Ένα από τα πιο διαδομένα θηλαστικά στη Κρήτη ήταν ο λαγός.
Ήταν και όχι είναι, γιατί ο άνθρωπος κυνηγά νόμιμα και παράνομα και έτσι τον έχουν αποδεκατίσει. Ο λαγός έχει μήκος από 50 έως και 70 εκατοστά, έχει γκρι καφέ χρώμα με ασπρίλες στη κοιλιά.
Ζυγίζει πολλές φορές 3 με 4 κιλά.
Τα πίσω πόδια του είναι πιο μεγάλα και πιο δυνατά από τα μπροστινά για να μπορεί να κάνει μεγάλα πηδήματα που φτάνουν και τα 6 μέτρα.
Μπορεί να τρέξει πολύ γρήγορα όταν κινδυνεύει μέχρι και 70 χιλιόμετρα την ώρα, κι έτσι λέμε ότι όταν κάποιος προσπαθεί να ξεφύγει, ότι «έγινες λαγός».
Ο λαγός το χειμώνα ζει σε μέρη που λιάζονται ενώ το καλοκαίρι μέσα σε πυκνά και δροσερά ρέματα, συνήθως σε μεγάλο υψόμετρο αλλά και στο κάμπο όπου βρίσκει πιο εύκολα τροφή αλλά κινδυνεύει πολύ περισσότερο.
Τρέφεται με καθαρή τροφή και τίποτα περισσότερο. Τρώει χορταράκι, ρίζες και φλούδες δέντρων και τρυφερούς βλαστούς φυτών.
Ο λαγός γεννά 3 με 4 φορές το χρόνο, από το Μάρτιο έως τον Αύγουστο 3 έως 4 λαγουδάκια.
Ζει περίπου έως 7 με 8 χρόνια, αν καταφέρει να γλυτώσει από τους θηρευτές του.
Ο άνθρωπος, οι αετοί, η ζουρίδα και τα φίδια είναι οι μεγάλοι του εχθροί.
Οι κυνηγοί νόμιμοι και παράνομοι θεωρούν το λαγό σαν ένα πολύτιμο θήραμα.
Κάθε κυνηγός έχει ν’ αφηγηθεί και μια ιστορία από το κυνήγι του λαγού και η ψευτιά “πάει σύννεφο”.
Άλλος έλεγε ότι τότε που επιτρεπόταν, είχε σκοτώσει 5 λαγούς σε μια μέρα κι άλλοι ότι «με μια μπαλωτέ σκότωσα 2 λαγούς».
Σήμερα για να μην εκλείψει τελείως ο λαγός από την Κρήτη, επιτρέπεται το κυνήγι του ορισμένο χρονικό διάστημα και μόνο για ένα λαγό τη φορά.
Ο κυνηγός της Ασή – Γωνιάς δε μπαλωτάρε ποτέ λαγό στην κοιμητέ του.
Του πετούσε μια πέτρα κι όταν το ‘βάζε στα πόδια τον μπαλόταρε. «Αυτό λέγεται κυνήγι», έλεγε.
Υπάρχει ακόμη και το αγριοκούνελο που μοιάζει λίγο με λαγό και πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα και θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλές περιοχές της Κρήτης όπου όμως δεν υπάρχουν αγριοκούνελα. Λένε ότι στην Αυστραλία το 1859 έφεραν 24 αγριοκούνελα και μετά από 1 αιώνα είχαν γίνει 600 εκατομμύρια.
Χαρά για τους Έλληνες μετανάστες αλλά πληγή μεγάλη για τους γεωργούς. Τώρα και μια αληθινή ιστορία με λαγό.
Ο φίλος μου και συνομήλικος ο Γιώργος ο Μαργιόλος, μου είχε πει: «Στη Γερμανική κατοχή, θα ‘ταν το 1943, πήγαμε μαζί μ’ ένα φίλο μου Βαγγέλη το Σάλιαρη να κλέψουμε σταφύλια στο Αγροκήπιο.
Ξαφνικά βλέπει ο Σαλιάρης ένα λαγό καθιστό σε μια αμπελοκουρμούλα. Δίνει μια βουτιά και το αρπάζει γερά.
Ο λαγός τσίριζε δυνατά τον άκουσαν οι Γερμανοί από το απέναντι κτήριο και άρχισαν να μας πυροβολούν μάλλον για εκφοβισμό.
Τρέχαμε και φτάσαμε ξεψυχισμένοι στον “Κάρμηνο” και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.
Ο λαγός ήταν 2 με τρεις οκάδες και του τον χάρισα», συνέχισε ο Μαργιόλος, γιατί «εμείς είχαμε πολλά κουνέλια και δε μας έλειπε το κρέας του λαγούς».
Λένε πως ο λαγός είναι φοβιτσιάρης και πάντα το βάζει στα πόδια.
Τι να κάνει όμως αφού η φύση δε του ‘δώσε άλλη άμυνα, παρά μόνο να το βάζει στα πόδια να τρέχει να ξεφύγει.
