Συζητούσα, τις προάλλες, με έναν φίλο. Ο έφηβος γιος του, λέει, νιώθει μοναξιά και ο φίλος μου, ως στοργικός πατέρας, σκέφτεται να του βρει ένα σκυλί για συντροφιά. Μα δεν ξέρεις, γυρίζω και του λέω, ότι η καλύτερη συντροφιά με την οποία κατανικάς κάθε θλίψη και τη μοναξιά για κάθε άνθρωπο κάθε ηλικίας είναι ο λόγος του Θεού; Αμέσως, προσφέρθηκα να του δωρίσω μιαν Αγία Γραφή. Από το πρώτο βράδυ, ο νεαρός φίλος μού ομολόγησε την πρωτοφανή για αυτόν ευφορία που του χάρισαν τα ευαγγελικά κείμενα.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο ίδιος φίλος επρόκειτο να υποβληθεί σε μια σειρά ιατρικών εξετάσεων για πρώτη φορά. Ανησυχούσε έντονα, ήταν φως φανερό στις, πριν τη στιγμή των εξετάσεων, συζητήσεις του. Και για να τον καθησυχάσω και να τον βοηθήσω να ηρεμήσει, του προτείνω να διαβάσει από την Αγία Γραφή που είχα δώσει στο παιδί του. Την άλλη μέρα, ανήμερα της εξέτασης, έρχεται και μου λέει ότι κατέρχεται ήρεμος, γιατί το προηγούμενο βράδυ είχε βρει στις Πράξεις των Αποστόλων τα λόγια με τα οποία είχε ενθαρρύνει κατά το τελευταίο του προς τη Ρώμη ταξίδι τον Απόστολο Παύλο ο Θεός, όταν σε όραμα του είπε να μην ανησυχεί, γιατί αυτός και το πλήρωμα του πλοίου που τον μετέφερε, παρά τη θαλασσοταραχή, δεν θα χάσουν ουδεμία τρίχα από το κεφάλι τους.
Για το τέλος, άφησα μια προσωπική εμπειρία. Τον τελευταίο καιρό, σκέφτομαι έντονα το κενό στη ζωή και στην ψυχή μου που έχει αφήσει η απώλεια του αγαπημένου μου πατέρα. Ένα από τα προηγούμενα, λοιπόν, βράδια γύρευα από τον Κύριο παρηγοριά και δύναμη να αντιπαλέψω και να νικήσω τον πόνο. Και ιδού τι μου έδειξε ο Θεός κατά το άνοιγμα της Αγίας Γραφής μετά το πέρας της προσευχής μου και με τα λόγια αυτά νομίζω ότι έδωσε τέλος στην απορία μου για τη μεταθανάτια ζωή του πατέρα μου, ενός ανθρώπου που, όπως λένε όσοι τον ήξεραν, όσο ζούσε είχε ακλόνητη πυξίδα την αγνή και άδολη αγάπη στην κάθε του στιγμή. Τον απήλλαξε από κάθε γήινο πόνο και τον έχει πάρει μαζί του, “Διότι δὲν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ὥστε νὰ λησμονήσῃ τὸ ἔργον σας καὶ τὸν κόπον τῆς ἀγάπης, τὴν ὁποίαν ἐδείξατε εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ὑπηρετήσαντες τοὺς ἁγίους καὶ ὑπηρετοῦντες” (Παύλου, “Προς Εβραίους” – Κεφάλαιο στ, 10)…
Δεν επιχειρώ σε καμία περίπτωση προσηλυτισμό, αλλά από τα παραπάνω και από όλα τα δημιουργήματα του Θεού στην καθημερινή ζωή μας, πείτε μου εσείς οι ίδιοι, εάν έχω άδικο να πιστεύω στην αγάπη του Κυρίου και να τον ευγνωμονώ που χαρίζει σε κάθε άνθρωπο τη ζωή ή όχι…
Αγαπητέ κ. Γιώργο Ορφανέ, μάς συγκινήσατε πολύ με το λιτό άκρως Χριστοκεντρικό άρθρο σας και βέβαια χαιρόμαστε που μοιράζεστε τόσο σπουδαίας σημασίας εμπειρικές – βιωματικές γνώσεις μαζί μας. Ο θαυμασμός και η βαθιά εκτίμησή μας στο αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο είναι το πιο λίγο που εκφράζομε και, βέβαια, συμφωνούμε απόλυτα με το ουσιαστικό, περιεκτικό κι άκρως επίκαιρο άρθρο σας, να είστε πάντα καλά. Ασφαλώς και σάς συγχαίρουμε θερμά. Με εκτίμηση και φιλική αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ