» Συμμετείχε (ή μη) στη συνωμοσία της Φιλορθοδόξου Εταιρείας (1839);
» Συγκριτικά στοιχεία και προβληματισμοί (1)
Ο Νικόλαος Ρενιέρης, γεννημένος στα Παλαιά Ρούματα Κισσάμου (1758), σπούδασε Ιατρική στο Μονπελιέ και την Ιταλία. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στα Χανιά κι εργάστηκε ως ιατρός και φαρμακοποιός. Είχε δράση πολυσχιδή, όχι μόνο επιστημονική, αλλά και κοινωνική – φιλανθρωπική, εκπαιδευτική και φιλεκπαιδευτική.
Στα 1819 μυείται στη Φιλική Εταιρεία από τον Καλλίνικο Βερριαίο. Στις 15 Φεβρουαρίου 1826, από το Κουστογέρακo Χανίων και ενώ εκείνος βρισκόταν στα Κύθηρα, η Επαρχία Σελίνου τον εξέλεξε ως Πληρεξούσιό της στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας. Η Γ’ Εθνοσυνέλευση στην Τροιζήνα, επειδή θεωρούσε άμεση ανάγκη την όσο το δυνατόν ταχύτερη συγκρότηση της Βουλής και την εκλογή Προέδρου χωρίς καμία καθυστέρηση, σύμφωνα με ψήφισμά της (2), εξέλεξε παμψηφεί ως Πρόεδρό της τον Νικόλαο Ρενιέρη, ύστερα από πρόταση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Απολαμβάνοντας της εμπιστοσύνης του Καποδίστρια, ορίστηκε μέλος της Εθνικής Επιτροπής της Συνελεύσεως και διορίστηκε από τον Κυβερνήτη ως Μέλος του «Πανελληνίου», του γνωμοδοτικού σώματος που ιδρύθηκε στις 18/1/1828 από τον Ιωάννη Καποδίστρια, σε αντικατάσταση του Βουλευτικού.
Ακολούθησε η ενεργός συμμετοχή του σ’ όλη τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη, παρά την ηλικία του, και τον Οκτώβριο του 1829 ανέλαβε τη θέση του Αρμοστή της Κρήτης.
Ο Ρενιέρης ανακλήθηκε στο Ναύπλιο στις αρχές Δεκεμβρίου του 1830, όταν κάθε ελπίδα για λύση του Κρητικού Ζητήματος ή συνέχισης του αγώνα στο Νησί, εξέλιπε.
Αν και αρκετά ηλικιωμένος, ο Ρενιέρης, διετέλεσε πρόεδρος της Κεντρικής των Κρητών Επιτροπής που σκοπό είχε την οργάνωση και ενεργό υποστήριξη της Κρητικής Επανάστασης του 1841. Διετέλεσε ακόμη Σύμβουλος Επικρατείας, εκλέχθηκε επίσης πληρεξούσιος της Γ΄ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνικής Συνελεύσεως (1843), συμμετείχε στην Επιτροπή Σύνταξης του Συντάγματος του 1844, ενώ στις 16 Ιουνίου του ιδίου έτους εκλέχθηκε Μέλος της Γερουσίας.
Ο Ρενιέρης ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Δανέζη κι είχε αποκτήσει ένα γιο και μια κόρη. Όπως σημειώνει ο Sieber (3): το 1810, στη διάρκεια των ταραχών του Τουρκικού όχλου των Χανίων, οι Τούρκοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν το σπίτι του, ενώ ο ίδιος απουσίαζε. Η κόρη του, οκτώ μόλις χρόνων που βρέθηκε μόνη, μπόρεσε μεν να κρυφτεί, αλλά από τον φόβο της «ησθένησε κατά την καρδίαν» και χωρίς να συνέλθει ποτέ, πέθανε αργότερα σε ηλικία μόλις 18 χρόνων.
Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ
Ο Νικόλαος Ρενιέρης φέρεται να υπήρξε ηγετικό στέλεχος της Φιλορθοδόξου Εταιρείας (4), το 1839, μιας συνωμοτικής οργάνωσης που είχε σκοπό την απελευθέρωση των αλύτρωτων εδαφών της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας, όπως και την εν γένει ενίσχυση της Ορθοδοξίας που, κατά την εκτίμησή τους, κινδύνευε, αλλά παράλληλα προπαγάνδιζε και απαιτούσε να ασπασθεί ο Όθωνας το ορθόδοξο δόγμα.
Και όντως υπήρξε Νικόλαος Ρενιέρης στέλεχος της Εταιρείας. Η οργάνωση τελικά προδόθηκε εξ αιτίας των ερίδων μεταξύ των στελεχών της, με αποτέλεσμα να συλληφθούν ο Νικήτας Σταματελόπουλος (ο επιλεγόμενος Νικηταράς), ο Γεώργιος Καποδίστριας και ο Νικόλαος Ρενιέρης, με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του θρόνου. Το Δεκέμβριο του 1839 συνελήφθη ο Ρενιέρης στις Σπέτσες, ενώ ετοιμαζόταν να διαφύγει στα Επτάνησα και οι τρεις, Νικήτας Σταματελόπουλος, Γεώργιος Καποδίστριας και Νικόλαος Ρενιέρης, παραπέμφθηκαν στις 11 Ιουλίου 1840 σε δίκη, κατηγορούμενοι οι δύο πρώτοι ως οργανωτές και ο τελευταίος, ο Ρενιέρης, ως πράκτορας μυστικής εταιρείας, της οποίας ο πρωταρχικός σκοπός ήταν ο αλύτρωτος Ελληνισμός.
Παραπέμφθηκαν για πλημμέλημα και όχι για προδοσία, σύμφωνα με τα άρθρα 212, 214 και 217 του ποινικού κώδικα, τα οποία απαγόρευαν αυστηρά τις μυστικές εταιρείες. Η δίκη αυτή του Ιουλίου 1840 εξελίχθηκε σε ένα πόλεμο εγκλήσεων και αντεγκλήσεων, και τελικά οι πέντε δικαστές να κατέληξαν σε αθωωτική ετυμηγορία και για τους τρεις κατηγορουμένους. Ο Όθωνας εξοργίστηκε με την απόφαση αυτή και κατέφυγε σε διοικητικά μέτρα, με αποτέλεσμα την απόλυση του εισαγγελέα Γ. Τυπάλδου και την καθαίρεση των δικαστών με την κατηγορία της κακοδικίας, διατάσσοντας παράλληλα την απέλαση του Γεωργίου Καποδίστρια από την Ελλάδα και τον περιορισμό του Νικήτα Σταματελόπουλου στην Αίγινα.
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ας σημειωθεί ότι με την αποκάλυψη της συνωμοσίας προκλήθηκε μεγάλη διαμάχη ανάμεσα στις εφημερίδες των αντίπαλων πλευρών με καθημερινά δημοσιεύματα, όπως οι σφοδρές αντιπαραθέσεις μεταξύ κυρίως των εφημερίδων των Αθηνών «Αιών» και «Αθηνά» που μαινόταν από τον Ιανουάριο, αλλά και άλλων, δημοσιεύματα που – εκτός των άλλων πηγών – παρέχουν αρκετά επιμέρους στοιχεία για την όλη υπόθεση.
Μια πιο προσεκτική αναδίφηση των σχετικών στοιχείων (5) τόσο από τον Τύπο όσο και από άλλες πηγές, εγείρει αρκετές απορίες ως προς την ταυτότητα του συμμετέχοντα στην Εταιρεία Νικολάου Ρενιέρη:
1. Σύμφωνα με τα γραφόμενα της εφημερίδας ΑΙΩΝ (6): Περί τα τέλη Ιουνίου του έτους 1839 προσήλθεν προς τον Γεώργιον Καποδίστριαν Νικόλαος τις Ρενιέρης, προσφέρων τας εκδουλεύσεις του προς τούτον. Και συνεχίζει η εφημερίδα σκιαγραφώντας τον Ρενιέρη: Αγύρτης τις της Γερμανίας, τυχοδιώκτης, παντού πενέστατος, και προ ολίγου εις Αθήνας φαινόμενος, αν όχι φίλος, γνώριμος όμως με εκείνους οίτινες πεπωλημένοι εις πολιτικήν ξένην είχον και έχουσι πόλεμον κεκηρυγμένον κατά του κυβερνητικού λεγομένου κόμματος. Τον λόγον μας υποστηρίζουσι καταθέσεις διάφοροι γενόμενοι ενώπιον της προανακρινούσης επιτροπής. Πόθεν άρα ο Ρενιέρης, άγνωστος μέχρι τούδε προς τον Γ. Καποδίστριαν προσέφερε εκδουλεύσεις προς τούτον;
Και στη συνέχεια απορεί η εφημερίδα γιατί προσέφερε εκδουλεύσεις ο άγνωστος στον Καποδίστρια Ρενιέρης αφού ούτε υπουργός ούτε κομματάρχης ήταν και το κυριότερο δεν διέθετε οικονομικά μέσα.
Σε καμιά αναφορά στον Τύπο ως προς το θέμα της Εταιρείας, ο Ρενιέρης δεν αναφέρεται – με δημοσιογραφική ειρωνεία έστω – με τις ιδιότητες και τα αξιώματά του Κρητικού Ρενιέρη, αλλά το τελείως αντίθετο. Το παρελθόν και η διαδρομή του εκ Χανίων ορμωμένου τ. Προέδρου της Ελληνικής Βουλής, δεν συνάδουν καθόλου με τις ιδιότητες κάποιου Ν. Ρενιέρη αγύρτη και τυχοδιώκτη της Γερμανίας, μόλις προ ολίγου εις Αθήνας φαινομένου, όπως αναφέρει ο ΑΙΩΝ.
2. Στο επίσημο Βούλευμα παραπομπής σε δίκη στο Δικαστήριο Πλημμελειοδικών των πρωταιτίων της μυστικής οργάνωσης, αναφέρεται επί λέξει: (Lyons προς PaΙmerstοη, Αθήνα 18 Ιουνίου 1840, αριθ.78, F.O. 32.97). Το πόρισμα του βουλεύματος/ Το Συμβούλιον γι’ αυτές τις αιτίες και ιδόv το άρθρο 70 του ποινικού κώδικα, και τα άρθρα 206,251παρ.4, 252,253, 255, 259 παρ.3, 207, 208 παρ.3, 236 παρ.2 της ποινικής δικονομίας κηρύττον την ανάκρισιν περαιωμένην. Παραπέμπει ενώπιον του εν Αθήνας Δικαστηρίου Πλημμελειοδικών τους αναφερομένους Ν. Σταματελόπουλο γεννηθέντα στη Μεγάλη Αναστάσοβα, κάτοικο Αθηνών, Στρατιωτικόν 65 ετών, Γεώργιο Καποδίστρια γεννηθέντα στην Κέρκυρα, προσωρινώς κατοικούντα εις Αθήνας, κτηματίαν 54 Ετών, τον Νικόλαον Αποστόλου Ρενιέρη, γεννηθέντα στην Κορώνη, μη έχοντα οριστική διαμονή και ανεπάγγελτον 38 ετών, δια να δικαστούν σαν υπαίτιοι ενώσεως και παρανόμου εταιρείας, τουτέστιν ηνώθησαν περί το μέσον 1839 χωρίς την άδεια της κυβερνήσεως και σύστησαν ως ιδρυτές και αρχηγοί μια μυστική εταιρεία με το όνομα Φιλορθόδοξος. (7)
Η αναφορά στο βούλευμα παραπομπής είναι, όπως είδαμε, για: τον Νικόλαον Αποστόλου Ρενιέρη, γεννηθέντα στην Κορώνη, μη έχοντα οριστική διαμονή και ανεπάγγελτον, ετών 38.
Σε άλλη αναφορά ερμηνεύοντας τα αρχικά Ν.Α.Ρ. (8) φέρεται ως Νικόλαος Αντωνίου Ρενιέρης, αλλού αναφέρεται ως Πελοποννήσιος (9), ενώ η εφημερίδα «Αθηνά» στην εκτενή αναφορά της περί την δίκη, τον αναφέρει επίσης ως υιό του Αποστόλου, ενώ παραπέμπει και σε δημοσίευμα του «Αιώνα» που σημειώνει ότι ήταν γεννημένος στη Μεθώνη (10).
Αλλ’ ο Κρητικός Νικόλαος Ρενιέρης εκείνη την εποχή φυσικά δεν ήταν 38 ετών αλλά 82, ήταν γιος του Μάρκου και όχι του Αποστόλου ή του Αντωνίου, κι είχε γεννηθεί στα Παλιά Ρούματα Χανίων, κι όχι κάπου αλλού στην Ελλάδα.
Ας σημειωθεί ότι το πρακτικό αριθμ. 1025/12-7-1840 του Δικαστηρίου των εν Αθήναις Πλημμελειοδικών καθώς και η σχετική απόφαση δημοσιεύονται στο φ. της 21ης Ιουλίου 1840 της εφημερίδας ΑΙΩΝ – εννοείται με τα ονομαστικά στοιχεία που παρατέθηκαν παραπάνω.
3. Η εφημερίδα ΑΙΩΝ, που επετίθετο στην Εταιρεία και τα στελέχη της με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, αναγγέλλει στο φύλλο 825/15-11-1847 το θάνατο του καλοκάγαθου γερουσιαστή Ν. Ρενιέρη: Σήμερον απεβίωσεν εις έσχατον γήρας ο καλός καγαθός Ν. Ρενιέρης, Γερουσιαστής. Εις το επόμενον φύλλον θέλομεν αναφέρει περί του πολιτικού βίου του μακαρίτου.
Και στο φύλλο 830/3-12-1847 της ίδιας εφημερίδας δημοσιεύεται ο μακροσκελέστατος επικήδειος λόγος που είχε εκφωνήσει ο Μιχαήλ Αποστολίδης, που καλύπτει μια ολόκληρη σελίδα της εφημερίδας, όπου περιγράφεται ο εξαιρετικός χαρακτήρας του φιλοπάτριδος Ρενιέρη, η δράση του, η ταπεινότητα, η πραότητα και λογική του, η τεράστια συμβολή του στον Αγώνα, η διαδρομή του και τα αξιώματα τα οποία του εμπιστεύτηκε η πατρίδα και τα οποία ετίμησε σ΄ όλη τη ζωή του, ουδέποτε σκεπτόμενος τον πλουτισμό, παρά την πενία και τις προσωπικές τραγωδίες που τον βρήκαν. Φυσικά στον επικήδειο δεν υπάρχει καμιά αναφορά για δραστηριότητά του στην «Φιλορθόδοξο», έστω με κομψό ή διπλωματικό τρόπο, αλλά ούτε κι ο υπόλοιπος Τύπος δημοσίευσε κάτι σχετικό.
Και εγείρεται το ερώτημα πώς είναι δυνατόν ο ένας Ρενιέρης της Εταιρείας να χαρακτηρίζεται από τον ΑΙΩΝΑ απαξιωτικά ως προς τη συμπεριφορά και τις ενέργειές του και – στην ίδια εφημερίδα – ο αποθανών οκτώ χρόνια αργότερα Ρενιέρης να τιμάται στο έπακρον με τόσο επαινετικά λόγια για τη διαδρομή του, την προσφορά και τη φιλοπατρία του.
4. Όπως προαναφέρθηκε, ο Ρενιέρης, αν και υπέργηρος, διετέλεσε πρόεδρος της Κεντρικής των Κρητών Επιτροπής που σκοπό είχε την οργάνωση και ενεργό υποστήριξη της Κρητικής Επανάστασης του 1841, καθώς επίσης Σύμβουλος Επικρατείας, εκλέχθηκε πληρεξούσιος της Γ΄ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνικής Συνελεύσεως (1843), και συμμετείχε στην Επιτροπή Σύνταξης του Συντάγματος του 1844.
Αλλά πώς θα μπορούσε να καταλάβει αυτά τα αξιώματα και να εκλεγεί εάν είχε συμμετοχή στην «Φιλορθόδοξο Εταιρεία» μόλις το 1839 και μετά την πολιτική αναστάτωση, τα Δικαστήρια και τις αποφάσεις για τα στελέχη της;
Ο Νικόλαος Ρενιέρης άφησε την τελευταία του πνοή το 1847, σε ηλικία σχεδόν 90 ετών κι αφού η μοίρα του επιφύλαξε ανείπωτη πικρία, από σωρεία οικογενειακών συμφορών: είχαν πεθάνει πριν από αυτόν ο γιος του και τα εγγόνια του, ενώ, όπως προαναφέρθηκε, ήδη είχε επέλθη ο θάνατος και της κόρης του παλαιότερα.
Ως αναφέρεται, ο Ρενιέρης πέθανε πλήρης ημερών σε ηλικία 90 ετών επί της ψάθης, στις 14 Νοεμβρίου 1847, ενώ η οικογένειά του λιμοκτονούσεν, και κηδεύτηκε με έξοδα των συγγενών του!
Στην εφημερίδα «Η Εθνική» (φ. 148/20-11-1847) σημειώνεται: Την 14 ισταμένου ο κύριος Ρενιέρης, γερουσιαστής, παλιός και σεβάσμιος πολίτης, απεβίωσε, πολλαχώς και πολυετώς την πατρίδα υπηρετήσας. Γέρων υπερογδοηκοντούτης, προ πολλού ήδη νοσηλευόμενος, προ ολίγου δε μεγάλα παθών οικιακά δυστυχήματα ικανά να κλονίσωσι και νεανίου την ύπαρξιν, έτι δ’ εσχάτως ασθενήσας ετελεύτησεν εκ νόσου ήκιστα σχέσιν προς την καρδίαν ή την συνείδησιν εχούσης. Αλλ’ όμως τους επισκεφθέντας αυτόν ιατρούς, αγγραμμάτους και θανάτου αξίους όντας, περιμένει η θεία δίκη, διότι δεν διέγνωσαν της νόσου το αίτιον…
Τα στοιχεία που παρατέθηκαν σε αυτή την έρευνα είναι σαφή και τεκμηριωμένα και επιφέρουν ανατροπή ως προς την από πολλών δεκαετιών άποψη για τη συμμετοχή στη συνωμοτική οργάνωση μιας εξέχουσας προσωπικότητας της εποχής του. Και σίγουρα η συνεχιζόμενη έρευνα αποδίδει συνεχώς νεότερα. Ίσως οι πιο δύσπιστοι να διερωτώνται ακόμη: Ήταν τελικά ο Κρητικός Πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής και Αρμοστής Κρήτης Νικόλαος Ρενιέρης στέλεχος της συνωμοτικής «Φιλορθοδόξου» Εταιρείας, ή μια συνωνυμία με ένα τυχοδιώκτη τον κατατρύχει και θα πρέπει επιτέλους να αποκατασταθεί το λάθος που βαρύνει το όνομα του ευπατρίδη τόσα χρόνια; Τα τεκμήρια πάντως είναι αρκούντως εύγλωττα…
