Στις 26/3/1926 (εφημ. Κήρυξ) στο Κρητικό Ωδείο ενώπιον των διευθυντών του Εθνικού Ωδείου Αθηνών και του Κρητικού Ωδείου (μετέπειτα Βενιζέλειου Ωδείου) Μανόλη Καλομοίρη και Αλέξανδρου Αλιμπέρτη, αντίστοιχα, ο προσκεκλημένος διάσημος λυράρης Νικόλαος Κατσούλης (Κουφιανός) και ο συνεργάτης του λαουτιέρης Ιωάννης Παπαδάκης δίνουν μια μουσική επίδειξη.
«[…]Κατ’ εκφρασθείσαν ως εμάθομεν επιθυμίαν του κ. Καλομοίρη, όπως ακούση το εύμολπον μουσικόν όργανον, την Κρητικήν λύραν, ελήφθη φροντίς και εκλήθη ο γνωστός τοις συμπολίταις ημών και ανά τον Νομόν Χανίων κ. Νικόλαος Κατσούλης ή Κουφιανός, όστις μετά του συμπαίκτου του Ιω. Κ. Παπαδάκη, παρουσία του Διευθυντού του Ωδείου κ. Αλιμπέρτη, των Καθηγητών του πιάνου κ. Μ. Σκουλούδη και κ. Κατίνας Δαρμάρου[…]και άλλων, επαίχθησαν εις την τρίχορδον Κρητικήν λύραν όλοι οι ευαίσθητοι και γαργαλιστικοί Κρητικοί χοροί. Επί της μουσικής αυτών τέχνης και μελωδίας εγένετο επιστημονική μουσική συζήτησις τοιαύτη, ώστε να τιμάται εξαιρετικώς η πατρίς μας Κρήτη μόνη εξ όλων των άλλων τμημάτων του Ελληνισμού και εν τη εγχωρίω ακόμη μουσική, διασωθείση δια της εξελίξεως των αιώνων, ώστε να ενθουσιά και να συναρπάζη, όχι μόνον τους Κρήτας χορευτάς, αλλά και αυτούς τους ακροατάς. Ως ευχαρίστως δε εμάθομεν, ο μουσικοδιδάσκαλος και συνθέτης κ. Καλομοίρης, ως και ο Διευθυντής του Ωδείου μας κ. Αλιμπέρτης, έμειναν λίαν ευχαριστημένοι, κυριολεκτικώς κατενθουσιασθέντες εκ της εκτελέσεως, συνεχάρησαν δε θερμώς και επανειλημμένως τους ανωτέρω Κρήτας οργανοπαίκτας, εις τους οποίους συνέστησαν την διατήρησιν όσο το δυνατόν της Κρητικής λύρας, ως μουσικού οργάνου[…]».
Ο Μανόλης Καλομοίρης εντυπωσιάζεται τόσο πολύ από τον Κουφιανό που στις 9/4/1926 διαβάζουμε στην εφημερίδα Κήρυξ άρθρο, το οποίο δημοσιεύει στην εφημερίδα Έθνος στην Αθήνα με τίτλο «ο Λυράρης» που εξαίρει τον «αυτοσχέδιον Μουσουργό». Ο Κουφιανός, εκτός από τα γλέντια και τα πανηγύρια, παίζει συχνά και σε δύο-τρία μεγάλα καφενεία, τα οποία βρίσκονται στα «στιβανάδικα», τους αγαπημένους χορευτικούς σκοπούς των Χανιωτών, δηλαδή συρτό και πεντοζάλι. Τους χορούς συνοδεύει είτε με ερωτικές είτε με πολιτικές μαντινάδες που είναι φιλοβενιζελικές. (Από τα βιβλίο Α. Αλιγιζάκης, Όπερες, Μαντολινάτες & Καντάδες, Βαλς & Συρτός στα παλιά Χανιά.)
