά βοηθούσε αδύναμες οικογένειες. Πολύ συχνά, επίσης, έδινε δανεικά, άτοκα, μα όχι ανεξέλεγκτα. Στους Βαφιανούς, που τους ήξερε καλά, έδινε αμέσως θετική ή αρνητική απάντηση, μα για τους κοντοχωριανούς του, άμα του ζητούσε κανείς δανεικά του έλεγε: “την τάδε μέρα θα έρθω στο χωριό σου και θα το κανονίσουμε”. Την ορισμένη μέρα, εκαβαλούσε το άλογό του και πήγαινε στο χωριό του φίλου. Μπορεί να μάζευε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το συγκεκριμένο πρόσωπο, μα επήγαινε και στο σπίτι του για να δει και τους “βουβούς εγγυητές”.
Μόλις έμπαινε στην αυλή κοίταζε αν υπάρχουν ξύλα, αν υπάρχει στάβλος για “βουιδογάιδουρα” και αν φαίνεται οργανωμένο το σπίτι. Μετά έμπαινε μέσα και άνοιγε κουβέντα, αν έχουνε κτηνοτροφία, με τι άλλες ασχολίες καταγίνονται και έβγαζε συμπέρασμα, αν είναι ή δεν είναι αξιόπιστοι οι “βουβοί” εγγυητές και αναλόγως εδάνειζε. Μπορούσε να χαρίσει, μα επ’ ουδενί δεν ήθελε να δανείσει στους αναξιόπιστους.
Αυτά που γράφω, δεν τα είδα γραμμένα πουθενά, μα τα άκουσα από ανθρώπους που τον ζήσανε τον Κωσταρό, από χωριανούς μου υπέργηρους, όταν ήμουνα παιδί, και από Βαφιανούς υπέργηρους, διότι είχα πάντα στενούς συγγενικούς δεσμούς με Βαφιανούς και από μικρός εσύχναζα στο ηρωικό αυτό χωριό.