O Kρητικός που “κατακτά” τον ουρανό

Κάνουν εναέριους ελιγμούς που κόβουν την ανάσα, πετυχαίνοντας χειρισμούς ακριβείας με ένα πανίσχυρο “μηχάνημα”, το F-16.
O λόγος για τους πιλότους – μέλη του Προγράμματος Επίδειξης της Ομάδας Αεροπορικών Επιδείξεων Μεμονωμένου Αεροσκάφους F-16, οι οποίοι όχι απλώς εντυπωσιάζουν με τις αεροπορικές επιδείξεις τους και λειτουργούν ως …διεθνείς “πρεσβευτές” της χώρας στο εξωτερικό, αλλά και συχνά εμπνέουν με τα μηνύματα που “στέλνουν” από τους αιθέρες.
Ο επισμηναγός (Ι) Γιώργος Ανδρουλάκης, που διετέλεσε ιπτάμενος του Προγράμματος Επίδειξης της Ομάδας Αεροπορικών Επιδείξεων Μεμονωμένου Αεροσκάφους F-16 από το 2013 έως το Σεπτέμβριο του 2015, μίλησε για την ιστορία, τη δημιουργία και την επιτυχία της ιδιαίτερα δημοφιλούς -σε μικρούς και μεγαλύτερους- ομάδας.
Η ομάδα της Πολεμικής Αεροπορίας με την ειδική αποστολή φέρει τα ελληνικά χρώματα και προβάλλει το έργο και τις ικανότητες των στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας, ενώ λειτουργεί και ως διεθνής πρεσβευτής της χώρας σε πλείστες εμφανίσεις εκτός της επικράτειας τα τελευταία χρόνια. Πώς, όμως, δημιουργήθηκε; “Η ιδέα της ομάδας υπήρχε από το 2000. Υπήρχε στο αρχηγείο η άποψη ότι πρέπει να έρθει κοντά στους Έλληνες πολίτες το έργο της Πολεμικής Αεροπορίας και αποφάσισαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να προωθηθεί αυτό το έργο ήταν μέσω των αεροπορικών επιδείξεων, που μπορεί να κάνει μία ομάδα ή ένα αεροπλάνο. Αυτή η ιδέα πήρε κάποια χρόνια για να ωριμάσει, μέχρι το 2010 οπότε αποφασίστηκε να στελεχωθεί η ομάδα, και μέσα από εκπαίδευση από Αμερικανούς, και να ξεκινήσει σιγά σιγά τις εμφανίσεις της” εξηγεί ο επισμηναγός.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Σε πρώτη φάση, σύμφωνα με τον επισμηναγό, ήρθε η αντίστοιχη ομάδα της αμερικάνικης πολεμικής αεροπορίας, ο επισμηναγός Γκράχαμ τότε, και εκπαίδευσε δύο Έλληνες πιλότους, τον Μανώλη Καραχάλιο και Δημήτρη Κοντούλη, οι οποίοι αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα, μαζί με την ομάδα που τούς υποστήριζε. Αντίστοιχα, αυτοί εκπαίδευσαν με τη σειρά τους και τους υπόλοιπους.
«Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μας απασχόλησε να δείξουμε το τι μπορεί να κάνει το μηχάνημα. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να το κάνουν οι εταιρίες που προωθούν το μηχάνημα, εμείς δεν θέλαμε να δείξουμε πώς πετάει το F-16, ο σκοπός μας, ήταν να δείξουμε πώς λειτουργεί αρμονικά ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους που εργάζονται στην Πολεμική Αεροπορία το έργο της. Δεν θέλαμε ούτε να προωθήσουμε το συγκεκριμένο πιλότο που πετάει, ούτε τον συγκεκριμένο εναερίτη, ο οποίος περιγράφει, αλλά να προβάλλουμε την αρμονική συνύπαρξη όλων αυτών για να παρουσιαστεί ένα τέτοιο θέαμα, που είναι μία πτήση με πολλές ιδιαιτερότητες» εξηγεί ο Γιώργος Ανδρουλάκης.

Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ
«Βλέπουμε πολύ μεγάλη διάφορα στο πώς συμπεριφέρεται ο κόσμος απέναντι σε αυτήν την ομάδα και είναι αξιοσημείωτο το πόσο κοντά ερχόμαστε σε έναν τομέα που είναι τελείως διαφορετικός και ίσως ήταν και λίγο απόμακρος για τους Έλληνες αεροπόρους. Ξεκινήσαμε να χρησιμοποιούμε εκφράσεις (τα μηνύματα), γιατί έτσι ήταν και στο αμερικανικό πρόγραμμα, άλλωστε και οι Αμερικανοί απευθύνουν κάποιο χαιρετισμό. Από εκεί και πέρα προσαρμόζαμε αυτό που λέγαμε σε κάθε εκδήλωση και έτσι κάθε φορά λέγαμε και κάτι διαφορετικό. Δόθηκε πολύ μεγάλη δημοσιότητα ειδικά σε κάποιες εκφράσεις, που όμως δεν ήταν κατευθυνόμενες, ήταν της στιγμής και ανάλογα με το γεγονός στο οποίο πηγαίναμε. Ήμασταν πολύ προσεχτικοί. Είδαμε όμως πόσο μεγάλη σημασία έχει. Και έτσι ένα απλό μήνυμα που θα μπορούσε κάποιος να μεταφέρει, γινόταν τόσο σημαντικό για τους ανθρώπους που το ακούνε και τους ανέβαζε το ηθικό» σημειώνει.

ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ
«Όλο αυτό όμως ήταν μία καλή ευκαιρία για την Πολεμική Αεροπορία να δείξει μία μεγαλύτερη εξωστρέφεια και να έρθει πιο κοντά στον κόσμο, και κατά κάποιο τρόπο, διαφημίζοντας το έργο της, να βρει και καινούργια στελέχη. Είναι σημαντικό που βλέπουμε ακόμη και οικογένειες να έρχονται κοντά σε μας» επισημαίνει ο επισμηναγός.
«Η απόσταση από αυτό που βλέπει το κοινό μέχρι την επιχειρησιακή ετοιμότητα είναι πολύ μεγάλη» εξηγεί και προσθέτει: «Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να προωθήσουμε κάποιον αεροπόρο, ενώ από την άλλη σε ό,τι αφορά το πόσο κοντά είναι η επίδειξη με την πολεμική ικανότητα, πρέπει να πούμε ότι δεν έχει καμία σχέση. Το ένα απαιτεί την προσπάθεια κάποιου για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ενώ η πολεμική ικανότητα απαιτεί όλη την προσπάθεια των αεροπόρων μαζί».
Πόσο σημαντικό είναι όμως να θέλει κάποιος να γίνει πιλότος; «Το να θέλεις από μικρό παιδί να γίνεις πιλότος δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το να θέλεις να παραμείνεις πιλότος από τη στιγμή που έχεις δει πώς είναι. Διότι είναι τελείως διαφορετικό αυτό που νομίζεις και αυτό που είναι πραγματικά. Το να καταλάβεις ποιο είναι το έργο που προσπαθείς να φέρεις εις πέρας. Δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια αν κάποιος δεν το ζήσει. Οπότε το να πω ότι είναι κάτι ηρωικό δεν έχει καμία σχέση, ούτε ότι το επάγγελμα αυτό έχει ρουτίνα. Δεν μπορώ να πω ότι πάω στη δουλειά μου, όπως πάει κάθε άνθρωπος, γιατί καμία μέρα δεν είναι ίδια για ένα πιλότο. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το ανταλλάξεις εύκολα με κάτι άλλο» επισημαίνει ο Γιώργος Ανδρουλάκης.