Τούτες τις μέρες που ο «άνεμος [εξακολουθεί να] μας κυνηγάει», τούτες τις Νοεμβριανές ημέρες που πάντα(;) θυμούμαστε εκείνους τους νέους μιας άλλης εποχής που πέρασαν στην Αθανασία -εκείνους που χάθηκαν κι εκείνους που ξεχάστηκαν κυρίως- είθισται να ακούγονται λόγια· ελάχιστες πια οι πράξεις μας προς τιμή, και μνήμη τους…
Πάντοτε όμως, κάτι μένει ανείπωτο, κάτι διαφεύγει…
Φέτος προσέτρεξα -ξανά- σε λόγια ποιητών· τούτη τη φορά του Μάνου Ελευθερίου και του Μανόλη Αναγνωστάκη!
Απόσπασμα παραθέτω από τα “Μαλαματένια λόγια” του Μ. Ελευθερίου, που αρχές της δεκαετίας του ’70 έγραφε:
«Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές».
Ο Μ. Αναγνωστάκης τον Νοέμβρη του 1983 μας είπε στο ποίημά του “Φοβάμαι”:
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ’κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ’σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και “απόψεις”.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Δεν γνωρίζω αν είναι πια δύσκολο στην εποχή μας να ακούσουμε έναν ποιητή· γιατί τάχα φοβούμαστε αυτόν κι όχι… τους “άλλους”!
